Аднойчы на завараці я ўдарыў каленам аб той камень. Цэлы ў раптоўных дрыжыках, больш не купаўся.
Вяртаючыся надвячоркам дамоў, ля шашы мы нарвалі тае чырвані. На цудоўнае віно, на зіму.
— Купім шар у лазовай пляцёнцы, пяцідзесяцілітровы, — сказала жонка. Яна ўсміхалася вішанькай.
Ішоў я за ёю, з кошыкам восені, а мае сыночкі гайсалі па ўзбочыне, ловячы запозненага матыля. Ад Юраўцаў, калі я азірнуўся, ізноў хмурылася, але мы ўсё былі ў сонцы.
Тады, у нядзелю.
А неяк у тыдні, праязджаючы сюдою легкавушкаю па службовай i таму зусім няважнай мне справе, я кінуў вокам з моста на Супрасль; у ёй яшчэ блішчэлі ранішнія зоркі. Ціхая ды пабрыдчэлая пасля лета, яна стаіла ў сабе камень.
Машына рванула пад гару, праз Юраўцы i далей.
W stronę Jurowiec
Wyszliśmy z Białegostoku, było to w niedzielę. W zakolu szosy — dzikie róże. Zarumieniony głóg. Dalej widać z wiaduktu szyny kolei, rozdzierającej widnokrąg.
W stronę Jurowiec poczerniało, ale jeszcze jesteśmy w słońcu: przy piecu w pobliżu okna wiejącego chłodem.
Pod zagajem chatka dróżnika.
Rozgarniając na ścieżce piasek jak gorący popiół, z przyjemnością przypiekam stopę: takiej suszy nie pamiętają stuletni bajarze. Przyszła pewność, że jutro jesień.
Doszliśmy ścieżynką do Supraśli-rzeki. Chmury przegnało za Wasilków.
Na dnie Supraśli kamień, próbowałem go objąć, ale wynosiło mnie na powierzchnię i brakło mi tchu. Na brzegu, udręczonym przez mieszczuchów, parchy trawy. Wiatr; woda ciepła do obrzydliwości.
Dałem nura w gąszcz wyobrażeń i ze stromizny zjechałem na głowę w głąb. Z obu stron oczerety do nieba; ze strachu, że mam pod sobą tysiącletnie wyręby, popłynąłem z bystrzyną. Straszno i szczęśliwie. Na zakręcie uderzyłem kolanem o tamten kamień.
Wygramoliłem się, pokryty gęsią skórką.
Dochodząc do Białegostoku, w zakolu szosy narwaliśmy czerwieni na cudowne wino, na zimę.
— Kupisz wielką szklaną kulę w plecionce, pięćdziesięciolitrową — powiedziała żona.
Natychmiast się zgodziłem. Szliśmy z koszykiem jesieni w rękach, a chłopcy łapali spóźnionego motyla. W stronę Jurowiec, kiedy obejrzałem się, znów poczerniało, a my — jeszcze w słońcu. Tak było wtedy.
A wczoraj, jadąc służbowym wozem w nieważnej (też służbowej) sprawie, z mostu rzuciłem okiem na Supraśclass="underline" błyszczały w niej wczesne gwiazdy. W ucichłej i zbrzydłej taił się kamień.
Wóz szybko pomknął pod gorę, przez Jurowce i dalej.
przeł. Wiktor Woroszylski
Шчасце / Szczęście
Шчасце
Мой сын!
Нясу на руках праз алеі жаўталістыя — i цяплынь мацярынскага позірку ў вачах жонкі. Лістапад шапаціць пад нагамі лістотаю, а побач — сын усміхаецца зоркам вячэрнім.
Вялікі сын!
Шчасце ў вачах жонкі. Скажы, колькі часу прайшло, калі шаптала ты мне: „Кахаю, моцна-моцна кахаю цябе!" Успомні: хадзілі мы па лугах квяцістых, росных ранішняй парою. Часамі сцяжынаю лясною, у цішы збіралі грыбы чырвонагаловыя. Спалі ў водары буйнага маю, ля акна вішнёвага... Раніцою прамяністаю беглі на плёс паслухаць вясну шумналістую... Пацалункі — першыя, нясмелыя — дарыла ты мне.
Глядзі, наш сын ужо ходзіць!
Szczęście
Mój synek!
Niosę go na rękach przez aleję o pożółkłych liściach, widzę macierzyński blask w oczach żony. Nadszedł listopad, liście szeleszczą pod nogami, obok nas — syn uśmiecha się do wieczornej zorzy.
Duży syn!
Szczęście w oczach żony.
Powiedz, ile to minęło od czasu, gdyś szeptała do mnie: — Bardzo cię kocham, bardzo... — Przypomnij sobie: chodziliśmy rankami po kwitnących, rośnych łąkach. Niekiedy leśnymi ścieżkami, zbierając czerwonogłowe grzyby. Zasypialiśmy w powietrzu rozkołysanego maja, za oknem kwitły wiśnie... W promienisty ranek biegliśmy tam, gdzie skręca rzeka, żeby posłuchać wiosny, szumiącej listowiem... Obdarowywałaś mnie pierwszymi nieśmiałymi pocałunkami...
Patrz, nasz syn już chodzi!
przeł. Jan Huszcza
Лета ў Мокрым / Lato w Mokrem
Лета ў Мокрым
Таню з сынам правёў я на вакзал. Яна ў супрацьсонечных акулярах, з бледным тварам. Сын прыглядаецца да паравозаў, да цэлай гэтай фабрыкі падарожжаў.
— Шчаслівай дарогі! — кажу, а сын не чуе. — Тата! — крычыць сын.
Свістаў паравоз.
Пабыўшы з імі ў купэ, я выйшаў на перон, на тэты пляж развітанняў, на якім прыпякае адзіноцтва: Таня з сынам вось-вось ад'едуць. Яны яшчэ тут, блізка ад мяне, але ix ужо няма, бо я на пероне...
Таня з сынам выйдуць на другім прыпынку, што за Бельскам. У пах палёў, у Падбеллі. А я сыду з перона ў гарачыню вуліцы, i мне будзе прыемна, што ўдалося падарыць ім лета. Падыду да кіёска з півам, але куплю бутэльку з яблыкавым сокам i адыдуся з ёю ў цянёк, у нейкую забетоненую засень, i буду там піць, задраўшы галаву на сцяну з цэглы, што падпірае неба... Неяк у верасні, незвычайна цёплым верасні, у першую яго нядзелю, выбраўся я з сынамі на забеластоцкія сажалкі. Дзеці бегалі па грэблі, аслепленыя сонцам. Адзенне пахавалі ў высокай траве, пад бярозаю. Тым часам я таксама распрануўся i паплыў у закуцце вады, моцна наспелай. Дзікія качкі спалохаліся мяне і, адна за адною, пахаваліся ў чаротах; вывадак. Ля дна