- Не руш! - усклікнуў пан аканом, але было позна.
Стасік працягнуў руку паміж прэнтаў, дакрануўся да пукатай лабаціны звера, паспеў нават пагладзіць, а воўк вазьмі і цапні яго за руку. Хапянуў яго воўк, немалады пан кінуўся ратаваць маладога, і вось тады воўк выпусціў руку паніча і з жарсцю ўчапіўся ў руку старога пана, нібы помсцячы яму, чалавеку, зрэшты, усяму роду людскому, што вырвалі яго з нетраў прыроды, засунулі ў клетку, пазбавілі волі, свабоды...
Нарабілася вэрхалу, гвалту, адбілі пана ад ваўка; кроў свішча, рука акалечаная, але пан трымаў сябе як мужчына. Збялеў толькі, рыхтык ведаў, што так і трэба, каб было, быццам яго віна, што народжаны свабодным воўк мусіў пухнуць за жалеззем.
2000-2003