У чаканьні гаспадараў,
Бо тыя вартасьць крыўскага сьвінца
Спраўдзіць пайшлі на ўсім абшары.
Калі ж скіруюць да радзімых хатаў,
Гатовыя даць рады ў кожнае бядзе,
На сполах жонак:
Хт там?
Гукнуць урэшце:
Бог ідзе!..5
* * *
Занялася срэбрам
шчодрая ральля...
Частавала небам
выстыглым далягляд,
Паднялася Юр’ям
ад сыскоў-крыніцаў,
Ад люстэркаў-студняў
за капцы-званіцаў.
Вырывала груганамі
цемру з гушчароў,
Спавівала каранямі
дню й агнявой
Варажбою, пераняла ў зораў
пару таньчыцца,
Асьляпіла места спорам
сваім РАНІЦА.
* * *
“Мы выйдзем шчыльнымі радамі!..”
Макар Краўцоў
Занядбаны сьпіць стары Бог,
На Айчыне пакора і блуд,
Але на здраду, немач і змрок
Вызвольнікі новыя йдуць:
Спавесьнікі Крыўскай Вясны –
Жаўнеры Сапраўдных Ідэй,
Пакаленьне белай касьці,
Зьзяючых помстай вачэй.
Недарэчнасьці бляклых часоў
Змые пена варожай крыві,
Слава нашых сталёвых шыхтоў
Разьнясецца па роднай зямлі.
Будзе раніца – Сонечны Райх
Прамяні над краінай рассыпле свае.
Прысьпела пара й Ярылавы Сьцяг
Выпаліць ваш сыты дзень.
Бляск драпежны халодных клінкоў
Асьвеціць нам мэту ўначы.
Успароўшы чэравы халуёў
Мы сьвіньням аддамо рэшты іх трыбухі!
Годзе енкаць, дрыжэць, хістацца там! –
Шляхам да Велічы ў тысячы год
Мы пракрочым паходным маршам
Скрозь павуціньне зорных дарог!!!
* * *
Я пакланюся чарадзейнаму Агню:
Хай рады дасьць – хай зьдзейсьніць мае мары!
Я адплачý – нібы дажджом із хмараў,
Крывёю зь венаў вымыю зямлю –
Я стануся найяраснай ахвярай!
Хай вынішчыць дазваньня твае сны,
Маім драпежнікам дзе не хапіла месца.
Хай цябе ўздыме сонцавай нявестай
Па-над харугвамі драбаў лясных,
Якім бінты з праменьняў табе несьці.
Хай кожнага, хто спатоліў прагу твайго цела
Звычайна, абы-як – не па-крывіцку,
Ён зробіць попелам. Няхай усе малітвы,
Якія ведала ты альбо ведаць мела,
Патонуць у шалёнасьці паганскіх рытмаў.
Гарэць, блажыць, зьвівацца у адно
І ахапіць Сусьвет, абпальваючы сузор’і,
За межы рацыі, каб пачувацца вольнымі
Ад тла намоваў, уласьцівых сьвятаром,
Пра Бога – бацьку сьціплым і пакорным –
Хай дапаможа. Хай супольны дух,
Вырак жыцьця й двох сэрцаў сугалосьсе
Будуць ім доказам – няўхільна пачалося
Злучэньне нашых істаў, вуснаў, рук,
Бы неба ночы яскай занялося.
Хай вынішчае здраніцкі сумлеў –
Прайдзецца рэштамі разваг ды йрване вонкі –
Вусьцішны, жары, хіжы, гонкі!
Аддана вабы высьвяціць твае
Павэдлуг пракаветна-таямнічай завядзёнкі...
Усе пазыкі валадарнаму Агню
Сплачу да кроплі не дзеля чароднай кары –
За варажбу, за плён цудоўных чараў,
Бо сваёй кожнай рысаю
Ты вартая патрабаваць любых ахвяраў!
ПРАДВЕСЬНЕ
Прадвесьне.
За месяцам месяцам
Струменяцца па прашпэкце –
Пара!
На срэбнай карэце
Праехаць
Па восеньскім сьмецьці
Пасьпела
Нявестай
Зіма,
Аздобіўшы сьнегам
Паўсьвета
Паўгода назад.
* * *
Расчыніцца бяздонная зямля,
Марш разьвітальны
па труне сыграюць камякамі,
Разьвернуцца ды пойдуць да стала –
Забыцца, як заўсёды забывалі.
Разважлівы мысьляр пасьля
Прамовіць слушна, распалёны хмелям:
– Ён не спазнаў сапраўднага сьвятла,
Увязьніўшыся ў змроку кельлі
Ахвяраў, высілкаў дзеля спрэчных ідэй,
І па сябе нічога не пакінуў,
Таму ня дзіва, што быльнёгам зарасьце
Да непрыкметнага крыжа
на могілках сьцяжына...
Ты ўжо ня ўздымесься ім адказаць,
Якім спакойным у няпамяці краіну
Сыходзіў, бо калі не збудаваць,
Пакласьці здолеў свае важкія цагліны
У мур Айчыны. Так, ня пылныя тамы,
Скуль цісканьнем
літары ймёнаў залацяцца,
Ідучым сьледам завяшчалі вы
Прылады мулярское працы.
Каб уваскрошаньнем
зацертых небыцьцём,
Ушанаваньнем незьлічоных невядомых,