І шчэ заплаціла
за гэта.
Манета
ў кішэні засталася.
Ад усяго адраклася,
каб нас гадаваць,
любоў аддаваць
і саграваць…
* * *
Сядзь,
блядзь!
Колькі грахоў?
Пяць…
Ну, блудніца!
Святая паскудніца!
Абшчапаная курыца!
Журыцца, яшчэ
Жаліцца, –
З усімі апосталамі
сварыцца!
Як не сорамна, шэльме,
За сябе заступацца вельмі!
І грахі слязьмі
абмываці
На руках у памерлай
маці…
* * *
Зборы хораў,
Востры нораў
Майго абаронцы.
Прасторы блакіт,
Душы неаліт –
Перамога ў гонцы.
Дзверы замкнёны,
Нож утрапёны
Крэмзае орган.
Адчыняю вакно,
Залатое руно:
Guten Morgan!
* * *
Маці і Т.Л.
Я не чую –
Я адчуваю.
Я намацваю –
Рукамі кранаю.
Я па позірку
Вызначаю
Долю адчаю.
* * *
З кожнай вясной
усё больш жыць хочацца
І ўсё менш застаецца
Часу.
Ну што за злая заканамернасць...
* * *
Серпень гультаяваты,
Як руплівы араты,
Пажынае зоры.
Зямлю абыходзіць-аблятае,
І нат дарога крутая
Не патрабуе форы.
Ён падарожнік са стажам,
Мы, як належыць, скажам
Праўду ў вочы.
Будзе душа бясконца
Глядзець на зямное донца.
Праўда, ўночы…
Клапатлівы анёл
Ва ўсіх Анёлы як Анёлы,
А мой падводзіў столькі раз:
Перакрываў ўсе альвеолы
І не дававў закончыць сказ.
Ва ўсіх Анёлы як Анёлы,
А мой – лайдак і абібок.
І задарма заўжды хвалёны,
І праляжаў да мяса бок.
Ва ўсіх Анёлы як Анёлы,
А мой нічым не дапамог.
Напэўна, каб мой розум кволы
І без яго што-небудзь змог.
* * *
Мае валасы –
пастка.
Віцебскі вецер
трапіў у яе.
Я завязу частку
віцебскага ветру
ў Менск.
* * *
Абсалютна бязвокія
вочы
Пазіраюць з неба
экрана…
І слязьмі
крываточа
рана…
Я стамлюся ад
жыцця
рана…
* * *
Мая душа –
старая сафістка,
Што хлуслівыя доказы
калнкцыянуе.
Мая душа –
цыркавая артыстка,
Што скокнуць без страхоўкі
спрабуе.
Мая душа –
галубка…
з падрэзанымі крыламі.
Мая душа –
без вёслаў
шлюпка…
З непатрэбнымі нікому
сіламі…
* * *
З вышыні майго росту
на асфальтавы брук
Звалілася сляза пякельная
з гукам, як з апраметнай
стук.
* * *
У маёй веры з’явіліся вочы –
Яна цяпер за матывацыяй надзеі
сочыць.