фабрычную
катлету!
Я гэткую ж вярну
табе манету!
Мая абыякавасць
падробная
Няхай тваю натхнёнасць
раззлуе.
І, як абрабаваная
бабулька
гардэробная,
Ты зразумееш, што
чагосьці не стае.
* * *
Грэблівую шкадобу
Ў тваіх вачах абудзіла
Мая душа-кракадзіла...
Каб трапіўся…
А. А. прысвячаецца
Панурыя вочы
З-за цьмянага шкла.
У белыя ночы
Імкнулася мгла.
Усё беспрычынна.
І трэба паспець
Матыўчык малінна,
Цукрова напець.
Каб на развітанне
Ты трапіўся мне.
І псеўдаспатканне
Мачыў у віне.
Паліў цыгарэты,
Тушыў каганцы.
Благія макеты —
Аддайце канцы!
* * *
Ц. С.
Ты мой адзіны парок.
Я дарую табе ўсё на свеце.
Ты мой вялікі прарок –
Самы праўдзівы прарок на планеце.
І амбіцыйнасць табе дарую.
Гэта не адзіны твой грэх.
Я вобраз сабе не малюю.
І не спяшайся!.. Што за паспех!
У нас – наперадзе вечнасць,
Хоць і разам не будзем ніколі.
Я дарую табе сваю млечнасць.
Ну, а ты мне – карпускулу волі.
* * *
Майго жыцця
Тваё люстэрка –
Спісаная ўшчэнт паперка.
* * *
Ты стаў для мяне знакам –
У полі сярод лапухоў – макам.
* * *
Ці з выгоды, ці яшчэ з якой нагоды,
Але сёння ты абраў мяне.
Думала: падобныя прыроды.
Аказалася, што густы ў віне.
* * *
Маіх вачэй амбіцыі
Выклікаюць у тваёй паліцыі
Да сэрца даследчыя экспедыцыі.
І не здольны на камунікацыю,
Праз сардэчную правакацыю
Ты знікаеш у прастрацыю...
* * *
Твае вусны марудна скрывіліся
ў пакуце.
Ты пяеш для мяне.
Твае пальцы імпэтна гвалтуюць
Струны,
Быццам вусны мае цалуюць.
Ты – як полымя – недатыкальны,
як нарцыс у атруце.
А я побач з табою – як цюльпана
Бутон
У вясновую раніцу
прачынаюся.
* * *
Па мне – лепш слота,
чым мароз,
калі на шчаках ледзянеюць слёзы,
калі не паплачаш, каб нос не прырос
да самай сухой
выкшталцонай прозы.
Па мне – лепш мыла, вяроўка і
....бум!
чым намякаць на сваю нікчэмнасць.
Пакуль перманентны вецер
не здзьмуў
схаваны талент і
сэрца напеўнасць.
Па мне – лепш хоць раз на цябе
паглядзець
і больш ніколі цябе не ўбачыць,
чым сэрцу свайму дазваляць
халаднець
і ўласную смерць сасніць і прадбачыць.
* * *
Ю.К.
Я па спіне сцяны, што злучыла
Цябе і Мяне,
Папаўзу на поўдзень. І цябе не кране,
Што я моўчкі ды спакваля аддаляцца пачну.
І памяці шалі бясслоўна балюча качну.
Раўнавагу парушу. Саб’юся з пратоптанай сцежкі.
Па тваёй падсвядомасці буду прагульвацца пешкі.
Ты запомніш усё, ты запомніш мой
кожны адбітак.
Ты ў памяці будзеш захоўваць мяне,