Ураган там прападзе,
сівер абнядужыць, —
i віхура, злая бура
сцежкі не скалюжыць.
Зберагу я пушчу, гай,
бор, сасняк, сосоннік,
хвойнік, ельнік...
Лес — наш рай!
Будзе кронным
Родны Край!
Я — яго паклоннік.
ПЛЫВЕ АЗОН
Трэба для народу
многа кіслароду.
На праспекце ж сэрца ные:
газы выхлапныя.
Дзе падзецца ад смуроду?
Мы гатовы да паходу:
скажам «Не!» грузавіку
i павернем на раку,
каб набраў там у балоны
птушак, зёлак перазвоны.
I тады аж на балкон —
будзем чуць — плыве азон.
Трэба для народу
многа кіслароду!
УГЕРБОВАНЫЯ
Не ў спадобу
Каню шыны...
Дайце Коею ка-ню-шы-ны!
Ен любіў яшчэ авёс.
Хто б авёс яму прывёз?
I прыходзіцца Kaню
скубці ў лузе цішыню.
Хай жуюць машыны
зношаныя шыны.
Мураву, паўстань-траву
Я з Ярылам сам нарву.
Накармлю я Коніка.
А зайграе сонейка, —
высвеціць манета
рысы сілуэта:
а там Коні,
нашы Коні
з ваярамі
у пагоні.
РЭХА-ПРАРЭХА
У мяые такая справа:
заблудзіўся i стаю.
Злева — дуб, сасонка справа.
Страху ў пушчы не ўтаю.
Як знайсці дамоў сцяжыну?
Смела прамінуў ажыну.
Лоб у лоб — бярлога-клець,
а з яе бурчыць мядзведзь.
Дуб маўчыць. Я за сасонку:
будзь, сасонка, за заслонку!
На ратунак выйшаў Вожык,
перадаў арэхаў кошык:
— Чуеш Рэха? У бары
толькі з Рэхам гавары.
Рэха ў лесе не начуе.
Крыкні — i цябе пачуе.
Запытаецца:
— Ты дзе?
I дадому прывядзе.
ТУР
Typ — турыст?
Не, Бык вандроўны:
Тураў ведае, Турэц...
Першабытны Тур — чароўны.
Продкі ведалі: мудрэц!
Не турбуе без нагоды,
князя Тура не турне...
Ад яго — усе паходы
называюцца турнэ.
У Туроўлі, у Турыйску
туру-вежу бадане.
На турнірах Тур прапіску
меў i ў дальняй старане.
Хочаце знайсці Быка?
Пачакайце трошкі:
рожкі
у маладзіка
гэта Тура рожкі.
АБЯРЭГ
Паглядзеў на два алоўкі.
Хто з ix сёння самы лоўкі?
Першы — лепшы. Робіць круг
па паперы белай.
A другі, нібы хірург,
тыкае нясмела.
Маляваць дык маляваць!
Здыхлік Несмяротны
той, каго Кашчэем зваць,
памагчы мне згодны.
Мы малюем абярэг —
амулет магічны.
З ім i сядзем у каўчэг.
Каля возера — начлег.
Вечар навальнічны.
Паспрабуем уначы
абярэгам зберагчы
родны край крынічны.
Намалюем жарало, —
каб азерца ажыло.
Раніцай паўстане Вежа.
Зберажом i прыбярэжжа!
ВАЛУНЫ — СЛЕДАВІКІ
Ледавік да бляску
націраў Аляску.
Поўзаў ён i ля Дзвіны.
Што прынёс нам?
Валуны.
Там — адбіткі:
вунь слядок
i далонькі завіток...
Знакі хто пазначыў?
След адбілі на вякі
мудрыя Следавікі.
Легла на валун рука:
папрашу ў Следавіка
смеласці, удачы.
Продкі нашы з даўніны
i мае апекуны.
Каля кожнай рэчкі
ix бажніцы — валуны.
Звоыяць мне каля Дзвіны
нашай памяці
званы.
ПАВЯРНУЛАСЯ СОНЦА НА ЛЕТА
Хоць на прамень,
але падрос наш Дзень:
надзейней на Радзіме,
як ніколі.
Сустрэнем вырай
над усхожым нолем.
З-пад продкавай
еузорнай вышыні
нрыноеяць птахі
промні дабрыні —
i сеюць, сеюць
па мяжы-акружнасці
усходы белакрылай
беларускасці.
A падрасцем
ад весняе крылатаеці, —
паслужым Бацькаўшчыне
промнем радасці.