***
А Яначцы дамоў не хочацца, нават на святы. Так, яна засумавала па матулі, і па Баксіку — гэта іхны стары сабака, — і нават крыху па школе. Чаму б не выпісаць іх сюды? Мама, сабака, тры-чатыры сябры, ну, ці з тузін, — яна б пацягала іх па горадзе, па крамах-кавярнях. Маме мусяць спадабацца тутэйшыя кошты на жэмчуг, яна так любіць жэмчуг, Яначка ёй цэлую торбу перлаў накупляла. Але ехаць туды? Слухаць, як яны з айчымам лаюцца? Чыё дзіцё, чый дом… Глядзець на гэтыя шэрыя вуліцы, на гэтых нудных людзей, на гэтых прышчавых здыхляў… “Там жа нават “Старбакса” няма!” — думка гэтая так палохае дзяўчыну, што яна тут жа ўголас жахаецца. Але сяброўка глядзіць змрочна і ўрачыста, як ерэтык перад спаленнем, і Яначка спяшаецца схавацца за сукенкай. Сукенку падарыў на развітанне сам дырэктар агенцыі, ну нельга ж яе тут пакінуць.
— Слу-ухай! — голас шчаслівы, яўна нейкая ідэя. — У цябе ж нічога няма! Адзін заплечнік. Вазьмі мае торбы, а? Толькі да самалёта? Чым мне аэрапорту плаціць, дык я лепей табе заплачу, а то яны, баюся, грошай не возьмуць, скажуць, лішняе выкідай, а ў мяне няма лішняга…
Агата не супраць і клункі цягаць, і саму паганятую ўсадзіць на плечы і бегма бегчы да самалёта — абы паехаць.
— Дзякуй, дзякуй, дзяяякуй! Я цябе люблю! — Яначка скача, як вясёлы шчанюк, што хлопае вушамі і мерыцца лізнуць гаспадара ў нос. — Вось, бяры тады торбу з гарбатай, і гэтую, дзе боты, і… О, а можаш узяць майго Сэма? Я ведаю, ты яго добра дагледзіш, вунь як галаву прышыла — дасюль трымаецца! А мытнікі ўбачаць у цябе цацачнага трусіка, адразу ўсміхнуцца і не будуць доўга трымаць, вось!
Калі прыехаў Маса, каб падкінуць іх да маршруткі, абедзве былі цалкам сабраныя. Яны нагадвалі дзве стромкія ёлкі, здзеклівай рукой увешаныя завялікімі цацкамі, але Маса святкуе не тыя святы, таму ён проста шкадуе, што “місям” столькі ўсяго несці.
Маршрутка забярэ дзяўчат з цэнтра горада, і па дарозе яны апошні раз азіраюцца — бывайце, пульхныя мафіны “Старбакса”, самотныя горныя пячоры, бывай, букберы, бывай, эспрыт! І ты, Маса, дзіцё ты малое, хопіць ужо хныкаць, бяжы да каханай, от шчаслівая будзе — мадэлькі з’ехалі. Нічога, яна ўсё адно знойдзе, да каго раўнаваць.
Загрузіўшыся ў маршрутку, Агата і Яначка абмяркоўваюць новыя правілы перавозу рэчаў, пра якія толькі што пачулі. Прыкідваюць, ці адбяруць у іх усе шампуні, слухаюць байкі спадарожнікаў пра тое, як самалёты гадзінамі не могуць узляцець, бо пасажыраў усё правяраюць і правяраюць.
— Яны цябе і разуюць, і распрануць, а потым… — але канец гэтай жахлівай гісторыі Агаце давядзецца дадумваць самой, бо яны акурат пад’ехалі да ганконгскай мяжы, і цяпер у іх правяраюць пашпарты. І канечне ж, Агаціна віза не ў парадку, нягледзячы на ўсе запэўніванні спадара Кука і ўсе шчыраванні добрага Масы.
— Пусціце яе, яна дамоў вяртаецца, яна са мной! — ды гэтым разам усе Яначкіны хітрыкі нічым не дапамогуць. Памежнікі затрымліваюць Агату. Маршрутчык чакаць не згодзен, хай сабе і ўзяў з пасажыркі плату — хто ж цябе прасіў плаціць адразу, калі можна было і пасля? А цяпер у такой сумятні ніхто табе тыя грошы вяртаць не будзе.
Яначка ў слязах ад’язджае да аэрапорта, пакуль Агату, абвешаную Яначкінымі рэчамі, цягнуць у аддзяленне паліцыі. Справа торба, злева торба, у зубах яшчэ адна, а з заплечніка доўгія вушы тырчаць — у такім выглядзе нелегалка і з’яўляецца на вочы супрацоўніка эміграцыйнай службы.
Ветлівы, як псіхіятр з серыйным забойцам, дзядок пачынае допыт і догляд: перабірае рэчы, згодна ківае галавой і відавочна не верыць, што ў гэтай бутэлечцы ўсяго толькі кроплі для вачэй. Няшчаснаму Сэму зноў адчыкваюць галаву: а чаго гэта ў вашай цацкі галава прышытая? А мо вы схавалі там какаін? Трусік трапляе на белы стол, там яму без наркозу рэжуць бруха, потым ахвяру чвартуюць і калесуюць. Не, няма какаіну. Шкада. Ну, то трымайце назад, бярыце рэчы ды ідзіце за афіцэрам, вось за ёй. Ёй патлумачыце, каму пазваніць, і раскажаце, чым вы тут не займаліся.