— Ну-ну, няма чаго такой красуні румзаць, ужо горай, чым было, не будзе, гэта я вам абяцаю… — тут дзядзька падняў тое, што Агата палічыла скіпетрам, раскруціў, узяў “ножку” і пачысціў яе нейкай адмысловай шчоткай (што з улікам навакольнага бруду здавалася калі не абсурдным, дык прынамсі збыткоўным), у круглую частку пляснуў з біклагі, скруціў усё назад, паставіў, зверху прымацаваў нешта падобнае да сподка з чаркай… Толькі калі да “скіпетра” дадаўся шланг з муштуком, Агата нарэшце прызнала ў ім кальян.
— Гэй, Фані! Фані! Ну, дзе гэтую бабу заўжды носіць? Фані!
— Спадару… — пачала Агата, але дзядзька яе не слухаў, а калі з-за бліжэйшай кучы смецця выбралася кабета дзікага выгляду, Агата забылася, чаго хацела спытаць. Гаспадар запатрабаваў у Фані чыгункоў і вады, і калі дзікунка пайшла, сеў раскладаць вогнішча. Калі яно добра ўзялося, калі на чыгунку пачалі абгараць наліплыя лісточкі і іншае смецце, дзядзька выдаў Агаце вялікую лыжку (“вось, можаш павылоўліваць плывунцоў, калі зварацца. А можаш пакінуць, ежа гусцейшая будзе”) і пачаў уважліва слухаць дзяўчат, зрэдчас рэагуючы на аповед рогатам, спачувальнымі “глянь!” і задумлівымі “гм-гм”. Сонца даўно пераваліла за поўдзень, гарачыня спадала, каля іншых намётаў таксама пачалі з’яўляцца вогнішчы.
— Гм, гэх, ммм… Ну, мабільніка ў мяне, канечне, няма, а калі б і быў, дык даўно б разрадзіўся… — дзядзька адліў кіпню ў меншы чыгунок, а ў большы закінуў локшыны, насыпаў солі і пачаў задумліва мяць у руках пакунак са спецыямі. — Хіба толькі падшыванца якога выправіць… На ноч вам тут заставацца нельга, гэта ясна… Фані! Гэй, Фані, хадзі сюды! Хадзі, кажу! Ну, што думаеш, куркумы ці размарыну? Не? А мо перцу з імберцам? А дзе бэйбус твой, га? Хай падыдзе, макароны вось возьме…
Неўзабаве з большага чыгунка пайшоў такі водар, што дзяўчаты б не здзівіліся, калі б на яго сабраліся ўсе навакольныя жыхары, а не толькі купка нямытых малых. “Глянь, во дзе хітрая баба! — засмяяўся дзядзька, палічыўшы бэйбусаў. — Ну, ды так нават лепей…” Ён наклаў кожнаму па поўнай місе, бляшанцы ці што там у каго было, а пакуль малыя хапатліва елі, абпальваючы пальцы і вусны, паабяцаў сто енаў таму, хто першы прынясе яму з горада працоўную мабілку. Калі ж падшыванцы разбегліся, прыйшла чарга дзяўчат пазнаёміцца з кулінарным майстэрствам гаспадара. Ці то ён сапраўды быў добры кухарам, ці то голад зрабіў страву смачнейшай, але дзяўчаты ўміналі тую макарону з тушонкай так, што насы гайдука скакалі. Яначка нават адразу падумала прасіць дабаўкі, але потым вылавіла ў сваёй місе вялізны кавалак тлушчу, праглынула яго (не на зямлю ж пляваць!), успомніла пры калорыі і перадумала. Тады ўзяліся за гарбату — яна якраз настаялася ў меншым чыгунку і таксама падалася ім смачнейшай за ўсе гарбаты, якія прадаюцца тут у спецыяльных крамах за вялікія грошы (гэта, відаць, плывунцы водару дадаюць, міжволі падумалася Агаце). Ужо і кальян як след раскурыўся, калі да жоўтага намёта шумным гуртам падбеглі малыя. Яны сварыліся, хто з іх першы, адбіралі адзін у аднаго і выкідвалі мабілкі канкурэнтаў, так што пераможцу давялося выбраць старэйшым, а іншым аддаць суцяшальны прыз — чыгун з рэштай вячэры. Агата без асаблівай надзеі пазваніла ў агенцыю: здавалася, што нічога не магло прымусіць іхных агентаў хоць на хвілінку застацца на працы пасля заканчэння працоўнага дня. Аднак раптам слухаўку зняў Маса, які трапіў у аварыю (быў землятрус, самы вялікі ў свеце затор, нейкі ідыёт саштурхнуў сваю машыну з моста і трапіў Масе на капот), не змог прыехаць у дамоўлены час, вельмі перажываў за сваіх дурненькіх місі і збіраўся дзяжурыць ля тэлефона ўсю ноч, а дзе ж яны, а як яны, а што… Дзяўчаты не маглі нічога патлумачыць. Пачуўшы голас Масы, яны абедзве расплакаліся, і тады дзядзька пераняў у іх слухаўку і пачаў нешта сыпаць па-японску.
Сонца вісела нізка-нізка — Яначцы здавалася, што хтосьці нябачны расхіствае яго туды-сюды на празрыстай нітцы, а зямля крыху пагойдваецца ў такт. Агата лічыла, што ім пасля ўсіх гэтых прыгодаў, хваляванняў і занадта сытнай вячэры не варта было курыць кальян, у яе разбалеўся страўнік і закружылася галава, але Яначка толькі глядзела на сонца-ківач і адчувала сябе бязважкай. Калі ж ад сонца застаўся толькі вузкі пас і гаспадар загадаў ім падымацца і ісці за ім, абедзве задачы падаліся дзяўчатам бадай што невыканальнымі. Яны як у сне цягнуліся за сваім правадніком па вялізным сметніку, які нагадваў адначасова выставу сучаснай скульптуры і сад камянёў, а потым па садзе камянёў, які нагадваў вялізны сметнік, затым аднекуль вынырнуў горад, і шаша, і Маса, і ў Яначкі перад вачыма ўсё шалёна завярцелася. Ужо ў машыне — яе лёгка пазнаць па кандыцыянаваным паветры — Яначка чула, як Агата апавядала Масу пра нейкія неверагодныя неверагоднасці, якія ніколі, ніколі не маглі з імі здарыцца, а Маса ўсё дзівіўся, што іх выратаванне з такога — ён рабіў вялікія вочы, — та-ко-га раёна каштавала яму ўсяго толькі сто енаў.