Маргарыта Аляшкевіч
Мадэль для забойства
Вам, напэўна, даводзілася бываць у вялікім аэрапорце. А калі і не, дык вы сабе такі лёгка ўявіце. Прасторныя залы, поўна народу, кавярні, крамы, чакальні, цялежкі, экраны, на вялізным чамадане сядзіць дзяўчо і горка плача. Яе абыходзяць — хто з цікавасцю, хто абыякава, адзін мужык, прыліпшы вачыма да табло, ледзь не наехаў цялежкай.
— Глядзі, куды прэш, боўдзіла вузкавокае! — гыркае дзяўчо на ўсю залу прылёту. — Каб табе вочы завярнула, каб цябе качкі стапталі, каб цябе на тым свеце паперлі, як ты тут сваю цялежку прэш…
Мужык ані слоўца не разумее, палохаецца, перапрашае. Але шанцаў знайсці агульную мову няма — дзяўчо выбачэнняў відавочна не разумее і ажно заходзіцца ад гневу. Усё больш людзей спыняецца і прыслухоўваецца, вось ужо і службе бяспекі зычаць скарпіёна ў пячонкі, як раптам:
— Халоў, Яначка! Што гэта вы тут робіце? Памятаеце мяне, я Агата, мы разам ляцелі…
— А-а, Агатка, любая! Скажы ім, скажы, каб мяне адпусцілі, а ну рукі прыбяры, казліна! Я буду жалавацца!
Дзяўчына, якая прадставілася Агатай, добра ўмее пераконваць — хутка Яначка перастае брыкацца, ахоўнікі яе адпускаюць і нават ветліва прапануюць дапамагчы, а натоўп расчаравана разыходзіцца.
— Дык што, раскажыце, здарылася — вас у сто першы раз паклікалі сёння замуж? Давайце дапамагу… — Агата папраўляе Яначцы валасы, даўгую і густую грыву каштанавых кудзераў. — І дзе тыя скаўты, вы казалі, яны за вас дома ледзь не біліся?
— Вой, кінь ты мне выкаць, я ж цябе прасіла… У тым і рэч, што няма, няма нікога! Ні-ко-га! А? Ніхто мяне не сустракае! Не ведаю нават, што рабіць…
— Ну, ну, не плачце, э-э-э, не плач, зараз што прыдумаем, ну, глядзі, вось, туш пацякла…
— А? Пацякла? — Яначка тут жа кідае румзаць, выцягвае люстэрка і робіцца страшна дзелавой. — У цябе ёсць сурвэтка і тонік? Тут недзе была прыбіральня...
— Чакайце, чакай, давай разбярэмся, а то ў мяне аўтобус праз паўгадзіны, увечары ўжо мушу быць на працы... Не, канечне, я цябе не кіну, хто гэта землякоў у бядзе кідае?.. Ты ў самалёце казала, што цябе запрасіла тутэйшая агенцыя, самая крутая ва ўсёй Азіі. І яны цябе не сустракаюць? А ў цябе запрашэнне іхняе ёсць? Давай паглядзім.
Яначка мусіць распакаваць палову чамадана — і недзе паміж сыравяленай кілбасой, нарачанскім хлебам і прасам адшукваюцца тры мятыя старонкі, мадэльны кантракт. Агата ўважліва яго праглядае:
— Ну вось, ага, ну вось, глядзі, тут жа ўсё напісана — прыбыўшы ў аэрапорт, Мадэль павінная набыць картку і пазваніць у Агенцыю, вось і нумар… ты гэта ўвогуле чытала?
Яначка засяроджана выцірае пад вачамі сляды тушы, пакуль Агата не адбірае ў яе люстэрка.
— Не чытала я, ну і што? Мне бацькі ўсё прачыталі і патлумачылі, што ты мне гэту паперку пад нос суеш, ды не ведаю я ангельскай, андэрстэнд?
Агата купіла тэлефонную картку, пазваніла ў Яначкіну агенцыю, потым купіла супермадэлі квіток на той самы аўтобус, якім ехала да горада сама.
— Лімузін! Лімузін! Гы-гы-гы! — не магла супакоіцца Яначка, калі яны сядалі. — Ты там на касе гаварыла пра лімузін, я зразумела! А гэта самы звычайны аўтобус, ну хіба двух’ярусны, дзе маё джакузі?.. Шампанскага хачу!
— Не мела баба клопату, купіла парася, — сказала Агата дрэвам, якія прывітальна квітнелі абапал шашы. Былі гэта сакуры ці не — а хто ж іх ведае, Яначка апынулася не той суседкай, у якой і пры якой можна такое распытваць. Затое ў яе можна навучыцца віртуознаму фарбаванню веек: на ўсім горным шляху рука ў яе ні разу не задрыжала. А я б сабе, пэўна, вока выняла, падумала Агата.
— Слухай, гэта, канечне, не мая справа, але як ты збіраешся тут без мовы працаваць? Будзе перакладчык ці як?
— О! Ведаеш, я нават неяк не думала пра гэта… Ну, ды абыдзецца, я кантактная, калі што, на пальцах патлумачу, ты не думай, што я з тым мужыком заелася, гэта я проста расклеілася, ведаеш, доўгі пералёт, ну, і не сустрэў ніхто, а далей паабвыкну, яно прасцей будзе. А ты збіраешся ў такім выглядзе заявіцца ў тваю самую знакамітую ў Азіі газету?.. Ого, глядзі, глядзі, колькі крамаў!! Гучы! Прада! Армані! Левісы тут! І Барбэрыз! Луівітоон!
— От ужо, збірайся лепей, хутка прыедзем.
Пакуль Яначка складвала ў торбу напаўзгрызены яблык, туш, тры часопісы, партфоліа, цацку-падушку і парфуму, якую прыдбала ў дз’юці-фры і выцягнула, каб пахваліцца Агаце, яны і праўда прыехалі. Яначку сустракаў букер, які паказаў Агаце цэлы стос дакументаў — кантрактаў, раскладаў на бліжэйшы тыдзень і ўсяго такога, запэўніў, што цяпер усё будзе добра, даў дзяўчатам па шакаладзіне і прапанаваў Агаце падвезці яе куды трэба.