«КЛАСІК»
Школьны клас
нібы Парнас:
кожны вершы піша.
Лепшы ў класе
«класік» наш
безумоўна Міша.
Сачыніў радкі пра лес,
пра вясёлы хвойнік...
Смела на Парнас палез
наш прыкольны школьнік.
Стаўлю я паметку «плюс»
вершам летуценніка.
Мішу я прыму ў Саюз
Будучых
Пісьменнікаў.
КАБ РАІЛІСЯ РАІ...
Скончыш Тыдзень роднай мовы,
не стварай ёй маўзалей.
Святкаваць ты будзь гатовы
стовяковы юбілей.
Продкі-пісары змаглі
ставіць кропачкі над «і», —
каб раіліся раі...
Мова ў нас — не накідала:
рэха з глыбіні падзей.
Слова стаў да п'едэстала, —
каб зямля маліцца стала
так, як Бог вучыў людзей.
БУДЗЬМА!
Я ад радасці світаю,
пры сустрэчы вас вітаю —
шчырую сям'ю сяброў!
Слухай, змена маладая:
мова родная — святая, —
пагаворым пра Любоў.
Богам дадзена Айчына.
Адвярнуцца немагчыма
ад прадоннага агня.
Кожны з вас вячысты, зычны.
Мацярык наш гістарычны
не абдыме цішыня.
Скажам «Будзьма!», каб Радзіма
мела залаты запас.
Есць у Бацькаўшчыны дзіва:
дзіва — кожны з вас!
Паслужым Бацькаўшчыне промнем радасці
ДРУЖБІСТАЯ БЕЛАРУСЬ
Раскрываю я душу:
— Свэйкі! — клікну латышу.
— Ачю! — выгукну літоўцу:
хай парадуецца слоўцу.
—Пшыязьнь... — Мой пароль паляку
i «Сто лят!» яму ў падзяку.
Хто братунь мой? Украінец.
Разам з ім i я шчаслівец.
Рускага аклікну: — Друг! —
i ствару сяброўства круг.
Словамі-маністамі
кожнага прывецім.
Беларусь — дружбістая:
ведайце, суседзі!
СТАРТЫ — АД ПАРТЫ
Уваходзьце ў светлы клас,
вы — не малалеткі.
Сто пісьменнікаў для вас
падарылі кветкі:
гэта вершы, абразкі,
байкі, небыліцы.
прыбабунек завіткі
хочуць падражніца.
I лічылка знойдзе вас,
прымаўка пацешыць.
Хто закончыць мудры клас,
сам напіша вершы,
дзе загадкі загучаць,
заклічкі, дражнілкі,
хітрыя бубнілкі,
перайначкі, жарты...
А хто будзе варты,
таго ў школе вывучаць
будуць, як i Маўра,
Вітку, Коласа, Гурло,
Куляшова i Буйло...
Першы з ix — Купала.
Класікаў нямала!
Стаў Скарына на крыло —
Беларусь
паўстала.
ХРАМ СТАІЦЬ НА КРУЦІЗНЕ
На прасторах за Сахарай
піраміды вострыя.
Набягуць турыстаў хмары, —
фараон у постраху.
Там i людзі, i вярблюды
ладзяць дэкарацыі...
... Напісаў i я эцюды
з ix цывілізацыі.
Сам вярблюдзікам хадзіў
з рукзаком-заплечнікам.
Толькі доўга не блудзіў:
родны Полацк абудзіў, —
стаў яго падсвечнікам.
Я заплечнік развяжу:
акварэлі — золата!
Еўфрасінню пакажу,
Рагвалода-волата.
Вось Дзвіна — ярчэй як Ніл!
Бераг любіць люцікі...
Упляліся ў небасхіл
астравы-вярблюдзікі.
Храм стаіць на круцізне.
Пакланіся грацыі!
Фараон засне на дне,
i Дзвіна — ускалыхне
німбы
нашай
нацыі.
НЕ Ў РЫМ, A Ў КРЫМ!
Наш Сашуля
урачысты,
тварык мые i вішчыць:
— Ура! Чысты!
Я вячысты,
грандыёзны, як скульптура!