Są natomiast wielkie pojemniki z jasną wodą, które trzeba ze sobą zabrać. A także mnóstwo różnych rzeczy znalezionych w Górach Czarnych, które tak skrzętnie gromadzili. Poza tym ubrania, wyposażenie no i, oczywiście, J2. Nie mogliby przecież pozostawić go własnemu losowi w jakimś dzikim lesie tak strasznie daleko od domu. Tich oparł swoje szerokie czoło o karoserię J2 i wzdychał ciężko w rozpaczy.
– Gdybyśmy przynajmniej mogli nawiązać kontakt w Królestwem Światła – powiedział Ram zniecierpliwiony.
Bliski rozpaczy wybrał numer Roka.
Nikt nie oczekiwał odpowiedzi, a tymczasem odpowiedź nadeszła! Wszyscy spoglądali zaskoczeni na Rama, który był chyba najbardziej zdumiony. Połączenie okazało się marne, ale przecież mogli się porozumieć.
– Co się u licha, dzieje? – wykrztusił Ram. – Czy ty się znajdujesz po drugiej stronie muru? Na terenie Ciemności?
W milczeniu słuchali wyjaśnień Roka. Indra po prostu opadła na ziemię, a wielu poszło za jej przykładem. Szok sprawił, że nogi nie chciały ich już dłużej dźwigać.
– A więc stało się jednak to, czegośmy się obawiali – bąknął Faron zatroskany. – Światło i ciepło, o których tak długo marzyliśmy, nie istnieją. Sami zniszczyliśmy nasze ukochane królestwo.
Kiedy Marco dowiedział się, jakie następstwa spowodował jego samowolny postępek, usiadł na ziemi odwrócony do wszystkich i ukrył twarz w dłoniach.
– Jak poważna jest katastrofa? – zapytał Ram swego najbliższego współpracownika wśród Strażników.
– Zaczynamy kontrolować sytuację – usłyszeli odpowiedź Roka. – Nie możemy jednak niczego czyścić, zanim nie naprawimy muru. Dziura znajduje się dokładnie nad Świętym Słońcem.
– Czy jest bardzo duża?
– Około dwustu metrów w najszerszym miejscu. To się da naprawić. Kondor wynosi na górę nowe płyty. A co z wami?
Ram w skrócie opisał sytuację. Opowiedział mu o działaniu Marca przy źródle zła. Powiedział, że mają poważny problem, jak wrócić do domu.
Rok, słuchając relacji, nieoczekiwanie wybuchnął śmiechem.
– W takim razie podziękujcie Marcowi za to, że stworzył wam możliwość powrotu, i to bardzo szybko!
Wszyscy spoglądali pytająco, a głos Roka wyjaśniał:
– Bez tej dziury w kopule nigdy byśmy nie nawiązali z wami kontaktu. Natychmiast wysyłam wam na odsiecz Kondora. Zaczekamy z naprawą uszkodzeń, dopóki nie znajdziecie się w obrębie Królestwa. Musisz mi tylko dokładnie określić pozycję…
No, no, myślał Marco. Może nie jestem taki zasłużony. Gdybym nie doprowadził do wybuchu, to pewnie J2 nie zostałby tak bardzo uszkodzony i moglibyśmy powrócić w normalny sposób.
Uświadamiał to sobie z goryczą.
Ale Tich obejmował brudne gąsienice J2, promieniejąc ze szczęścia.
Określić pozycję… jakby to powiedzieć? Ram musiał zapytać Roka którędy wróciła do domu poprzednia grupa, bo przecież nie mogli się za bardzo oddalić od ich szlaku.
Ach, tak, oni przylecieli z północy. Podróżowali ponad częścią Królestwa należącą do Obcych.
– To by się zgadzało – powiedział na zakończenie Ram. – Znajdujemy się teraz na zachód od osady Siski.
Rok nie bardzo jednak się orientował, gdzie dokładnie ta osada leży.
Ram starał się sprecyzować:
– Jesteśmy wciąż bardzo blisko Gór Czarnych, w lesie, więc niech gondola leci ku północy nad terytorium Obcych! Będziemy wystrzeliwać rakiety.
– Zrozumiałem! Kondor rusza.
Teraz pozostawało tylko czekać. Wszyscy jednak byli w dużo lepszych humorach.
Może z wyjątkiem Marca. Shira usiadła obok niego, co książę przyjął z wdzięcznością.
– Właśnie bardzo chciałem z tobą porozmawiać, Shiro.
– Wiem o tym. Jesteśmy braćmi w nieszczęściu. To znaczy, może lepiej powiedzieć: rodzeństwem.
– Tak. Czy było bardzo ciężko?
– Dla mnie nie. – Uśmiechnęła się ze smutkiem do swoich wspomnień. – Ja ani niczego nie utraciłam, ani nie wygrałam. Myślę, że dla ciebie będzie to o wiele trudniejsze. Ty masz dużo więcej do stracenia.
Siska i Mar obserwowali ich z boku. Siska nie miała pojęcia, o czym rozmawiają, ale Mar orientował się znakomicie.
To on wygrał na rym, że Shira napiła się jasnej wody wtedy, dawno, dawno temu. Utraciła bowiem zdolność do wypełnienia swego zadania.
Ale Marco? Mar zadrżał na myśl o tym, co Marco, a wraz z nim wszyscy, mogli utracić. A co wygrał? Nic. Po prostu nic.
Jasna woda działa różnie na różne osoby. Uzdrowiła Tsi-Tsunggę, ale stało się tak tylko dlatego, że zło przeniknęło do ciała niewinnego, obdarzonego czystym sercem Tsi. Wody dobra można używać w bardzo wielu przypadkach. Zawsze jednak trzeba się z nią obchodzić bardzo ostrożnie. Przekonali się o tym już wówczas kiedy Mar podstępem skłonił Shirę, by się jej napiła.
A przecież Marco jest jeszcze bardziej bezbronny. Nikt tak naprawdę nie wie, co może się z nim stać. Nie wie tego nawet on sam, myślał Mar. Przekonywał się o tym teraz, kiedy Marco rozmawiał z Shirą. Patrzył na nią pytająco, Shira wyjaśniała i uspokajała.
Nikt dotychczas nie robił wymówek Tsi, że napoił Marca jasną wodą. Nikt zresztą nie powinien tego czynić, to by mogło bardzo zranić wrażliwego chłopca.
– Ciii! – syknęła Indra. – Zdaje mi się, że coś słyszę!
– Rakiety! – rozkazał Faron.
Pozwolono, by jedną wystrzelił Tsi. Z uszczęśliwioną twarzą patrzył teraz, jak rakieta z sykiem szybuje w niebo, zostawiając za sobą płomienny czerwony ogon.
– Rakiety śmiertelnie przestraszą mieszkańców mojej wioski – powiedziała Siska sucho. – Chciałabym im tego oszczędzić.
Wciąż jeszcze ubolewała nad „przyjęciem”, jakie jej zgotowali.
– Wystrzelić jeszcze jedną? – dopytywał się Tsi z nadzieją w głosie.
– Nie, na razie wystarczy ta – odparł Ram. – Teraz ja też coś słyszę.
Wszyscy milczeli, nasłuchując. Byli przekonani, że dociera do nich słaby szum. Tak, rzeczywiście, szum się zbliżał.
– Oj! Coś mi majaczy między czubkami drzew – jęknął Tsi przestraszony. – Coś potwornie wielkiego!
– To Kondor – oznajmił Ram. – Chodźcie, wybiegniemy na tamtą polanę. Nie mogą przecież wylądować między drzewami.
– Ale jak przeciągniemy tam J2? – zapytał Tich z lękiem.
– Wszystko pójdzie dobrze, ułoży się, zobaczysz, uspokajał go Ram.
Ciężki, milczący ptak przesłaniał im niebo jak wielka, czarna plama na odrobinę jaśniejszym tle. Powoli schodził do lądowania, zebrani rozbiegli się więc na wszystkie strony.
– Alleluja! – zawołała Indra. – Ogromny czarny anioł ląduje w naszej pułapce!
13
Kondor miał bardzo mało czasu, czekały na niego pilne prace reperacyjne, więc obyło się bez długich powitań. Większość zajęła miejsca w pojeździe ratowniczym, niektórzy jednak zostali na pokładzie J2. Jak na przykład Tich, co oczywiste, lecz także niedźwiedź, dwunastu chorych mężczyzn oraz ci, którzy się nimi mieli opiekować: Dolg, Cień i Indra, upierająca się, żeby ją tymczasem nazywano Florence. Angażowała się w rolę pielęgniarki całym sercem, teraz miała szansę sprawdzić, czy to jej prawdziwe powołanie. Nikt poza nią w to nie wierzył.
Ponieważ Indra zostawała na pokładzie J2, Ram zdecydował się jej towarzyszyć. Pięć duchów żywiołów natomiast uważało, że ich godność wymaga, by podróżowały Kondorem.
Podczas gdy Indra i Dolg uspokajali jednego z dwunastu chorych, J2, skrzypiąc złowieszczo, ruszył z miejsca. Indra upadła na podłogę, uderzyła o ścianę, która teraz na moment przejęła rolę podłogi. Ram zdążył się czegoś przytrzymać. Natychmiast połączył się ze Strażnikiem pilotującym Kondora, musieli raz jeszcze zejść na dół i właściwie ustawić J2. Nie był to pojazd łatwy do manewrowania, nie było o co zaczepić dźwigów, które miały go trzymać w czasie podróży, dlatego musieli owiązać linami cały kadłub niczym gwiazdkowy prezent.