Выбрать главу

Гэй, гаротнае, маркотнае!

Ты шырока, маё полейка,

Ад кусточка да кусточка разьлягаешся,

Ты глыбока, сэрца, краешся.

Дзе цяпер я сьмерць сваю спаткаю:

Цi у моры, цi у рэчцы, цi ў ставочку,

Што капытам пры дарозе быў прабiты

I да краю буйным дожджыкам налiты?"

V

- Ды i што-ж там за шум учынiўся?

- А камарык там з дубу звалiўся.

Грымнуў ён на зямлю з высакосьцi

I пабiў - паламаў сабе косьцi.

Цесьлi дошкi з дубоў пiлавалi,

Габлявалi, труну змайстравалi.

Ўсю чырвонай кiтайкай аббiлi,

Стужкай чорнай з краёў адтачылi.

Гэй, кладуць камара ў дамавiну,

Заклiкаюць сяброў i радзiму.

Камары над труной затрубiлi,

Сьветлячкi лепш за зорак сьвяцiлi.

- "Вы пацiху, музыкi, зайграйце,

Майго сэрца у край не ўражайце!"

Горка мушка-ўдава галасiла,

Борздай сьмерцi у Бога прасiла:

- "Мой мужочак, мой камарочак,

Ты падай мне з труны галасочак.

Ах, нiхто над табой не заплача,

Толькi хмарачка дробнымi дажджамi,

Толькi мушачка горкiмi сьлязамi".

Палажылi дамоўку на мары,

Панясьлi праз лугi ды папары.

Ля дарогi магiлу капалi

I у ёй камара пахавалi,

У сырую зямельку злажылi,

Зьверху насып вялiкi зрабiлi.

Людзi добрыя шляхамi мiнаюць,

Шапкi нiзка здымаюць, пытаюць:

- "Ня iначай, вяльможны вандроўнiк,

Генэрал, цi маёр, цi палкоўнiк?"

- "Не, ляжыць тут камар - камарочак,

У каторага з локаць насочак".

Максiм Багдановiч

КАМАР ХВАЛЬКО

Пад прысадзiстым дубком

Збудаваў камарык дом,

Плотам дом абгарадзiў,

Бесклапотна, цiха жыў.

Ды аднойчы камара

Бура вынесла з двара,

I звалiўся камарок

У бярозавы лясок.

Выжыў, буру перанёс,

I задраў угору нос:

- Што мне бура, што вiхор,

Я ўзьнiмаўся вышай гор,

Я ўзьнiмаўся вышай хмар,

Стаў асiлкам я, камар...

- Вецер, вецер, замаўчы!

Што ёсьць сiл камар крычыць.

Вецер змоўк, зацiх гушчар.

Зноў сваё пачаў камар:

- Захацеў я - вецер сьцiх,

Я мацнейшы стаў за ўсiх...

Муху крык такi ўстрывожыў,

Муха веры даць ня можа:

- Ды няўжо ты, камарок,

Моцны стаў такi, браток?

- Я ня то магу зрабiць

Зьвера я магу звалiць!..

Цiха ў лес iшоў мядзьведзь,

Перавальваўся ледзь-ледзь.

Частаваўся ён мядком,

I на пыску - воску ком.

Патаптаўся - i ў бярлог

Адпачыць мядзьведзь прылёг.

Задаволен камарок,

Сеў мядзьведзю ён на бок.

- Я мядзьведзя павалiў,

Я мядзьведзя пакарыў!

Муха кажа: - Хто-б паверыў,

Што камар мацней за зьвера...

- Я ня то магу зрабiць,

Дрэва я магу звалiць...

Зазьвiнела тут пiла,

I камар, нiбы страла,

На вяршыню дрэва сеў,

Звонка песеньку запеў:

- Як удару я крылом,

Будзе ў лесе буралом.

Дрэва падае, трашчыць...

Муха зьдзiўлена глядзiць:

- I няўжо ты, камарок,

Моцны стаў такi, браток?

- Я ня то магу зрабiць,

Сьвет магу я пакарыць!..

Ды ляцела павуцiна,

Нос кранула камарыны,

Абкруцiла яму ногi,

Стаў ён клiкаць дапамогi.

Добра, што пасьпела муха

Выцягнуць яго за вуха.

Паглядзела яму ў твар

I сказала: - Эх, камар!..

А.Д.

КОТ, САБАКА I МЫШ

Прайшло таму нямала год,

Калi сабака, мыш i кот

Жылi у згодзе, разам елi,

Скакалi, навет песьнi пелi,

Лiзалi косьцi пад сталом

I весялiлi цэлы дом.

Ды вось аднойчы гаспадар

Задумаў ехаць на базар.

Ён загадаў сабаку срога:

- Не адыходзься ад парога,

Сядзi, для пэўнасьцi, пры хаце,

Пiльнуй усё маё багацьце.

I можа мала, можа многа

Сядзеў сабака ля парога,

Ды захацеў ён паскакаць,

Крыху пагаўкаць, пабрахаць.

I кажа ён кату: - У дружбу

Ты саслужы адну мне службу

I за мяне пiльнуй у хаце

Гаспадаровае багацьце.

- Ну, што-ж, - яму прамовiў кот,

Каб большых ня было турбот!

З ахвотай пасяджу ля ганку,

А ты сабе бяжы пагаўкай.

I можа мала, можа многа

Той кот праседзеў ля парога.

Паклiкаў мыш i кажа: - У дружбу

Ты саслужы адну мне службу

I за мяне пiльнуй у хаце

Гаспадаровае багацьце.

Бо тут ад ветру на парозе

Я дужа лапкi памарозiў.

- Ну, добра - кажа мыш, - скарэй

Бяжы на печ ды лапы грэй.

I можа мала, можа многа

Сядзела мышка ля парога.

Ды раптам чуе - памiж траў

Цьвiркун на скрыпачцы зайграў.

Тут мышка, ўзяўшы лапкi ў бокi,

Хутчэй пусьцiлася у скокi.

Вярнуўся гаспадар - а ў хаце,

Глядзiць, няма яго багацьця.

Хацеў сабаку ён прагнаць,

Ды той пачаў яго лiзаць,

Прасiць, малiць, гаспадара:

- Не праганяй мяне з двара.

За гэта буду я нязьменна

Служыць аддана i сумленна.

- Што-ж, - гаспадар яму ў вадказ,

- Чым марнаваць дарэмна час,

Служы ды верны будзь, як друг...

Аднак iдзi, брат, на ланцуг.

Сабака бедны з тэй пары

Сядзiць навязан на двары.

За крыўду гэткую гатоў

Ён разарваць усiх катоў.

I кот з мышамi больш ня дружыць,

Як толькi зловiць, так i душыць.

А мыш залезла ў падпамосьце,

Грызе падлогу там iз злосьцi.

* * *

Вядома, гэта толькi казка,

Ды прачытаць для тых я раю,

Свае хто часам абавязкi

Выконваць iншым даручае.

Н.Тарас

КАЗКА ПРА МЯДЗЬВЕДЗЯ

Пад самую восень, пад верасень месяц

Задумаў жанiцца Мядзьведзь шэры ў лесе.

I кажа сватом: - Мне шукайце пасагу;

Зiму зiмаваць - трэба мёду i брагi.

А сам я ня маю нi пчол, нi гароду;

Падушка - i тая з альховай калоды.

За лета снапа мне нажаць ня прыйшлося,

То хворы ляжаў, то гнуў дугi, палозьзе.

Няхай сабе будзе ня важная жонка,

Каб толькi я выжыў зiму пад сасонкай...

* * *

Хадзiлi сваты ад Мядзьведзя па лесе

Усё дзеўкi шукалi празь верасень месяц.

Хадзiлi яны ў Белавеж да Зубрышкi,

Да Зайцавых дзевак, былi i ў Казьлiшкi.

Там ветлiва важных гасьцей прынiмалi,

Крынiчнай вадой, мурагом частавалi;

Старалiся ўсе iм у пояс хiлiцца

Сваты былi важныя - Воўк ды Лiсiца!

Калi што ня так, дык патрапiлi-б самi

Пагладзiць, дзе трэба, памацаць зубамi...

Эх, важныя дзеўкi, былi-б гаспадынi,

Каб мелi каўбасаў, курэй, саланiны.

Нашто i шукаць-бы што недзе другое,