ВЫСНОВА З КРЫТЫЧНАГА ДЫСПУТУ
Калі трыбунна фарысеі
Стаўляюць вехі маладым,
Як жаць, дыктуюць тым, хто сее,
І акуляры палыселым
Працерці пыжацца,— тады
Я чую голас: — Не бяды!
Паэзію не абмундзірыць,
Яе не выцягнудь «у фрунт»,—
У тым якраз і ліха фунт,
Што не трыбуны-канваіры,
А летуценнікі-задзіры,
І патаемцы, i куміры,—
Паэты — неба камандзіры,
Пакуль зямны пад імі грунт.
AЗІМУТ
А ўсё-ткі добра: знаеш, дзе свае,
І сам ратунак голас падае,
Калі праз цёмную аблогу i слату
Нясецца ўслед: — Ату яго, ату!..
* * *
Мы песні ў курганах пазакапалі,
Мы апусцілі іх на дно азёр.
І толькі раз у год — перад Купаллем
Яны выходзяць — узляцець да зор,
Пытаюцца: «Аднойчы вы ўзнялі нас,—
Нашто ж цяпер хаваеце красу?..»
...Заслухаўшыся песень салаўіных,
Сліжы-смаўжы спадаюць у расу...
* * *
Паэт памыляцца не можа ніяк —
Не мае права на гэта:
Калі ён у думках прамовіць «я»,
«Мы» — адгукнецца паўсвету.
Прарок і пакутнік, хто іх сустрэў:
«Я» і мільённае «мы».
За словам, кароткім самым, як стрэл,
Трагедый людскіх тамы.
* * *
У эпіцэнтры восені,
У беразняку
Ліст з настылай просіні
Злятае на руку.
Зялёныя пражылкі,
Жаўтлявае крыло,—
Адбіўся, пакружыўся,
Ды ветрам не змяло...
Як свойская сініца,
На цёплую далонь
Даверліва садзіцца,
А з вачанят — агонь,—
Халоднага пажару
Трымценне і спалох,
Бярозавых стажараў
Прадснежаньскі парог...
* * *
Як стог атавы, летні дзень завершан,
Антонаўкай хрумсціць асенні лёд,
І крык гусей — як замаразак першы:
Гарласты і бадзёры,— У палёт!
НАДПІС НА КАЛЕНДАРЫ 1988 ГОДА
Хай будзе высакосны
Не косны i не поены,
Для праўды — бацька хросны,
Не ўскосны, не адносны —
Галосны, ды не злосны.
Хай будзе ён укосны,
Хай будзе хлебаносны,
І росны, і не млосны,—
Высокі высакосны!