— Упусціў! — Васіль раптам ускіпеў. — Ну, упусціў! Што вам!
Міканор сумеўся: упершыню чуў такі сум, такі боль у гэтым маўклівым, недаверлівым хлопцу. Каб суцешыць, супакоіць трохі Васіля, сказаў вінавата:
— Нічога, можа, шчэ і не ўсё кончылася! У жыцці, не сакрэт, усяляк бувае…
Васіль не адказаў.
1961