Паўстаў адноўлены Наш Беларускі Дом,
Дзе хопіць месца й кельме, й тому.
Наш Дом трываласьцю
ды гожсцвам сьцен
Ня горшы паміж іншымі дамамі,
Дом Несьмяротных, бо кажны камень
Распавядзе, чыімі кладзены рукамі.
* * *
Ў разводзьдзі электрычнасьці зьнікае места;
І зроблены чарговы крок да маючай вясны,
І чутны рыпат камашоў,
і цемра валадарыць уваскрэсла,
Замёўшы міт пра недасяжнасьць цішыні.
Яна бязголасна мілуецца сабою,
Ды толькі, мроямі не даючы забыцца,
Сон разьдзіраюць ўшчэнт
ліхтарні «дальнабояў»
І прэч нясуць яго на землі чужаніцаў...
ЗАДУШАНАЯ СПРОБА
Золак
Прагна зглынуў туманоў,
Да рэшты змасоліў косьці бяроз,
Новы дзень
Сьляпым шчанюком
Непрыкметна падрос.
А колькі яшчэ будуць помніцца
Асуджаная,
Злосная ноч
Ды гэтак сьмешна,
Ганебна проданы
Скагаталы танкамі ўсход?!
Горад,
Прашпэктамі перацягнуты,
Нібы
Рэмянямі жаўнер,
Пустымі вачніцамі абыякава пяліўся
На прылюдны расстрэл.
Вольнаму – воля,
Зямля – нескароным.
Узьнятыя рукі – таксама ня нам!
Крыйце!
Крыйце сьвінцом і праклёнамі
Сонца.
Што сьцякае са штых-нажа!!!
Шэрай
Плавіцца пад чорным ботам.
Сьвежай барваю
Шыкуе асвальт.
Давайце глядзець –
Ужо можна –
І біць за пераможцаў крышталь...
* * *
Я кахаю ў ейных вачох
Далягляды сталічных прашпэктаў,
Ліхтароў медзяныя манэты,
Кожны двор, кожны дом, кожны рог.
Я кахаю ў ейных вачох
Жомчуг гэтых нябёсаў бясхмарных,
Неспатольную смагу кавярняў,
Лістападаўскіх паркаў рызьзё.
Я кахаю ў ейных вачох
Мастакоў і актораў у працы,
Брук ад летняга сонца гарачы,
Сьвяты Нашыя ў Нашых сьцягох.
Як кахаю прысадзісты Менск,
Што адбіўся ў ёйных вачох,
Бы чарговага вершу чаканы радок,
Дык, канешне, кахаю яе!
* * *
Як файна жыць
І не прымаць нікога
з вашых
Пісьменна ўкладзеных багоў,
І вольным быць
У сваім выбары і словах,
а няўдачы
Не уважаць за мыту з колісь зробленых грахоў.
Як файна жыць,
Ня ўкленчыўшы ніколі
ў вашых
Сьвятарнях Блуду на Хлусьні.
Ужо лепш піць,
Каб раніцой самому
ўзважваць
Цяжар уласнае маральнай чысьціні.
Як файна жыць
І не прасіць нічога
ў вашых
Аж да ванітаў перасычаных айцоў,
Натхнёна йсьці
Празь беспрасьвет праклёнаў
і анатэм
Ад вас адлучаным самім сабой.
Як файна жыць,
Палаючы на плошчах
вашых
У пекле інквізытарскіх агнёў.
Ды ўсё ж перамагчы
А потым
не прабачыць,
Зацьвердзіўшыся ў ерасі сваёй!
* * *
Яшчэ ня вырас з бацькавай кашулі,
А ўжо разгледзелі й “на ўвагу прынялі”,
Ужо не папярэджаньні,
хоць жа пакуль ня кулі,
Жадаюць змусіць плыжыцца ў гнаі.
І не ўздымаць ні голасу,
ні позірку да зораў –
Няхай відучым, утаропіцца ў цямрэч,
Ды гэты гразкі супакой кладоў і нораў
Даводзілася схалануць адмоваю ГіБець.
Славуты колькасьцю кульнутых шклянак
Дражню, нэрвую вас, някуплены гэрой.
Я штрофы страчваю, блукаючы па крамах,
Дзе не прыдбаць ніяк тае адной.
Яе ў паўзмроку на забавы скралі,
Яна пасаджаная ў краты пад замкі.
Камусь назьмену сум і сон падаравалі,
Мной выбар зроблены –
ламіцца напрасткі,
Не варажыць ці вынясе віхлястая крывая,
А – як уборамі хаўтурнымі ня скулі –
Кірунку вызначанага ўпарчуся, трымаюся,
Таму баязна-засьцярожана пільнуюць.
Аднак настаўлены на грудзі цэльнік
Няздольны ні суцішыць, ні засьціць
Цяпер злачынныя,
няўцямныя памкненьні –
Урост узьняцца ды пайсьці.
* * *
Традыцыі каханьня і вайны
Спрадвеку слаўныя надзейным гартам –
Зямлі распнутай верны сын,
Застрэміў памяць я дачкою акупанта.
Каранаваныя арлы “канфэдэратак”
У сваякі нам набіваліся тым годам,
Згадаўшы час супольных высілкаў і стратаў
Дзеля дзяржавы Двох Народаў.
Як соладка было прыгожай марай трызьніць!