"Крыніца, мусіць, пад зямлёй...— падумаў ён.— Знясе яшчэ. Хаця б не схапілі дрыжыкі..."
Але дрыжыкі не хапалі, яму — як у вадзе, калі асмелішся,— было цёпла! I стаяў ён на цвёрдым, што на дне ракі. I да купіны было ўжо зусім блізка, крокі чатыры, і гразь паменшала, даставала толькі да паясніцы. На купіне Юрка ўгледзеў здалёку абтаптапую траву і сагнутую, уторкнутую абы-як вітку. Там, мусіць, нядаўна стаяла вяха, а можа, і тэадаліт. Юрка ўбачыў яшчэ, што прорву Завішнюк са Светай абышлі бокам. Знаць іх сляды — цягнуцца ад вывараткі.
Яму захацелася цяпер адвярнуцца і паглядзець, дзе Жэнька. Крыкнула сваё "цягні" і папярхнулася, як сарока кавалачкам сала на нітцы на сметніку. У вайну Юрка так лавіў сарок...
Калі ж ён адвярнуўся, то Жэнькі на тым месцы, дзе яна была раней сагнуўшыся, не ўгледзеў. Падумаў тады, што Жэнька недзе адышлася і сядзіць на сухім курганку, чакае, покуль ён вылезе са сваёй лентай. Яны ўсе такія: і Света і Жэнька — абы прываліцца дзе ды пасядзець. Ногі ім усягды баляць!
Тады ён пачуў, што ў яго недзе збоку нехта чвякае па гразі. Ходзіць... Ён павярнуўся яшчэ. Над ім стаяла Жэнька... Яе ён не бачыў, бачыў толькі вочы... Вялікія-вялікія і чорныя. У іх быў страх. Жэнька нечага баялася, ён адразу не здагадаўся чаго. Калі ж ён вылез, увесь у твані і ў траве, што падобна на зайцаву капусту, на сухое, Жэнька падскочыла да яго. Страху ў яе чорных вачах ужо не было, можа, яго і зусім ніколі не было. У вачах была злось. Злосць на яго, на Юрку, ён здагадаўся...
— Малі бога, што не бачыў цябе Завішнюк... Малі бога...— Жэнька аж захліналася, трэсла галавой: адкідвала валасы назад — яны не слухаліся, падалі ёй на твар, закрывалі вочы.
"Чаму яна не адкіне іх назад рукамі?..— падумаў ён і ўбачыў тады, што рукі ў яе аж па локці ў гразі,— Што яна дзе імі рабіла?.."
— Малі бога, што не бачыў Завішнюк...
"Няўжо яна так баіцца Завішнюка? I чаму ў яе ў гразі рукі?" — падумаў ён яшчэ і, калі яна зноў сказала "малі бога..." — усміхнуўся і, сагнуўшыся, пачаў выціскаць прыгаршчамі з моху чыстую ваду.
Яна супакоілася, стаяла і глядзела на яго. А ён, памыўшы рукі, не хацеў адгінацца, баяўся глядзець ёй у вочы. Нейкая радасць, ён не ведаў яшчэ адкуль гзта, падступіла да яго: Жэнька ўсё бачыла... Яна ратавала б яго... Тады яму зрабілася сорамна: Жэнька можа падумаць, што ён хацеў паказаць ёй, які ён смелы...
Калі ён узняў на Жэньку вочы, убачыў, як яна стаіць, развёўшы рукі і растапырыўшы чорныя ад гразі пальцы. Яе чорныя валасы зусім схавалі ёй твар, блішчалі толькі недзе з-пад іх, як у дзікай казы, вялікія вочы.
Ён тады сумеўся, і яму стала горача!
Яна падышла да яго. Блізка-блізка...
— Закінь мне за шыю валасы. Не відаць нічога...— Яна ўздыхнула. Хвалявалася, мусіць, яшчэ. Спалохалася праз яго, ці што.— У мяне рукі ў гразі... Валасы рассыпаліся... Адна бяда з імі.
Ён не ведаў, як гэта рабіць, ён ніколі гэтага не рабіў...
Ён доўга глядзеў на яе сваімі спалоханымі вачыма — недзе як звярок,— тады падняў адубелую руку — яна, мусіць, адубела ад холаду, ад таго, што ён быў у прорве,— і адкінуў ёй валасы з твару назад, за шыю... Яны рассыпаліся, чапляліся яму за пальцы, і ён думаў, што робіць гэта не так, як трэба, і зусім не так, як хацела Жэнька. Пасля ён стаяў і не апускаў рук... Убачыў, што і твар у Жэнькі ў гразі. Хацеў быў сказаць, каб яна памыла твар і рукі, можна з моху выціснуць чыстай вады, але не асмеліўся. Калі ён апусціў руку і сціснуў пальцы, яму здалося што ў яго гарачая рука. Пасля ён падумаў, што валасы ў Жэнькі мяккія, як лён. А яму здавалася, што яны жорсткія... Мусіць, так здавалася, што яны былі чорныя...
"Жэнька прыбегла ратаваць,— падумаў ён зноў,— кінула ўсё і прыбегла..."
Тады ён успомніў, што яна звала яго: "Адзін лапаць — другі бот" і "Егаза". "Адзін лапаць — другі бот",— Юрка ведаў, што да чаго. А "Егаза" — не ведаў. Што гэта за слова: "Ега-за"... Ён многа разоў хацеў спытацца пра яго ў Завішнюка і не спытаўся...
Егаза — гэта нешта добрае. Жэнька дрэннага ніколі не скажа. Жэнька сама добрая, вунь якая добрая...
Яна адышлася ад яго, недалёка,— каб у руках была рабая "вяха", яе, Жэньку, можна было б нават дастаць,— стала, схілілася на правы бок, яшчэ больш растапырыла свае рукі ў гразі, як птушка крылы, сагнула галаву і глядзела на яго сваімі чорнымі вачыма зусім спадылба. Яны былі ў яе цяпер чорныя-чорныя — Юрка такіх не бачыў ні ў кога,— пераводзілі яго з ног да галавы і патрошачку-патрошачку пачыналі ўсміхацца. Юрка іх цяпер зусім не баяўся. Ён сачыў і сачыў за імі не адрываючыся,— здавалася, што яны большаюць і большаюць, робяцца вялікія, і шныраць, шныраць па ім... Блішчаць і смяюцца. Глядзяць на яго і смяюцца...