Sokrat Janowicz / Сакрат Яновіч
LISTOWIE / ЛІСТОЎЕ
Падрыхтаванае на падставе: Sokrat Janowicz, Listowie/Лістоўе, — Białystok: Biblioteczka Białoruskiego Stowarzyszenia Literackiego „Białowieża", 1995. — 130 s.
ISBN 83-85918-04-3
Рэдактар: Jan Czykwin
Copyright © 2013 by Kamunikat.org
Вяртанне ў Крынкі / Powroty do Krynek
Вяртанне ў Крынкі
Я свечкі запаліў, у пакоі цішыня велікодная. Бачу Бацьку...
Крынкі халаднаногія! Іду ў даліну пачатку свайго — готыка дзяцінства на небакраі. На вашых выганах бесклапотнасці i ў вішнях радасці рэха загуляла ca мною ў схованкі. Чырванею, засаромлены сталасцю.
Крынкі вячэрнезвонныя! Кіра-пані хараством візантыйскім сваім не асудзіла мяне на будзённасць. І, магчыма, супроць волі яе пайшоў я тады прэч з бязбожнай верай у Купалу.
Крынкі ціхалістыя! Вяртаюся пяццю дарогамі пыльнымі з пустыняў жыцця ў крыніцах вашых абмыцца. Знявечаны сударгамі смутку, не паказваюся...
Свечкі гаснуць без памяці.
Powroty do Krynek
Zapaliłem świeczki w pokoju ciszy wielkanocnej. Widzę ojca...
Krynki — chłodnostope! Schodzę w dolinę swojego poczęcia: gotyk dzieciństwa na nieboskłonie.
Na waszych wygonach beztroski i we wiśniach radości echo się bawiło ze mną w chowanego. Wstydzę się zarumieniony dojrzałością.
Krynki wieczorno-dzwonne! Kiro-panne! Swym bizantyjskim pięknem odgradzałyście mnie od codzienności. Lecz potrafiłem, mimo waszej woli, odejść z bezbożną wiarą w Kupałę.
Krynki cichego listowia. Powracam pięcioma pylnymi drogami z pustyni życia w waszych źródłach się obmyć. Zniweczony bizunami smutku, ledwiem jest.
Bez pamięci świeczki muszą zgasnąć.
przel. Jan Czopik
Беларускаму слову / Modlitwa
Беларускаму слову
Беларускае слова, ты мая айчына! Мой сон ля акна цвета-ліпнёвага ў раніцу пчаліную. І пошум пушчы стрункахвойнай, i весялосць густазялёная. Ты, як дзяцінства, ідзеш за мною.
Слова матчынае, ты мая сляза! Мая трывога ў вечары кахання чыста-квяцістага, у садзе юнацтва. І чарнабрывы позірк дзяўчыны сарамлівай i бяссонне зорнае. Ты, як лес, паўстаеш у даляглядзе нязбытым.
Слова роднае, суме мудры! Радасць неўгамонная, што часам лунае вясёлкаю на небе краіны майго прызначэння. І няспешна павучаеш мяне жыць сваім розумам ды гасцінцам ісці шырокім праз годы ўсяго раз адзін дадзеныя. Ты, як той сябар шчыры, не пакінеш i ў няшчасці.
Я табе толькі, слова ты маё беларускае, веру ды кланяюся.
Бог ты мой!
Ты мая рэлігія!
Modlitwa
Słowo białoruskie, ojczyzno moja! Mój śnie przy oknie u pachnących lip w pszczeli poranek. Puszczański szumie sosnowych okolic, radości gęsta, radości zielona. Niczym dzieciństwo — zawsze jesteś ze mną.
Słowo matczyne, słowo — łzo! Trwogo wieczorów kochania, kwitnących czysto śród sadu junactwa. Szybkie spojrzenie wstydliwej czarnobrewy i bezsenności gwiaździsta. Losie wschodzący na nigdy nie przekroczonym widnokręgu.
Słowo rodzinne, mądry smutku! Szczęście nie uciszone, jaśniejące dorocznie wigilijną barwą na niebie przeznaczenia. Uczysz mnie nieśpiesznie żyć własnym życiem i wędrować szerokim gościńcem przez rozdane lata. Ty, jak szczery przyjaciel, nie porzucisz w biedzie.
Tobie tylko, słowo białoruskie, kłaniam się i wierzę.
Boże mój!
Religio moja!
Przeł. Jan Czopik
Роднае / Ojczystość
Роднае
Я іду сваім полем.
Дзяцінства маё маячыць на небакраі; клёны ля дарогі надта ж выраслі.
Уваходжу ў дом. На сценах яго іканастас успамінаў маіх, з матчынай усмешкай далёкай. Пшанічнае сонца.
За акном сад маладосці адцвіў, расчырванеўшыся спеласцю. На лугах кахання косяць атаву ў кашулях прапацелых. У малатарных прыгуменнях плён пыліць умалотам. І дзесьці рохканне пудовае, i рыканне белапеннае...
Добры конь жаданняў не скапыціўся.
У зелені задаволенасці i пад блакітам радасці буйнее шчасце неветрагоннае.
І гэтак думаю сабе, што Айчынай з'яўляецца не толькі вялікі супольны абавязак — i мае яе не адзін той, хто хоць раз заплакаў...
Ojczystość
Idę swoim polem.
Dzieciństwo moje snuje się na widnokręgu, klony u drogi wyrosły nad podziw.
Wchodzę do domu. Na ścianach ikonostas: zapamiętał moich najbliższych i daleki uśmiech matczyny.
Pszeniczne słońce.
Za oknem sad młodości; przekwitły, rozczerwienia się dojrzałością. Na łąkach kochania drugi pokos koszą; w przepoconych koszulach. Na gumnie kurzawi się młocka. I skądś dolatuje chrząkanie pudowe i porykiwanie białopienne...
Dobry koń się nie potknie.
W zieleni zadowolenia i pod błękitem radości szczęście nielekkomyślne. I wiem, że Ojczyzna, to nie tylko wielki zbiorowy obowiązek — i że ma ją nie tylko ten jeden, kto chociaż raz zapłakał...
Przeł. Jan Czopik
Веру / Wierzę
Веру
Веру ў каханне крынічна-чыстае, ды розум нябесна-бяздонны, i ў годнасць таполеблакітную. І ў смутак, поле асенняе, веру, i ў радасць, квітненне ўрачыстае, даступныя слязам роспачы альбо захаплення. Веру ў спакой, зорку нявечную, i ў зямлю, глыбіні невядомыя, што даюць несканчонасць паўтарэнняў альбо бессмяротнасць. І ў гнеў, вяртанне заўзятае, i ў маўчанне, жанчыну зганьбаваную, што дакранаюцца сумлення жывога альбо ўяўлення...