Да разважанняў асалоды, я.
Расслабіўся і душу маю вабіць,
Гармоніі, што надае зямля.
Рысы прыроды ахінаюць.
У адзінае, нібы я сплю і ў сне.
Здольнасць маю не толькі развіваюць,
Але і сэнсу накідаюць мне.
10.2018
*****
Мы колькі раз аб гэтым размаўлялі?
Я заявіў, я адказаў і што цяпер!?
Ты зноў жадаеш, каб змянялі,
Паспрабавалі вылічыць памер!?
Вялічыню нашых адносін.
Ты хочаш ведаць, што ў нас!
А для мяне, адносін досыць,
Бо з майго боку толькі фальш.
10.2020
*****
Я зазіраю ў люстэрка:
Я бачу незнаёмы твар.
Змяніўся моцна, кепска,
Мне не прыемны маскарад.
Я рушыў побач з смуткам.
Схаваўся розум мой.
Жыццё маё аснова чуткам,
Прайграны мною бой.
Крану адлюстраванне, погляд –
Нікчэмны, чэрствы я!
Змяніўся чалавечы выгляд.
У галаве адна вада.
Застаўся я ў адзіноце,
Страціў грамадскі змест.
Даўно мой дзень бясконцы,
Цягне бяздушны сэнс.
Ляцяць аскепкі ад біцця
І на падлогу разгарнуцца.
Тым бокам, без святла,
Люстэркі болей не збяруцца.
02.2020
*****
Знікае мова, з’яўляюцца крыжы.
Мы страчваем гісторыю, краіну.
І моўчкі ўспамінаем карані,
Калі жыццё ўжо ў ціне.
Калі ісьці па гэтай сцежцы,
Сцяг здымуць ворагі твае!
Будуць стаяць на тваім месцы –
Не будзе больш свайго ў цябе.
Змагаліся раней, а ты спыніўся!?..
І ўжываеш іншых галасы.
З мінулага смяешся…потым. Памыліўся!
І да вяртання ёсць яшчэ часы!
Калі знішчае яе “дзед вусаты”.
Ты беражы, ідзі за мовай толькі ў след!
Ён неўзабаве будзе згнаты!
А ты са скарбам – па̒знае беларуса свет.
Ты на канапе слухаеш замежных.
Няхай вось так, калі ёсць у цябе сваё!
Ты набываеш новае, а ў памяці не цесна.
А беларуска мова, з гонарам – Тваё!
07.2019
*****
Апошнія квіткі, апошні рэйс.
А мы спазніліся і самалёт у небе.
Змоўк у адносінах працэс,
Мы моўчкі, побач селі.
У розны бок мы пазіраем
І разумеем, што далей.
Нічога больш не атрымаем:
Тых адчуванняў, як раней.
І не якіх ужо палётаў.
Наперад рухацца – не ўдваіх.
Мы парушаем мноства клятваў,
Бо сумняваемся ў поглядах сваіх.
Глядзім на новыя расклады,
Каб паасобку, пешшу, нам сысці.
Адмененыя ўсе любоўныя палёты.
Як незнаёмым, нам цяпер ісьці.
12.2018
*****
Мне да спадобы беларуска мова!
Мне да спадобы беларускі край!
Але яе, на сам рэч мала.
Прыгожу мову хтосьці скраў.
Давай жа вернем мову, сябра!
Каб жыў яшчэ і існаваў народ!
І кожны тыдзень запар,
Ёй надаваць душы палёт!
Я бачыў, як яна знікае.
Я ратаваў яе, яна са мной, я з мог!
Яна з прамовай набывае,
Нацыянальны наш узрост.
Ты не саромейся і не здавайся.
Не будзь жа тым, хто разбурае нас.
Сапраўдным беларусам быць, збірайся,
Каб не знікала нацыя праз нас!
10.2019
*****
Ты памятаеш, як я ўсміхаўся?
Як быў шчаслівым некалькі хвілін?
І ў той жа час я не баяўся,
Бо быў з табою, не адзін.
А я вось памятаю быццам усё,
Што нас датычыць, нашых зносін.
Я адчуваў прыемнае жыццё!
Я быў сапраўдным, родным!
Цяпер не так, зусім не так.
Я ў адзiноце суму, у палоне.
Я без цябе хварэю, я жабрак
І сэрца без каханне стогне.
Цьмянеюць мае мэты хутка.
Усе тыя, што яскрава свецяць.
У галаве ад смуткаў брудна.
Думкі пра будучыню – вецер.
І ты не вернешся, дакладна.
А як жа мне табою не хварэць!?
Калі кахаю я цябе сапраўдна!
Калі ты лепшая, што змог я мець.
11.2019
*****
Я вельмі злы!
Я прасякнуты злосцю!
Мяне акрый.
Дарогі няма госцю…
І ўздоўж агнёў ,
Тушы мяне сабою!
Шмат ланцугоў,
Каленныя з прастою.
Руку трымай,
Сэнс злосці ўтапі.
Ланцуг зрывай –
Мяне сабой змяні.
Дай мне спакой,
Любоўю абдымі!
Адной душой,
Падтрымкай разгарні!
03.2017
*****
Мы на адлегласці і я сумую.
Ці думаеш ты зараз пра мяне?
А я вось так, думкі не міную,
Трымаю нас у галаве.
Вядзеш сябе занадта сціпла.
Твае паводзіны кранаюць твой адказ?
Пісала добра так, а потым сціхла.
Размовы іншымі сталі ў раз.
Я разумею ўсе твае намёкі.
Халодных слоў… Мой неспакой.
У розныя бакі мы робім крокі:
Ты не самною, я з табой.
11.2020
*****
Не абыйсці мінулыя гады –
Круціць іх у памяці сваёй!