— Спыні, калі ласка, тут, — далей шляхі Агаты і мінівэна разыходзяцца, фабрыка за горадам, рэдакцыя ў самым цэнтры, а метро адсюль усяго ў некалькіх прыпынках, можна дайсці. — Дзякуй, што дакінулі.
— Місі, падумай, там дожджа будзе, — Маса, як заўжды, непакоіцца.
— Застааанься, ну застааанься, яны без цябе абыдуцца, ты мне сама казала… — Яначка завяла катрынку з учорашняга вечара і паспела Агаце ўжо добра надакучыць. — Паглядзіш, як ды што, можа, пра фабрыку гэную напішаш, а не, ну ці знудзішся там, дык я табе таксі выклічу, умэнт завязуць, ну застааанься, ну лапуня, ну красуня…
Агатка рашуча вызваляецца з абдымкаў, адсоўвае дзверы вэна — яны, як заўжды, слізгаюць вельмі лёгка. Хапае торбу, прапускае машыну, выскоквае — і на яе абрынаецца сцяна дажджу. У гэтым клімаце так заўсёды: толькі што былі сонца і задуха, аж вось вам, трымайце, дарунак нябёсаў, каб тым субтропікам ікалася! І рубца сухога не засталося. А гэтыя сабе рагочуць, аж машына ходырам ходзіць.
— Місі, сюдэю! — заліваецца Маса і махае рукамі.
Каб табе махала абламалася, сурочыў, гад! Што паробіш, трэба лезці назад, пакуль аб’ектыў не змок: торбачка доўга гэткай залевы не вытрымае.
— Як добра, што я халат прыхапіла, зараз, — Яначка ўцягвае мокрую курыцу назад, загадвае Масе адвярнуцца і не падглядаць. — От зараз, ды не глядзіць ніхто, здымай (Маса, а ну адвярнуўся, каму сказала!), здымай, нельга ў мокрым сядзець, застудзішся, унь ужо зуб зуба кліча, Маса, кандыцыянер ноў! Давай, і майткі таксама, зараз, у мяне дзесьці тут купальнік быў…
Дождж, канечне ж, перастаў, як толькі дзяўчаты зацягнулі халаціку пасак.
— Неее, — Яначка перахапіла Агацін позірк і хуценька прыбрала мокрыя рэчы ў сумку, дзе раней жыў халат. Мокрыя, брыдкія Агаціны шмоткі. Анучы дый годзе. Што яна за лахманы ўсялякія носіць, вечна ў яе якаясь філя-за-фíя. Трэба ёй яшчэ спадніцу падарыць. — Усё, паедзеш з намі, на, тэлефануй у рэдакцыю.
Потым яны гадзіны дзве ехалі чвэрць мілі да платнай шашы, паўгадзіны да самой фабрыкі, яшчэ паўгадзіны Маса перапрашаў, што спазніліся…
Супрацоўніцы фабрыкі вельмі хочуць паглядзець на гасцей — з работай у руках яны высыпалі на лесвічныя маршы, пальчыкам тыцкаюць ды смешачкі правяць. Хай сабе дызайнерка паперадзе ідзе ды пагырквае, а ім што, ім свята. Так бы і шыбавалі ў фотапавільёны ўсёй грамадой, уверх, уніз, на грузавым ліфце, налева, направа, яшчэ направа… Не, самі мы адсюль не выйдзем, вырашыла Агата і кінула лічыць павароты. Фотапавільёны займалі два сумежныя паверхі — там ужо ішла праца, Марціна Грос з канкурэнтнай агенцыі ляжала на падлозе ў рассыпаных яблыках. Збоку яна нагадвала прыстрэленую качку, да якой збегліся галодныя сабакі — фатограф, стылісты, асістэнты розныя. Не, хутчэй нябожчыца, вакол — паліцыянты, і вось галоўны следчы, дызайнерка, усіх адным зіркам паразганяла і схілілася да ахвяры.
— О-го, — прысвіснуў Маса, агледзеўшыся. — Місі, глядзі!
Дзяўчат запрашаць не трэба — як скінуць вокам, павільён поўны ўсемажлівых і немажлівых прадметаў. Але Яначцы не даюць нават крануць цацачнага труса. Ганчакі атачылі свежую ахвяру, стылісты ўчапіліся за валасы, манікюрша за рукі, педзікюрша за ногі, візажыст ледзь прабіўся да твару, так што Яначкі і не бачна.