Аднак ані ня ўзрушыць
І стук прадвесьця ў шыбы –
Я сам кожную ў кубку
Штораз тапіў мажлівасьць.
4.
Шчасьліва! Хай ня страцяцца
У нератах дарогаў
Ні ліпы ля палацаў,
Ні лёхі Налібокаў.
Зноў абжытыя котлішчы
Храніўцамі-бусламі
Ня вымыюць пяшчотныя,
Але чужыя хвалі.
І штормаў басавішчы
Бязьмежнасьцю свабоды
Крынічных не зацішаць
Табе нашых мэлёдый.
* * *
Учора ўзялі горад «N». Адным ударам
Уратавалі разламаны фронт.
Разьюшаны прайшоў тыламі
Асобны наш штурмовы батальён.
Свавольнік сакавік ня здолеў здужаць
Гразёю ў растаропіцы дарог,
Бо цьмяным бляскам кулямётных стужак
Яго зьвязовы ад памылкі засьцярог.
Кароткі сон на доле капанеру
Пра Коляды ў сям’і, пра хітрыкі дзяўчат
Змуліць суздром нясьвежы падкаўнерык,
Калі шчаціньнем казытнеш прыклад.
Змоўчаў, наструніўся ляшчыньнік ніцы.
Мяркуе, пэўна, ранак прычакаць,
Пакуль уцекачы па страчаных пазіцыях
Пачнуць заўзята з гаўбіцаў хвастаць.
Салодлівым хаўтурным водарам
Кадзіць вакол наша апошняя вясна,
Галовы ўхмеліла пунсовым броварам,
І куфлі выпітыя мала не да дна.
Здалёк чуваць пагрозьлівы зьвяг тракаў.
Зьшчальнікі, падрыхтаваць напалм!
Ты ж роўналетку ў штыхавой контаратацы
Чэрап рыдлёўкаю раскроіш напалам.
Буйнакалібравы з высоткі пляжыць
Стральцоў квэбэцкіх, высякае пад карэнь.
Аддана спраўджвайма жаўнерскі абавязак! –
Суцэльным пеклам ім падасца гэны «N»!..
Да ночы батальён аціхне.
А ледзь загоіцца па-над мундзерамі дзірван,
Ня цельцамі праіржавелых гільзаў –
Сьмерць эдэльвэйсамі магілы ўкрые нам.
* * *
Піла з крыніцы. Чэрпала далонямі
Срэбра жывільнае крывіцкіх берагоў.
Паўдзень схіліўся над смуглявымі рамёнамі,
Дадаючы ў глыткі аблокаў малако.
Ручай у-голас бомавы “сакрэтнічаў”–
Хваліўся, маўляў, будзе й ён ракой.
Вярба ён штосьці шапацела ветліва,
А яна думала, канешне, пра сваё.
Сябры, прыхільнікі, калегі, праца...
Ад несканчальнай гэнай мітусьні
Сюды вярнулася, нібы паспавядацца,
Крануцца вуснамі праўдзівай чысьціні.
Піла і не магла напіцца.
Прысеўшы, нетаропка, пакрысе,
Натомленаю лётам галубіцай,
Інакш ад кожнага, хто піў яе.
ПРАВОДЗІНЫ
Што пачуеш? Безгалась якая.
Спруцянела зьмізарнелае гальлё,
Дзе на ўзьлеску сонца праваджаю
Без спагады, без гістэрыкі, бяз сьлёз.
Адгасае бледае ў празрыстасьць
Выпелесканую ймжою ўшчэнт,
Скрозь бярэзьніку тачоныя абрысы
Ленна цэдзіць на быльнёг прамень.
Наўпатрап прастае долам цені,
Бы кратуе на зямлі спакой і сны,
І нябачных скрыдлаў шамаценьне
Не ўзрушае сталай цішыні.
На ўспамін адно паглыбіць зацін
Панарамай собскай варажбы :
Анічога ўжо не перайначыць
Усьцяж абапал выжахлых сьцяжын.
Затрымаецца на далечным узьмежку –
Бескарыснага пазбавіцца цяжва,
У прадон азёраў кіне рэшту
(Меднаю драбніцаю)
Сьвятла.
* * *
Яна прыходзіць не адна,
Уладная ў сваіх намерах –
Зьнішчыць у вогнішчы гарна
Луску самотных паняверак.
Калі адведае цябе,
Ты не патрапіш, кім назвацца,
І будуць доўга палымнець
Здабыткі ўяўнага вар’яцтва.
А ты адчуеш пакрысе,
Што абудзіўся даўні покліч,
Як прага дзёрзкая расьце,
Як закіпае кроў па кроплі.
Ухмеленая галава
Развагі, сэнс, перасьцярогі
Дазваньня зрыне далавах
Ля пакіданага парога.
Са спадарожным нацянькі,
Пустых ня робячы агледзін,
Вятрыскам безвач паляціш
У кажны край за Ёю сьледам.
Вэдлуг закону маладых –
Дагнаць нарэшце, супыніцца:
Далонь ў далонь, уздых ва ўздых
І ў вусны слодычу суніцаў.
У неба адшукаць ключы
І скарыстацца з таго шансу,
Ды зораў не пералічыць
Да пэрлямутравага ранку.
...Яна сыходзіць не адна,
Не растлумачыўшы прычынаў,
Бо сваёй волі не аддасьць
Нікому ў спадчыну ўспамінаў.