– Jednak czy to samo nie dotyczy również Garretta? Czy i on nie powinnien czegoś poświęcić?
– Oczywiście.
– Co teraz?
– Problem nie zniknął. Musisz się nad nim zastanowić.
Przez następne dwa miesiące ich związek na odległość rozwijał się w kierunku, którego nie spodziewali się ani Teresa, ani Garrett, ale który powinni byli przewidzieć.
Zmienili plany zawodowe i udało im się spotkać jeszcze trzykrotnie, za każdym razem podczas weekendu. Raz Teresa poleciała do Wilmington, żeby pobyć z Garrettem sam na sam. Prócz jednego wieczoru, gdy wybrali się na żagle, nie wychodzili z domu. Garrett dwukrotnie przyjeżdżał do Bostonu. Spędził wtedy więcej czasu z Kevinem niż z Teresą, ale to mu nie przeszkadzało. Chodził z chłopcem na mecze piłki nożnej. Stwierdził potem, że gra wciągnęła go bardziej, niż się spodziewał, choć po raz pierwszy wystąpił w roli kibica.
– Jak to możliwe, że to cię nie ekscytuje? – zapytał Teresę podczas jednej z najbardziej nerwowych sytuacji na boisku.
– Poczekaj, aż obejrzysz kilkaset meczów. Jestem pewna, że wtedy sam sobie odpowiesz na to pytanie – odparła żartobliwym tonem.
Kiedy spotykali się, cały świat przestawał istnieć. Kevin jak zwykle w weekendy spędzał noc u kolegi, więc zostawali sami, przynajmniej na trochę. Całymi godzinami rozmawiali, śmiali się, przytulali i kochali się, próbując nadrobić tygodnie spędzone z dala od siebie. Jednak żadne z nich nie poruszyło tematu przyszłości ich związku. Żyli chwilą, niepewni, czego mają oczekiwać następnym razem. Tak naprawdę to byli pewni tylko swojej miłości.
Nie widywali się zbyt często, więc ich związek przeżywał wzloty i upadki, których przedtem żadne z nich nie doświadczyło. Wszystko układało się dobrze, gdy byli razem, ale gdy tylko się rozstawali, działo się źle. Zwłaszcza Garrętt nie potrafił sobie poradzić z powodu dzielącej ich odległości. Dobre samopoczucie, które nie opuszczało go, gdy przebywał z Teresą, utrzymywało się jeszcze przez kilka dni po powrocie do domu. Potem ogarniało go coraz silniejsze przygnębienie na myśl o czekających go tygodniach bez niej.
Pragnął spędzać jak najwięcej czasu z Teresą. Minęło lato, więc teraz było mu łatwiej wyrwać się z domu. Niewiele miał do roboty w sklepie, mimo iż większość pracowników wyjechała. Teresa była zajęta głównie z powodu Kevina. Garrętt chciał częściej przyjeżdżać do Bostonu, ale ona nie miała dość czasu, by go gościć. Niejednokrotnie proponował, że odwiedzi Teresę, ale z jakichś powodów wyjazd nie dochodził do skutku.
Wiedział, że w innych związkach bywały trudniejsze sytuacje. Ojciec opowiedział mu, że kiedyś przez kilka miesięcy nie widywał żony. Pojechał do Korei, gdzie służył dwa lata w piechocie morskiej. Kiedy łowienie krewetek przestało przynosić dochody, zaczął pracować na frachtowcach pływających do Ameryki Południowej. Czasami taki rejs trwał kilka miesięcy. W tych czasach jego rodzice mogli tylko pisać do siebie listy, które na dodatek nie przychodziły zbyt często. Garrętt i Teresa nie znajdowali się w aż tak trudnej sytuacji, ale to nie polepszało jego nastroju.
Uświadomił sobie, że dzieląca ich odległość to istotny problem, w dodatku nic nie wskazywało, że w najbliższej przyszłości coś się zmieni. W grę wchodziły tylko dwa rozwiązania – albo on się przeprowadzi, albo ona. Bez względu na punkt widzenia i bez względu na to, jak bardzo im na sobie zależało, rzecz sprowadzała się do takiej alternatywy.
Zdawał sobie sprawę, że Teresa myśli podobnie, ale oboje nie chcieli o tym mówić. Było im łatwiej nie poruszać tego tematu, bo w ten sposób nie musieli wkraczać na drogę, z której nie było już odwrotu.
Jedno z nich musiało radykalnie zmienić swoje życie.
Które?
W Wilmington Garrett miał własną firmę, żył po swojemu, tak jak chciał. Odwiedziny w Bostonie były miłym urozmaiceniem, ale nie czuł się tu jak u siebie w domu. Do tej pory nie brał pod uwagę zmiany miejsca zamieszkania. Tutaj był jego ojciec. Starzał się i powoli lata dawały o sobie znać. Garrett był dla niego wszystkim.
Z drugiej strony Teresę wiele rzeczy zatrzymywało w Bostonie. Co prawda jej rodzice mieszkali gdzie indziej, ale w Bostonie Kevin chodził do szkoły, a ona miała dobrą pracę w jednej z ważniejszych gazet i sporą grupę przyjaciół, których musiałaby porzucić. Walczyła, aby zdobyć obecną pozycję. Gdyby wyjechała z Bostonu, prawdopodobnie musiałaby zaczynać od nowa. Czy mogłaby to zrobić i nie czuć do niego żalu?
Garrett nie chciał się nad tym zastanawiać. Skupił się na miłości do Teresy. Pocieszał się, że jeśli są sobie przeznaczeni, znajdą sposób, by pozostać razem.
W głębi duszy wiedział, że nie będzie im łatwo. Nie chodziło tylko o dzielącą ich odległość. Po przyjeździe z drugiej wyprawy do Bostonu kazał powiększyć i oprawić zdjęcie Teresy. Postawił je na nocnym stoliku obok fotografii Catherine. W pewnym momencie zdał sobie sprawę, że mimo wszystko zdjęcia Teresy nie powinien trzymać w sypialni. Przez kilka dni przestawiał je z miejsca na miejsce, ale to nie pomogło. Miał wrażenie, że śledzi go spojrzenie Catherine. To śmieszne – powtarzał w duchu i znowu stawiał fotografię gdzie indziej. Po pewnym czasie wsunął zdjęcie Teresy do szuflady i sięgnął po portret Catherine. Westchnął ciężko, usiadł na łóżku i popatrzył na twarz żony.
– Nie mieliśmy takich kłopotów – szepnął i przesunął palcem po jej policzku. – Między nami wszystko wydawało się takie proste, prawda?
Po chwili uświadomił sobie, że żona mu nie odpowie. Przeklął własną głupotę i wyciągnął z szuflady zdjęcie Teresy.
Wpatrywał się w oba portrety dłuższą chwilę. Nagle zrozumiał, dlaczego tak mu ciężko. Kochał Teresę bardziej, niż wydawało mu się to możliwe… i nadal kochał Catherine…
Czy to możliwe, żeby kochał obie jednocześnie?
– Nie mogę się doczekać naszego następnego spotkania – powiedział Garrett.
Była połowa listopada, za dwa tygodnie wypadało Święto Dziękczynienia. Teresa wybierała się z Kevinem do rodziców. Wszystko zorganizowała tak, aby móc pojechać też do Garretta i spędzić z nim trochę czasu. Upłynął miesiąc od ostatniego spotkania.
– Ja też już się cieszę. Obiecałeś mi, że wreszcie poznam twojego ojca.
– Zamierza przygotować u siebie wcześniejszą świąteczną kolację. Ciągle mnie pyta, co lubisz. Chyba chce zrobić na tobie dobre wrażenie.
– Powiedz mu, żeby się nie kłopotał. Cokolwiek przygotuje, będzie dobrze.
– Stale mu to powtarzam, ale widzę, że okropnie się denerwuje.
– Dlaczego?
– Ponieważ będziesz naszym pierwszym gościem. Od lat w tym dniu jadamy kolację tylko we dwójkę.
– Czy burzę rodzinną tradycję?
– Nie. Lubię myśleć, że tworzymy nową. Poza tym sam to zaproponował, pamiętasz?
– Jak sądzisz, czy on mnie polubi?
– Wiem, że tak.
Kiedy Jeb dowiedział się o przyjeździe Teresy, poczynił specjalne przygotowania. Najpierw wynajął sprzątaczkę, która przez dwa dni doprowadzała mały domek do idealnego porządku. Kupił nową koszulę i krawat. Gdy wyszedł z sypialni w nowym stroju, zauważył zdumioną minę syna.
– Jak wyglądam?
– Doskonale, ale dlaczego założyłeś krawat?
– To nie dla ciebie, to na kolację w ten weekend.
Garrett wpatrywał się w ojca bez słowa, z kąśliwym uśmieszkiem na twarzy.
– Chyba nigdy w życiu nie widziałem cię w krawacie.
– Nosiłem krawaty już wcześniej. Po prostu tego nie zauważyłeś.
– Nie musisz zakładać krawata tylko dlatego, że przyjeżdża Teresa.
– Wiem o tym – odparł cierpko. – Uznałem, że w tym roku wystąpię w krawacie.
– Denerwujesz się spotkaniem z nią?
– Nie.
– Tato, nie musisz udawać kogoś, kim nie jesteś. Ani przez chwilę nie wątpię, że Teresa polubi cię bez względu na to, jak będziesz ubrany.
– Co nie oznacza, że nie mogę ubrać się porządnie dla twojej przyjaciółki, prawda?