* * *
Арганізм у Яначкі малады і моцны, некалі добра ўкормлены — ён не збіраецца здавацца без бою. Булімія развівацца не жадае, таму пасля ежы трэба сунуць пальцы ў рот. Прытым сунуць глыбока, каб крануць корань языка ці заднюю сценку горла, і тое атрымліваецца далёка не заўсёды. А тут яшчэ часам налятае Агата і спрабуе трымаць за руку. Яначка злуецца, крычыць, але вырвацца сіл не мае. Праз колькі дзён прымусовага кармлення, калі ў галаве ў дзеўкі крыху пасвятлела, яна здагадалася, што можна проста не глытаць. Прымусіць кагосьці нешта праглынуць вельмі цяжка.
Агата больш ні на хвілю не пакідае сяброўку адну, чым вельмі злуе яе і даводзіць сябе да знямогі. Нават у прыбіральню разам цягаюцца. Ёгурты і мёд ім прывёз Маса, але больш нікога з агенцыі вызваніць не ўдалося — а Масе Яначка не верыць. Вось каб дырэктар аўтарытэтна заявіў, што яна не тоўстая… Яначка пакрысе тае, нарэшце вычарпаўся нейкі запас трываласці. Агата пільна сочыць за яе вагой. О, гэта цэлая гісторыя — зацягнуць Яначку на шалі! Маса бярэ яе на рукі, і калі яна зморыцца і кіне брыкацца, яны разам ўзважваюцца. Калі дзеўка пад метр восемдзесят важыць сорак кіло, выглядае гэта страшна. І тады Агата выбіраецца да Ёні Кука.
Гэтых важных людзей вельмі цяжка вызваніць. У іх заўжды поўна асістэнтаў і сакратарак, якія будуць абяцаць, што запісалі і перададуць, а насамрэч пакруцяць каля скроні, слухаўку паклаўшы, — і тае гаворкі. Да важных людзей не дабрацца, бо нават ведаючы адрас ты не пройдзеш праз усіх гэтых швейцараў, вартавых, целаахоўнікаў ды іншых цэрбераў. Колішняе інтэрв’ю? Ну дык калі гэта было, даўно вадой сплыло, ён цяпер і не згадае, што за газета, што за журналістка. З-за фіранкі высоўваецца галодны промень, абшарвае падушкі, абмацвае Яначкін твар. Ды які твар — адны скулы засталіся. Трэба паспрабаваць, вырашае Агата. Ну пашлюць, тае бяды. Ва ўчастку мы ўжо былі, а што яны могуць страшнейшае прыдумаць?
Вось так разважыўшы, Агата апранаецца ў сваё найлепшае. Убачыўшы гэтае пудзіла, Яначка хмыкае: як не ўмела сяброўка апранацца, так хіба труна гарбатага і выпрастае. Маса напалоханы, яму не да вопраткі: як жа гэта — сядзець тут, пры вар’ятцы, а ў мяне ж каханая, мне дадому трэба! Але Агата цвёрда стаіць на сваім: сядзі тут, пакуль не вярнуся, ванітаваць не давай, на трэнажор не пушчай, раз на дзве гадзіны залівай ёгурт.
Яна сыходзіць браць у аблогу імперыю містэра Кука. Ад Марціны Грос дазнаўшыся, што згаданы містэр мае звычку абедаць у адным фешэнебельным месцы, Агата прыязджае туды апоўдні — хто іх ведае, калі гэты абед пачнецца. Выручае добрая журналісцкая звычка забалбатаць каго заўгодна — з адной афіцыянткай словам перакінулася, з іншай. Неўзабаве ўся рэстарацыя ў курсе, усе прасякнуліся да беднай Яначкі сімпатыяй — які ж талент закапала ты, Агатка, у зямлю! Магла б калі не зрабіцца журналістам, дык хоць прамовы пераканаўчыя пісаць. Не было ў бабы клопату, купіла парася. Вунь ужо едзе той Кук, а на двары — амаль ноч.
Містэр Кук гожую дзеўку заўважыць нават у строях пудзіла і нават за спінамі ахоўнікаў. На тое ён і дызайнерскі геній, каб умець заўважаць прыгожае.
— О, міс Ага-та! Сюды! — шаноўны спадар не толькі ўспомніў дзеўку і яе імя, ён нават успомніў, як перакручваў гэтае імя на свой капыл, ставячы націск на першы склад. — Ваша краіна дасюль застаецца без вашай прыгажосці? О так, памятаю — Эра-усь, так?
Напалеон, кажуць, кожнага салдата ў сваім войску ведаў па імені. І гэты, бач, дробязі ўсялякія памятае, а яна ж столькі вучыла сваю прамову “Вы-мяне-напэўна-не-памятаеце-гэта-я-…”
— Ці міс зноў хоча ў мяне інтэрв’ю? Гэтага нельга, пра новую калекцыю, пакуль яна не гатовая. Але прапанову сваю я паўтару, міс дарэмна не хоча ўдзельнічаць у маім паказе. Вы можаце яго ўпрыгожыць.
Агата чырванее і бляднее, да таго ж у кішэні шалёна вібруе мабільнік — напэўна, Маса зусім здурэў ад страху. А мо здарылася што — назвоньвае тройчы на хвілю.
— Я мушу прасіць у містэра яшчэ большай ласкі.
— Як? — мабыць, для таго, каб гэты чалавек сцяміў, што ў свеце ёсць рэчы, важнейшыя за ягоны паказ, зямны шар павінен пачаць круціцца ў іншы бок.
Доўга, доўга будзе Агата тлумачыць яму, хто такая Яначка, пакуль дызайнеру гэта не надакучыць: “Калі гэта адзіная ўмова ўдзелу міс у паказе, то я проста паеду туды, куды міс просіць”. І вось яны едуць на шыкоўным аўто — Агата не ведае, што гэта за марка, а адчувае толькі прыемны пах светлай скуры, якой зацягнуты салон, і не заўважае ямінаў, на якіх зазвычай падскоквае Масаў мінівэн. Не, іхная машына ідзе, як субмарына, як нож па цёплым масле, у кішэні нарэшце перастае вібраваць Маса, і можна проста гаварыць пра сваю радзіму. Містэр Кук, можа, і лічыць яе балбатню забаўным фон, але ўдае цікаўнасць, і Агата можа выгаварыць душу камусьці, у каго не манітор, а твар.