— Адпа-ад! — выдыхае Яначка з-за фіранкі, бо крыху пабойваецца ўвайсці, не зірнуўшы Агаце ў твар — ці не ўкусіць? Але Агата смяецца — надта ўжо нягеглы атрымліваецца адбітак: косткі, некалькі блакітных ліній, зноў косткі, над імі немаведама адкуль — грудзі, і далей зноў пляската і вуглавата...
— Ну што, мо і мне на подыум? — Агата выскаляецца і прымае адну з манерных поз, якім вучыла надоечы Яначка, але тут жа хмурнее. — Гэй, і не думай нават, ты што, якая з мяне мадэля!
Але Яначка думае. І бачыць, што гэтая беласкурая шкілеціна будзе вой як даспадобы паскудзе Ёні. У Агаты, канечне, ані грацыі, ані каліўца какецтва, але ж тут свой шарм, анарэксічныя пруцікі акурат у модзе, ды і азіяты заўжды шукаюць светлую скуру…
— Так, адшчапі там, будзь ласкавая, і кінь на залу, у мяне ўсё адно няма грошай, дык чаго тут маскарад разводзіць, — Агата наўмысна бярэ строгі тон, каб хутчэй вярнуць Яначку да станікаў з пазнакай “бэ”. — Дык на якім ты спынілася?
І гэта ў соты раз спрацоўвае. Каляровыя мае вы змоўшчыкі, анучкі вы мае выратавальныя, хай яна не думае нічога, гэтая прыгажуня з каровінымі вачыма.
— Ну, можа, гэты…
— Надзень яшчэ раз, не памятаю ўжо, як сядзеў. — Агата адзін за другім прыкладае да Яначкі станікі, і неўзабаве шаўковага блакітнага з цюлевым верхам ужо і не бачна. На ім ляжыць смарагдавы з залатымі вышыванымі лісточкамі, затым амарантавы з барвовымі бісернымі ружамі, затым паласаты чорна-белы з тонкім паскам карунак. Персікавы са званочкам — м-м-м, смаката, носіцца як абярэг ад непрыемных думак.
— Ведаеш што, я, мабыць, вазьму ўсе, мне ўсе падабаюцца, — Яначка падхоплівае кучу бялізны і цягне яе да касы. Дзяўчына вельмі справядлівая і напраўду хоча зрабіць свет лепшым, а таму мужна не выкідае блакітны камплект з кучы і нават сама за яго плаціць, пакуль Агата адбіваецца ад крамных гаспадынь.
— Місі, місі, лук! — шчаслівыя гандляркі не ведаюць, што б яшчэ прапанаваць экзатычным пакупніцам, цягнуць за рукі, і Агата пакрысе робіцца падобнай да папугая і дзяўбе “ноў”, “ноў”, забываючы ўжо на тое “сэнк’ю”, бо яшчэ палічаць, што яна згодная.
— Бяры і не спрачайся, а не тое пакрыўджуся, — на ўсялякі выпадак Яначка глядзіць на Агату сярдзітымі вачыма, кусае вусны і моршчыць лобік. — У нас заўтра цэлы дзень кастынгі, паедзеш з намі і будзеш адпрацоўваць, казкі расказваць.
— Але ў мяне ж праца! — дзень з мадэлькамі Агаце нават страшна ўявіць, а іх казкі — тым больш! Пра першыя сто пацалункаў, ды як яно бывае, ды якія ў каго былі хлопцы, ды што з тымі хлопцамі ўвогуле рабіць, а як…
— Будзе табе праца, там прыязджае сам спадар Кук, возьмеш у яго інцярв’ю, табе ж трэба эксклюзіў? За эксклюзіў добра заплацяць.
Потым, уначы, Яначка ляжыць у адным з сваіх новых станікаў і горка плача, і робіць кандыцыянер на два градусы халаднейшым, каб пабачыць, як Агата, мярзлявая шкілеціна, скурчыцца пад коўдрай, няўдзячная Агата, для якой яна столькі зрабіла і столькі яшчэ заўтра зробіць… А Агата лічыць ад тысячы назад, лічыць дні, калі ў яе накопіцца дастаткова грошай, каб выплаціць штраф за пратэрмінаваную візу, сямсот семдзесят тры, каб вярнуцца дамоў, сямсот семдзесят два, каб купіць гэтай дурнічцы ляльку, сямсот семдзесят адзін, бабу з во такімі цыцкамі, сямсот семдзесят, бабу, якая не ведае, што такое станік, сямсот шэсцьдзесят дзевяць, бабу, сямсот, дамоў, сямсот пецьдзесят тры, грошы, сямсот пяцьдзесят тры, збілася, баба, сямсот семдзесят тры, станікі, сямсот, холадна як, сямсот семсят два, трэба вярнуць ёй сямсот.
Яначка пільна сочыць за Агаціным дыханнем, чакае, пакуль яно зробіцца роўным і запаволеным. У руках Яначка мне новы станік, шаўковы, блакітны. Усе на свеце павінны быць шчаслівыя, гэта праўда. Але праца ёсць праца, а наперадзе — яшчэ цэлы тыдзень, Тыдзень моды, а Агатка такая худзенькая і бледная (цюль халодзіць шыю — можа, крыху вышэй, вось так, трэба ўсё зрабіць хутка)... Шкада Агатку, але нашто яна такая худзенькая і бледная (не, лепей вось так, каб матузкі слізгалі праз спражку)? Так, так — шчоўкае кандыцыянер.
Агатка у блакітным шоўку дыхае каротка і хутка, потым усхліпвае і заціхае.
Тады Яначка ідзе ў ванну. От жа, пазногаць зламала! І станік расцягнуўся… Ну дык можа, я прымераю, во. Прыгажуня з люстэрка ашчэрваецца усмешкай — блакітны станік пасуе і ёй. Цяпер можна спакойна спаць.
Таўстуха
Яначка і Агата едуць на фотасесію. Дакладней, на фотасесію едзе Яначка, а Агатка карыстаецца нагодай хутчэй дабрацца да метро. Яначкін букер вельмі задаволены і пазвоньвае ў пробцы сваёй каханай — напэўна, хваліцца, што многа заробіць. Яму дастаюцца адсоткі ад кожнай работы, якую ўдаецца займець Яначцы. А гэтым разам так пашэнціла — дзеўку ўпадабала галоўная дызайнерка тэкстыльнай фабрыкі, ды не абы-якой, а самой… Але каханую гэта не цікавіць, цікавіць яе толькі, калі ён вернецца і якіх прысмакаў прывязе. Прынамсі, так дзеўкі расчытваюць тыя мімічныя эцюды, якія адбываюцца на пярэднім сядзенні іхнага вэна, бо мовы дасюль не ведаюць. Вучылі-вучылі з раніцы, пакуль Масу чакалі, нават дырэктара агенцыі да колікаў давялі. А цяпер усё забыліся, хітрая такая мова, яна то з табой, то з кімсьці здраджвае. “Трэба будзе заняцца сур’ёзна, калі ўжо тут загразла”, — чарговы раз дае сабе загад Агата, але думкі сплываюць ад вучобы да разважанняў, ці выпадзе ёй хоць калі вярнуцца дадому. Мо разбіць якую вітрыну, каб яе дэпартавалі разам з пратэрмінаванай візай?.. “Ці зробяць яны мне педыкюр?” — прыкідвае Яначка і разглядае свае ладныя пальчыкі, якія сціпла выглядаюць з-пад рамянёў сандаляў. А потым спрабуе згадаць кастынг для фабрыкі. Гэта важна — згадаць, якую халеру яны прыносілі мераць для снэп-шотаў. Калі класныя рэчы, дык мо і праца будзе вясёлая, і падораць чаго-небудзь, Яначцы заўжды дораць рэчы, вось, напрыклад, гэтыя акуляры “Шанэль”, ці гэтыя майкі, што цяпер на іх з Агаткай. Нават калі самі не прапануюць, заўжды можна ўхапіць аблюбаваную рэч і хваліць яе, пакуль гаспадароў не пройме. Дык што ж там былі за рэчы? Не, не згадваецца, так шмат кастынгаў было апошнім часам, што ўсё ў памяці блытаецца.