— Мне страшна, — прыхіліўшыся спінай да сцяны, глядзела на яго Зінаіда. — Ігар Аляксеевіч, забярыце мяне з сабой.
Выехалі з двара, развітаўшыся з усімі, казакі; парабкі ладкавалі свае няхітрыя пажыткі і па адным, па двое разыходзіліся ў свае вёскі. Прыбеглі аднекуль Мішка Сырамалот з Рыгорам Зайцам, ужо са стрэльбамі, задыханыя.
— Уцёк, — выціраючы рукавом з ілба пот, злосна сказаў Мішка.
— Хто? — не зразумеў Бацюта, які ў гэты час дамаўляўся з Лявонам Цмыгам, каб заўтра ж з'ездзіць у Бабруйск, разведаць, што робіцца там.
— Баўтрук уцёк, — ледзь не плакаў Мішка, — схаваўся ў пуні, а калі мы сталі ламаць вароты, праз дзірку ў страсе ўцёк у лес.
— У лесе яго не знойдзеш, — упэўнена сказаў Рыгор Заяц, невысокі, худы, з пабітым воспай тварам хлопец. — Ён там, як вужака, кожную шчыліну ведае.
— Нічога, зімой і вужакі пруцянеюць. Мароз прыцісне — прыбяжыць у вёску грэцца, — гэта ўжо Мішка супакойваў сам сябе.
Толькі пасля абеду чмялёўцы выехалі з маёнтка, пакінуўшы там ахову: Гаршкова, Мішку Сырамалота, Рыгора Зайца і яшчэ некалькі маладых хлопцаў-парабкаў. Калі ад'ехаліся ўжо ладнавата, азірнуліся і ўбачылі: высока, на самым вільчыку панскага дома, палымнее сцяг, а каля яго сядзіць чалавек са стрэльбай у руках. Вось чалавек узняў угору стрэльбу, стрэліў, толькі пошчак пайшоў па лесе.
— Ну і Мішка, — задаволена крактануў Сямён-артылерыст, — не хлопец, а віхор — мурашак яму ў штаны.
— А мы таксама можам такое зрабіць, — сказаў раптам старэйшы сын Сцепанюгі Мікіта. З-за пазухі ён дастаў дужа прыгожы залаціста-чырвоны абрус.
— Дзе ты гэта ўзяў? — строга спытаўся ў сына Сцепанюга і краем вока глянуў на Бацюту.
— Знайшоў у маёнтку, — лёгка схлусіў Мікіта.
Ён з трэскам адарваў ад абруса шырокую стужку, саскочыў з калёсаў і прывязаў яе да дугі.
— Мікіта, дай і нам! — закрычаў з задніх калёсаў Іван Міхейчык, што ляжаў на жываце і моршчыўся, калі падкідвала на каляінах.
Бацюта глядзеў, як трапечуць пад ветрам агністыя стужкі, як асвятляюць яны твары людзей, і думаў, што за ўсё сваё жыццё не сустракаў нічога больш прыгажэйшага, чым гэтыя самаробныя сцягі, якія палымнеюць не над барыкадай, не над вежай, а над конскай дугой.
Уз'ехалі на высокі пясчаны курган і ўбачылі свае Чмялі. Непадалёку ад вёскі могілкі, чародка старых бяроз і хвой пасярод поля. Там варушыліся людзі.
— Старога Радзімовіча хаваюць, — сказаў Сямён-артылерыст. — Давайце, хлопцы, і мы туды сходзім. Ігнат усё-такі добры чалавек быў...
Спынілі коней, знялі шапкі і пайшлі на могілкі. Толькі Іван Міхейчык застаўся ляжаць.
Журботна і аднастайна шумелі хвоі. На драўляных, пазелянелых ад часу крыжах матляліся выцвілыя ручнікі. Некаторыя магілы былі без крыжоў, і ніхто ўжо не ведаў, што за людзі ляжаць у іх, такія яны былі занядбаныя, недагледжаныя, як мохавыя купінкі сярод лугу. Вечным сном спала тут вечная галеча. Бацюта ішоў і ўвесь час глядзеў пад ногі, каб не наступіць выпадкова на адну з такіх магіл.
Ігнатаву труну ўжо спускалі на вяроўках у магілу. Людзі стаялі наўкола, каля невысокіх грудкоў жаўтапёсу, і глядзелі ўніз, у яміну, дзе назаўсёды развітваўся з сонцам іхні аднавясковец. Было тут некалькі Ігнатавых аднагодкаў. Сівыя, згорбленыя, з жоўтымі сухімі тварамі, змучаныя доўгім цяжкім жыццём, яны самі здаваліся мерцвякамі, якіх выпадкова адкапалі сёння. Здавалася: вось-вось яны пастаяць, трохі пагрэюцца, трохі паглядзяць на белы свет і зноў пойдуць у зямлю, каб стаць пяском.
Бацюшка Буракоўскі ўвесь час махаў крыжам над магілай: адпяваў зямное жыццё нябожчыка, рыхтаваў да вечнага. Глуха стукнулі аб труну камякі зямлі. І тут раптам загаварыў чалавек. Гэта было так нечакана сярод журботнай цішыні, што ўсе, у тым ліку і Бацюта, уздрыгнулі. Гаварыў Аркадзь Гайкевіч. Бледны, прыгожы, у чорнай світцы, стаяў ён сярод натоўпу і быццам сціскаў і адначасна гладзіў людскія сэрцы сваімі словамі.
— Бывай, дзядзька Ігнат. Ты чэсна пражыў: араў сваё поле, сеяў жыта, гадаваў унукаў. Ніхто і ні ў чым цябе не папракне. Ты еў свой чорны хлеб, здабыты ўласнымі рукамі. Ты пайшоў ад нас у вечнасць, а мы, твае землякі, твае суседзі па жыццю, застаёмся тут, на гэтай зямлі, на нашай зямлі...