Przy obiedzie ojciec był ponury jak chmura gradowa. Silas zapomniał przygotować sos. To znaczy, pamiętał o tym, ale nie potrafił. Nauczył się gotować ziemniaki i smażył do nich to, co znalazł w lodówce. Ale matka też przeważnie nie była zadowolona z jego osiągnięć. Teraz przy stole syknęła:
– Słuchaj, kiedy do ciebie mówię, chłopcze! Nie schowałeś pościeli, jak cię prosiłam, nie wyjąłeś też prania z pralki, a przypominałam ci o tym rano bardzo wyraźnie. Myślisz wciąż tylko o sobie, jesteś najbardziej leniwym dzieckiem, o jakim słyszałam. Czy jest ktoś bardziej niezdarny i zagapiony niż ty?
Twarz matki poczerwieniała z gniewu, kiedy patrzył jej w oczy. Silas mrugał przerażony, policzki mu płonęły, czuł bolesny ucisk w gardle.
Miał dwoje młodszego rodzeństwa, ale trudno mu było nawiązać z nimi kontakt. Byli jeszcze mali, więc i mama, i tata bardzo ich kochali. Gdy mama i Silas zostawali sami, też czasem panował miły nastrój, chociaż matka często bywała niezadowolona, bo jej nie słuchał. Takie chwile, kiedy oboje siedzieli przy kuchennym stole i rozmawiali o różnych sprawach, należały do najlepszych w życiu Silasa; wtedy mama naprawdę skupiała się na tym, co on ma do powiedzenia, choć uważała, że mówi bardzo źle jak na siedmioletniego chłopca. Kiedy jednak do domu przychodził ojciec, w oczach mamy pojawiał się jakiś błysk, jak u ściganego zwierzęcia, jakby wciąż się bała, że ojciec zacznie krzyczeć na Silasa, i często prosiła chłopca, by uważnie słuchał, co ojciec do niego mówi i czego od niego chce.
Gdy dochodziło do kłótni, mama stawała się bardzo nerwowa, ale zawsze trzymała stronę ojca.
Silas sądził, że wypełnia polecenia. Ale był tak beznadziejnie zdekoncentrowany, że kiedy później dostawał razy i szturchańce, kiedy wymówki i złe słowa spadały na jego głowę, miał wrażenie, że wszystkie myśli mu jakby wypływały.
Po tym pozbawionym sosu obiedzie w domu nie czekało go nic miłego. Zresztą ostatnio w ogóle nigdy nie bywało tu miło.
Nikt nie zwracał na niego uwagi, poszedł więc i włożył buty do biegania. Chciał wyjść.
Przypadkiem zobaczył swoje odbicie w lustrze. „Nietoperz”, tak go między innymi nazywali koledzy w szkole. Tylko dlatego, że miał takie duże, odstające uszy. Ale w ogóle nie było w nim niczego szczególnego. Chudziutki, jasne, potargane włosy, na czubku głowy zawsze sterczał kogut, niezależnie od tego, jak starannie się czesał. Potarganiec, mówiła mama, wciąż opowiadała historię o tym, jak go uczesała na mokro w dniu, w którym miał być chrzczony. I akurat w momencie, gdy pastor wypowiadał nad nim błogosławieństwa, wysuszone już włosy rozsypały się tak gwałtownie, że pastor musiał się roześmiać, a mama okropnie się wstydziła. Bardzo była wtedy zła na Silasa. Już wówczas, kiedy nie miał nawet pół roku.
Piękny w każdym razie nie jest. Piegowaty, rudoblond. Nigdy nie będzie miał ładnych ciemnych włosów ani opalonej buzi jak inne dzieci. „Jeszcze dwa piegi i będziesz jak Murzyn” drażniły się z nim dziewczynki i chichotały przy tym rozbawione.
Rodzice byli zajęci młodszym rodzeństwem. Silas spokojnie powlókł się do lasu. Chociaż nazywać ten zagajnik lasem, to chyba przesada. Właśnie „zagajnik” to najwłaściwsze słowo. W każdym razie Silas chętnie się tutaj ukrywał. Zabierał ze sobą kawałki chleba i orzechy, karmił wiewiórki i ptaki. Jeśli siedział całkiem spokojnie, to zdarzało się, że wiewiórki podchodziły bardzo blisko i chwytały smakołyki. Już się go nie bały.
Tego popołudnia jednak nie spotkał w lesie żadnych zwierząt. Wiedział dlaczego, przestraszyły się innych dzieci, które poprzedniego dnia z krzykiem biegały po okolicy. Sam musiał się przed nimi ukrywać.
Żadnych małych zwierzątek. Wszędzie pusto. Silas miał wrażenie, jakby utracił jedynych przyjaciół.
Nie jest łatwo być Silasem. Trudno jest tak się starać, żeby wszystkim dogodzić, a mimo to zbierać wymówki i szturchańce.
Trudno myśleć, że pamięta się wszystkie polecenia, a mimo to mnóstwo z nich zapominać.
Czuł się coraz bardziej niechciany. Nikt go nie potrzebuje. Zawsze wszystkim przeszkadza. Silas nie lubił płakać. Czuł jednak bolesny ucisk w piersiach i pieczenie w oczach. Nic nie mógł na to poradzić. Łzy popłynęły po policzkach. Czuł się taki samotny na świecie. Nikt go nie kocha…
4
Goram, Strażnik, jeden z bliskich współpracowników Rama, włożył na nogi miękkie buty. Wstał i wyciągnął swoje długie, muskularne ciało. Włosy miał jeszcze mokre, bo przed chwilą brał prysznic. Miał za sobą męczący trening w pełnej przyrządów sali gimnastycznej. Ale bardzo dobrze się po nim czuł.
Goram był trochę rozgoryczony. Nie pozwolono mu wziąć udziału w ekspedycji do Gór Czarnych.
Dlaczego nie? Przecież uczestniczył w wyprawie, która ratowała jelenie olbrzymie. Chociaż wtedy nie popisał, się żadnymi wielkimi czynami. Musiał się zajmować Mirandą, chronić ją, a także pełnił wartę w Juggernaucie, podczas kiedy inni przeżywali szalone przygody w lasach Ciemności. Goram robił to, co mu polecono, gdzie popełnił błąd, że następnym razem nie włączono go do ekspedycji? Do tej najtrudniejszej, najważniejszej wyprawy?
Było ich pięciu, stanowili elitę Strażników. Funkcję szefa piastował Ram. Rok i Kiro byli jego najbliższymi współpracownikami. Teraz, pod nieobecność Rama, Rok sprawował nadzór nad wszystkim, co dzieje się w Królestwie Światła. Kiro uczestniczył w wyprawie. Tell jakiś czas temu towarzyszył księżnej Theresie do zewnętrznego świata. A on, Goram, jakby został wykluczony z zespołu.
Oczywiście znał oficjalną odpowiedź, dlaczego tak się dzieje. Po pierwsze, nie można było wysłać do Gór Czarnych więcej najwyżej postawionych Strażników, ktoś musiał przecież zostać w Królestwie Światła, gdyby ekspedycji się nie powiodło, tak, jak to miało miejsce w przypadku wszystkich wcześniejszych wypraw. Po drugie, Goram otrzymał zadanie, tutaj, w Królestwie Światła. Ale zadanie, które absolutnie mu się nie podobało.
Działo się to w dwa dni po tym, jak ciężkie Juggernauty opuściły Królestwo, by udać się do Gór Czarnych.
„Pojedziesz do miasta nieprzystosowanych”, powiedział do niego Rok. „Dlatego właśnie zatrzymaliśmy cię tu w Królestwie, są tam jakieś problemy, nie do końca wiem, o co chodzi. To sprawa jakiegoś chłopca, jego kuzynka bardzo by chciała porozmawiać z jednym z nas”.
Znowu ci drobni kryminalni przestępcy, myślał Goram. Jakiś chłopak, któremu podoba się niebezpieczne życie.
Miasto nieprzystosowanych. Miejsce, którego żaden ze Strażników nie lubił, no i właśnie w nim wypadło mu zadanie. Przyjazd tutaj często oznaczał konfrontację z podstępnymi lub agresywnymi ludźmi, co źle wpływało na spokojnych i przyjaźnie usposobionych Strażników. Często też musieli bronić Królestwa Światła przed atakami z zewnątrz i dbać, żeby wszystkim było dobrze. Już samo to oznaczało mnóstwo najrozmaitszych zadań, dużo bardziej skomplikowanych niż te, którymi władze i policja zajmują się w świecie zewnętrznym.
W mieście nieprzystosowanych mieszkało wielu ludzi, którzy nie chcieli, żeby im było dobrze. Uwielbiali móc się skarżyć na swój straszny los, na to, że znaleźli się tutaj, w centralnym punkcie Ziemi, bez możliwości powrotu do świata zewnętrznego. Uwielbiali stwarzać problemy, awanturować się, chcieli mieć dużo pieniędzy, gromadzić bogactwa, chcieli tutaj mieć wszystko co najgorsze w życiu zewnętrznego świata, takie same jak tam rozrywki: gra w karty, szalona jazda po pijanemu i tak dalej, i tak dalej.
Naturalnie nie dotyczyło to wszystkich mieszkańców miasta. Większość to porządni, pracowici ludzie. Ale wszystko, co w Królestwie Światła można by nazwać szumowiną, znajdowało się wyłącznie w mieście nieprzystosowanych. Goram jechał tam w ponurym nastroju. Wspominał moment, kiedy dwa dni temu wielka ekspedycja wyruszała w drogę. Obserwował ze swojej gondoli, jak J1 i J2 zbliżają się do granicznego muru, ich widok sprawił, że serce przepełniła mu gwałtowna tęsknota. Oczywiście zazdrościł wszystkim wybrańcom wielkich przeżyć, był przekonany, że powinien znajdować się wśród nich!