— Я чула, — пасур'ёзнела яна, — Рамейку шафёр падбіў?
Яшчэ адна адметная асаблівасць невялікіх гарадкоў — тут навіны распаўсюджваюцца імгненна. Корзун пацвердзіў, патрэбы ўтойваць гэта не было.
— Ведаеш, — Святлана быццам забылася на Абабурку, — я паўночы, мабыць, думала сёння пра Ігара… Рамейку. Каб знаццё, чым гэта абернецца, запомніла б слова ў слова нашу гутарку, а так… Адны здагадкі. І ўсё-такі, мне здаецца, быў ён нечым заклапочаны, нешта яго гняло. Ці не праз гэта трапіў пад машыну?
— Але гэта ўжо, відаць, не мае значэння, — уставіў Абабурка.
Корзуну не хацелася абмяркоўваць здарэнне, і ён прамаўчаў.
— Вы таксама карэспандэнт? — спытаў Абабурка.
— Нешта падобнае, — усміхнуўся Корзун. Святлана толькі бліснула вачамі, аднак удакладняць Корзунаў адказ не стала.
— Цікавая ў вас прафесія, — Абабурка як зайздросціў.— Ездзіце, сустракаецеся з новымі людзьмі, нешта выкрываеце. Не тое што я, — свінні ды каровы…
— А я думаў, што жывёла — гэта потым, а спачатку для заатэхніка людзі. Якія даглядаюць кароў і свіней.
— Гэта ваш брат, журналіст, так піша. А ў нас, заатэхнікаў,— рацыёны, кармы, хваробы.
Напэўна, Абабурка не любіў сваёй працы. Але Корзун не сказаў яму гэтага. Зрэшты, ён не так з ім знаёмы, каб выказваць папрокі. А Света магла і сказаць. А можа, і казала. Ды ў падобных выпадках кажы не кажы, словамі рады не дасі. Трэба было збірацца, і Корзун памкнуўся ўстаць.
— Час ёсць, — Святлана заўважыла ягоны рух.
— Білет яшчэ не набыў,— адказаў Корзун, думаючы, што павінен даць ім пагаварыць.
— Паправім, — яна зняла трубку тэлефона.
Корзун усміхнуўся: што-што, а білет ён мог узяць і без яе дапамогі. Зірнуў на Абабурку і заўважыў на яго твары нездаволенасць. Чалавек такі пра нешта не дагаварыў з дзяўчынай. Дзіўна, але сваю крыўду за гэта ён перанёс на яго, Корзуна, хаця званіць прыдумала Святлана. Ці не рэўнасць часам? Можа быць, закаханыя заўсёды, Корзун помніць гэта па сабе, крыху нагадваюць дальтонікаў: не бачаць сапраўдных адценняў. Ён хацеў усё-такі пайсці, хаця Святлана і дамовілася з дыспетчарам аўтастанцыі пра месца ў аўтобусе, і пайшоў бы, каб не Абабуркава рэпліка:
— Каробка цукерак, і не толькі білет, імпартны гарнітур з-пад прылаўка выцягнуць.
Відаць, Святлана зразумела, чым выклікана гэта павучальная заўвага, бо хітравата зірнула на Корзуна: маўляў, твая чарга. Ранейшы Корзун, якім яна ведала яго некалі ў студэнцкую пару, не стрымаўся б, кінуўся б у бойку — ён заўсёды не цярпеў даставалаў. Цяперашні — прамаўчаў, з цікавасцю чакаючы, што Абабурка скажа яшчэ. Аднак той, як зразумеў нешта, насупіўся і абыякава забарабаніў пальцамі па стале. Святлана ўздыхнула: сутыкнення паміж былым і цяперашнім кавалерамі не адбылося. Прыйшлося спрачацца самой.
— У тваіх прыёмах, Мішачка, ёсць нешта брыдкае. «Ты мне, я — табе».
— У маіх — не, — запярэчыў Абабурка. — Цукеркі — гэта як бы дадатак, мне асабіста і без іх зробяць. Дзяўчаты нюхам чуюць ва мне халасцяка, — паспрабаваў ён жартам адвесці ад сябе Святланін папрок. І раптам не вытрымаў, загарачыўся: — Але без гэтага «ты мне, я — табе»… Успомні свой фельетон…
Корзун акінуў позіркам Абабурку. Што і казаць, апрануты ён модна — дублёнка, сіні, з іскрынкай, касцюм, андатравая шапка, цёплыя чаравікі. Усё імпартнае, як кажуць, дэфіцытнае. Без цукерак або, можа, чаго большага тут наўрад ці абышлося. Аднак хай Светка з ім сама разбіраецца, бо міліцыі, на жаль, пакуль не да такіх праныраў. Яму стала непрыемна, ён як схамянуўся:
— Ой, ледзь не забыўся, трэба яшчэ ў адно месца забегчы.
Абабурка адразу павесялеў, зарагатаў.
— Ты чаго? — накінулася на яго Святлана.
— Анекдот успомніў,— давячыся смехам, сказаў ён. — Сустрэліся двое. Першы пытае: «Ты куды?» Другі адказвае: «Ды так, у адно месца». — «Па якой справе?» — «Ёсць адна!» Вось якія мы зараз засакрэчаныя.
Корзун зірнуў на сур'ёзную Святлану і развітаўся.
У аўтобусе, у якім ехаў і Абабурка, іх месцы аказаліся ў розных канцах. Але Корзун паспеў заўважыць, што заатэхнік быў не надта вясёлы. Напэўна, і застаўшыся ўдваіх з Святланай, не пачуў таго, што хацелася б яму.
VI
З таго дня, як Корзун упершыню прыйшоў у абласное ўпраўленне ўнутраных спраў, мінула менш года, а яму здавалася, што ён працуе тут даўным-даўно. Хутка прывык да новых таварышаў, больш складаных абавязкаў. І калі здаралася, як вось на гэты раз, не быць ва ўпраўленні тыдзень, а то і болей, пачынаў сумаваць. Па кабінеце з старымі сталамі, за якімі сядзела, напэўна, не адно пакаленне інспектараў, па начальніку аддзела крымінальнага вышуку нешматслоўным маёру Юркаўцу, нават па старшым лейтэнанце Дзюбе, які сядзеў насупраць і не вельмі прыязна паглядаў на яго. Тут для Корзуна ўсё зрабілася сваім, блізкім. Сюды ён заўсёды вяртаўся са здавальненнем, з нецярпеннем. Часам папракаў сябе: хутка ты, шаноўны, адцураўся райаддзела, які пусціў цябе ў крыміналістыку. Хаця, калі разабрацца, папрок быў несправядлівы. Падпалкоўніка Шарая, капітана Лапкова, участковага Савачкіна ён не забываў. А тое, што іх пакінуў, азначае толькі адно: прыйшла пара ўзяць на плечы большую ношу. Падпалкоўнік так і сказаў на ад'езд.
Ідучы раніцай на працу, Корзун прыкідваў, што будзе дакладваць Юркаўцу. Яго цяперашні начальнік знешне зусім непадобны на падпалкоўніка Шарая, чалавека хуткага, гатовага загарэцца ад любой цікавай ідэі, думкі, слова. Юркавец больш спакойны, стрыманы. Але, дзіўна, і аднаму і другому Корзун звычайна дакладваў аднолькава, не падладжваючыся пад іх характары, настрой. Ён гаварыў шчыра, не хаваючы ні сумненняў, ні няўдач. Бо толькі так, на яго думку, і павінны ладзіцца службовыя адносіны паміж падначаленым і начальнікам.
Сённяшняя нарада ў Юркаўца не вельмі непакоіла Корзуна. Запазычанасці па мінулых справах у яго не было. А ў расследаванні гібелі Рамейкі яму і ўдзельнічаць не давялося.
На нарадзе Корзун сядзеў зусім спакойна, можа, упершыню дазволіўшы сабе ў час дакладаў таварышаў думаць пра старонняе, сваё. Непрыкметна разглядаў Юркаўца. Маёр усё болей і болей цікавіў яго. Знешне ў ім не было нічога ад сышчыка. Больш таго, каб ён замест гальштука завязаў «бабачку», Юркаўца можна было б прыняць за артыста. Высокі, хударлявы, з тонкім бледным тварам і доўгімі чорнымі валасамі, у строгім цёмна-шэрым касцюме — маёр меў даволі піжоністы выгляд.
Корзун заўсёды зайздросціў людзям, якія ўмеюць прыгожа насіць самае звычайнае адзенне, як, напрыклад, рабіў гэта Юркавец. Бо ў яго, Корзуна, так не атрымлівалася — і касцюм, які ён, паўгода збіраўшы грошы, пашыў у атэлье, сядзеў на ім мешкавата, нібы куплены гатовым; і гальштук чамусьці заўсёды з'язджаў набок, і яго прыходзілася ўвесь час папраўляць…
Аднак яшчэ больш, чым знешне, падабаўся яму Юркавец як чалавек. Маёр глядзеў на свет карымі вачамі адкрыта, прыязна і разам з тым уважліва, дапытліва. Здавалася, ён ніколі не злуе. Ва ўсякім разе, амаль за год сумеснай працы Корзун не бачыў, каб Юркавец ускіпеў. Адно, калі быў ён чымсьці нездаволены, глыбокая маршчынка праразала ягоны лоб.
Думаючы пра сваё, Корзун не адразу заўважыў, што Юркавец нахмурыўся. Прыслухаўся.
Старшы лейтэнант Дзюба, Корзунаў візаві па кабінеце, бадзёра, як на рапарце, расказваў аб справе па кватэрных кражах. За два тыдні былі абрабаваны пяць кватэр навасёлаў. Злачынцы дзейнічалі дзёрзка, сярод белага дня, калі гаспадары былі на працы. Рэчы вывозілі на машыне не тоячыся. У мітусні, якая заўсёды бывае, калі засяляецца новы вялікі дом, каму кінецца ў вочы, хто прывозіць, а хто адвозіць. Але за паўмесяца, што прайшло з часу першай заявы аб пакражы, Дзюбе, якому даручылі гэту справу, трэба было б мець не толькі агульныя меркаванні, а і нешта больш пэўнае. А ён жа, як вынікала з даклада, усё яшчэ таптаўся на месцы, не знайшоў ніякай зачэпкі. І гэта выклікала нездаволенасць начальніка аддзела.
Корзун не любіў спяшацца з вывадамі. Асабліва калі гэта датычыла чалавечых якасцей ці здольнасцей. Бывае так, што нейкія акалічнасці не дазваляюць чалавеку раскрыцца поўнасцю. Аднаму можа справа трапіцца не па душы, другому нешта перашкодзіць засяродзіцца ў адказны момант, трэцяму сапсуюць настрой дома або на працы, чацвёртаму не хапае вопыту, а ўрэшце акажацца, што заданне выканана не зусім дакладна, нешта ўпушчана, зроблена не так, як трэба было б. А калі яшчэ не пашчасціць, то так можа здарыцца і раз, і два. Таму важна праявіць да такога работніка спагадлівасць, цярпенне. Бо падтрымка акрыляе, а знявага наадварот, як бы падразае крылы. Корзуну часам думалася, што і Дзюбу даюць замнога заўваг. Ен і сябе адчуваў крыху вінаватым перад ім. У свой час яму, Корзуну, тады яшчэ навічку ва ўпраўленні, даручылі закончыць справу, якую вёў Дзюба. А ён пачаў з таго, што абвергнуў Дзюбаву версію і потым знайшоў сапраўднага грабежніка. Дзюба, здаецца, пакрыўдзіўся, нават і цяпер ставіцца да яго не надта добразычліва. Корзун яго не асуджае. Разумее, што асабістае не павінна ўплываць на службовыя адносіны, на справу. У Дзюбы таксама ёсць добрыя якасці. Смелы, рашучы. Мінулым летам, калі ў мікрараёне бралі ўзброенага бандыта, не пабаяўся пад кулю сунуцца. Яму б паводзіць сябе больш самастойна, выконваючы заданні. А менавіта тут ён праяўляе нерашучасць: або чакае падказкі начальства, або бярэ тое, што ляжыць на паверхні. Адсюль і памылкі. Напэўна, і з гэтымі кватэрнымі кражамі ў нечым паспяшаўся. Хай бы Юркавец пагаварыў з ім цёпла, шчыра, пастараўся б падтрымаць яго. Можа, гэта дапамагло б.