- Мусiбыць жа было, калi не прызнавалася, калi адразу не гаварыла!
- Як жа я магла гаварыць тады пра такiя рэчы, калi ты якiм быў тады, у той першы вечар?
- Маўчы, у маёй галаве цяпер увесь свет пераварочваецца. Мяне за сэрца смокча. Маўчы, калi хочаш, бо зараз i цябе заб'ю!
- Мяне? Завошта?!
- За ўсё!
- Нашто ты кiдаешся гэтакiмi словамi?
- Ай!
Ён страсянуў рукамi i выбег з хаты, пасля вярнуўся яшчэ, падбег да калыскi, паглядзеў на сына. I адтуль iрвануўся зараз жа, як бы ён зрабiў якi нядобры гэта ўчынак.
Сiнеў вечар. Бушмар запрагаў каня. Галена на ганку плакала. Бушмар не бачыў гэтага. Ён шпарка пагнаў каня ў дарогу. За лесам, дзе павiнен быў ляжаць забiты Вiнцэнты, Бушмар пусцiў каня паволi. Ён азiрнуўся. Нiкога нiдзе не было вiдаць. Змрок гусцiўся ў кустах i пад дрэвамi. Ён звярнуў пад тое месца i ўгледзеўся. Вiнцэнтага не было. Дзiўны след, цэлая дарога раўчуком цяглася напрамiк цераз поле да сцежкi ў вёску.
- Жывы, - мармынуў Бушмар, - папоўз дадому.
Яму не стала ад гэтага нi цяжэй, нi лягчэй, але ён пасмялеў. Сцёбнуў каня i памчаўся цераз вёску. У Вiнцэнтавай хаце, як i ва ўсiх, не было нi вялiкага святла, нi руху.
- Каб памёр, дык варушылiся б каля яго, - сказаў пад нос сабе Бушмар i прамчаўся вёскаю. Галас дагнаў яго ў чыстым полi. Ён прагнаў сабаку дадому. Каня гнаў так, як бы пагоня насцiгала яго.
Х
Вiнцэнты ачомаўся надвечар. Снегавы холад абудзiў яго. Вельмi балеў левы бок i плячо. Нават зварухнуцца было цяжка. Ён папробаваў крычаць, але не мог. Замест голасу было штосьцi нялюдскае, немагушчае. Ён ляжаў гэтак i калацiўся ад холаду. Разам з тым гарачка туманiла галаву i ламала каленi. Разгаты дуб упiраўся над iм у неба. Вецер не даваў спакою. Вiнцэнты зноў пачаў трацiць прытомнасць, але востры струменьчык думкi на момант устрасянуў яго. Ён зрабiў нечалавечы рух балючым целам i сяк-так перакiнуўся на другi бок, пасля лёг на жывот. Грудзi ўехалi ў цяжкi снег. Уткнуўся ў яго i твар. Цяпер стала яшчэ горш. Ён так пабыў, пакуль адсопся i папробаваў паўзцi. Ногi былi здаровыя, ён iмi ўпiраўся ў снег i гэтак патроху браўся наперад. Так выкiроўвацца пачаў на сцежку, а там ужо шукалi яго.
Тым часам каля сцежкi ён зусiм страцiў сiлы i прытомнасць. Як бралi яго пасля на санi, яму здавалася, што гэта Бушмар, дробны паўпанак, саджае яго ў свой фаэтон, а ён не хоча лезцi: "Я яго нiколi ля касцёла за локаць не трымаю, у яго нават свайго лёкая няма. I не гонар мне ездзiць у яго фаятоне, ды яшчэ разам з iм". У хвiлiны прасвятлення думкi ён шаптаў:
- Гэта ён, гэта ён.
- Хто i што? - пыталi ў яго.
- Ён, ён, - шаптаў ён i не мог сказаць - "Бушмар".
Дома ён упаў у вялiкую гарачку. I ўсё сухiмi губамi шаптаў, крывячыся ад болю:
- Вяльможны пане, не турбуйцеся. Калi вяльможная ласка...
Аж сыну яго i нявестцы было прыкра.
Тады былi месячныя ночы. Суседзi выйшлi на тое месца - гаварылi, што навокал санных i пешых слядоў шмат. Убачылi, што праўда. I здагадвацца тады ж пачалi - след павёў якраз у Бушмараву дарогу. Але за якую крыўду Бушмар мог абязвечыць гэтак старога Вiнцэнтага? Прычына нiкому нават i на думку не магла ўзбрысцi.
Цiхая была зiма. Сляды там на снезе засталiся нядоўга.
Доўга Бушмараў след чуў на сабе i Вiнцэнты. Не спадзявалiся нават, што ён выжыве. Страшна стала хрыпець у яго ў грудзях, але стары быў жывучы, як кот. Пад вясну сяк-так узвалакацца пачаў на ногi.
- Бушмар? - запытаў раз быў сын, калi бацька весялей глядзець пачаў на свет.
- Але.
- За тое?
- За тое самае.
I мiж iмi стала маўклiвая згода, абодва думалi, як адпомсцiцца i каб людзi не ведалi, з чаго ўсё пачалося. Стары патроху дужэў. Сонечнымi днямi, пад вясну, вывалакацца пачаў ён на двор. Ён бачыў i чуў навокал рух з'iначвання свету, але ён спачатку не думаў нi пра што - дзякаваў Бога, што сяк-так выскрабся ад хваробы. Пасля ж, калi пачуў у сябе больш сiлы, ранейшая злосць пачала варочацца да яго. Ён хадзiў, як атручаны.
Ён усё прапыткоўваў па людзях, дзе што чуваць на свеце, цi не гавораць дзе пра што добрае, цi не iдуць адкуль навiны. Ён цiкавiцца пачаў кожным новым чалавекам, але з сваiмi, тутэйшымi людзьмi, не лiшне трымаўся блiзка. Дрэнна чуў ён сябе тут. Брыдкая была тая зiма!
Ён прыслухоўваўся i прыглядаўся, што робiць i дзе паварочваецца Бушмар. I чуў тут прыемныя навiны. Бушмар, казалi, бунтуецца. Хтосьцi недзе чуў, як ён гразiў некаму, нiбыта гаварыў, што жывым у рукi не дасца, што страсяне ўсю акругу i вялiкi след па сабе пакiне...
Дакладна гэтага нiхто не сцвярджаў, але гаворкi былi. I гэта хоць трохi ды цешыла Вiнцэнтага. Ён гэтым толькi i жыў цяпер. Брыдкая была зiма. Нудна было на свеце.
Пра Бушмараў хутар Вiнцэнты больш не думаў. Сама думка гэтая аж сцепала яго.
Так жыў ён i пакрысе ачуньваў. Усё iшло паволi, цягнулася гэтак марудна!
ХI
Бушмар усё больш пачынаў нядобра пачуваць сябе пад зiркам Галенiных вачэй. Зiрк гэты пакрысе ператварацца стаў з па-жаноцку хiтрага, гуллiвага ў цвёрды i нават жорсткi. Яна як бы загадвала яму гэтым зiркам. Ён нi то што баяцца пачынаў яе, а чуў у Галене штосьцi яе ўласнае, што нiколi не страцiцца ў яе, нiколi не падначалiцца пад чужое.
Яна часта падносiла яму сына:
- На, паглядзi. Бачыш, у яго бровы такiя, як у цябе, робяцца.
- Але, - гаварыў ён, дакранаючыся пальцамi да незарослага цемя дзiцяцi.
Ён сам пачынаў чуць, як цяжка разбурыць той холад, якi з'явiўся мiж iмi з таго самага першага вечара, калi вярнуўся ён з астрога, i з таго другога вечара, калi ён, абязвечыўшы Вiнцэнтага, уцякаў да брата. Пасля гэтага вырасла вельмi; калi ён вярнуўся праз тыдзень ад брата, яна сказала яму:
- Ну, заб'еш ты мяне цi не?
Ён маўчаў.
- Скажы.
- Нашто табе гэта?
- Хачу ведаць. Калi гэта ты праўду тады казаў, дык я не буду чакаць, а забяру дзiця i пайду.
- Ты, мусiць, хочаш давесцi мяне да гэтага, калi ўспамiнаеш наўмысля, што я калi сказаў.
Ён ведаў, што яна гэта здзекуецца з яго, помсцiць за яго неабдуманае слова. Бачыў, што яна нiдзе ў крыўду не дасца, што яна нават за слова дараваць не хоча. I гэта рабiла яе дзеля яго больш, як калi, прынаднай, але ж больш, як калi, i далёкай. Прыкрасць да ўсяго вырастала ў яго. I горш за ўсё было тое, што ён цяпер пачынаў думаць, прынамсi, несвядомае з'яўлялася iмкненне дзесьцi ў iстоце дазнацца, дзе пачатак гэтай варожасцi мiж iм i Галенаю. Варожасцi, якая за кароткi час апрыкрыла iм абодвум, але ж i пазбыцца якой было нельга, але пачаткi думак гэтых прападалi, ледзьве з'явiўшыся.