Тут, у навакольным асяроддзі,
Ён не заглядае ўжо ў калодзеж.
Бо і тут старэнькія сяляне
Маюць свой запас вадзіцы ў кране.
І стаіць ён, нерухомы жораў,
Са сваім, чужым у вёсцы, горам.
І гняце, гняце яго журбота:
Як шкада, што ён не ўмее лётаць.
УРАЎНІЛАЎКА
Кусты, кусты,
Вы гарадоў прыгожасць!
Вы не платы —
Жывая агароджа.
Яшчэ з вясны
Зямной прывабы поўнай,
Растуць яны
Свабодна і няроўна.
Любой парой
Такі парадак звычны:
Кусты пілой
Раўняюць электрычнай.
Адна з ідэй
У творцаў разбуральных —
Раўняць людзей
У нечым незвычайных.
Пажаданні і развітанні
ЮРКУ ВАЛКАВЫЦКАМУ
У васьмідзесяцігоддзе
13.III.2003
Усе мы, Юрка, маладымі
Са словам пачалі змагацца.
Ты першы ў паэтычным ўздыме
Пазнаў сакрэты творчай працы.
На родны вывёў нас палетак,
Каб шчасця сеялі зярняты,
Каб вырасталі з нас паэты,
Каб мы сабралі плён багаты.
І можаш сёння ганарыцца:
Не ленаваліся мы працы.
Мы з роднай чэрпалі крыніцы
І творча сталі ўзбагачацца.
Хутка мінае час імклівы,
Цяжка паверыць год каторы
На роднай пастаянна „Ніве”
Спелім, галубім свае творы.
Жыві нам сотню гадоў, Юрка
І ў творчым будзь заўсёды ўздыме.
Мы рады — на тваім падмурку
Трывалы ўзнесены будынак.
ЮБІЛЕЙНАЕ
Алене Анішэўскай
4.V.2002
У маляўнічай Белавежы
Пачаўся твой жыццёвы шлях.
Ты сэрцам да яе належыш
Наяве, а не толькі ў снах..
У час ваенны ў Беластоку,
Сярод натхняючых сяброў,
Таіла ў сэрцы ты глыбока
Сваю таемную любоў.
І гэтай вернае любові,
І незвычайнага чуцця
Так многа ў паэтычным слове
І харастве твайго жыцця.
Натхняйся, дарагая Лена,
Лагодай цішы і глушы!
Пакуль мацнее наша змена —
Ты ўсё пішы, пішы, пішы!
МІХАСЮ ХМЯЛЕЎСКАМУ
Нам, дружа, па семдзесят пяць
І мы з табою поруч ходзім.
На лёс няма што наракаць,
Яшчэ ж да сотні чвэрць стагоддзя.
Хоць час выкрадвае гады
І крыху горбіць нашы плечы,
І хоць наш век не малады —
Не цалкам мы яшчэ старэчы.
Мы цешымся сваім жыццём
І штораз больш яго мы цэнім.
І больш цікавых з кожным днём
Спраў дамагаецца здзяйснення.
І ўсе нам сёння пажадаць
Здароўя моцнага павінны,
Каб лёс дазволіў сустракаць
І сотую нам гадавіну.
26.VI.2000
ЯНКУ КРУПУ
„Лявоніху”, сваю эстраду,
Чакаў з прыездам наш народ.
Вітаў ён песню, танец, радасць
І суцяшэнне ад турбот.
Вітаў славутага танцора,
Што сіл не шкадаваў сваіх,
Як птушка лётаў у прасторы
І ачароўваў заўжды ўсіх.
Ты плыў з партнёркаю па сцэне,
Як казачная прыгажосць,
І выклікалі захапленне
Майстэрства, грацыя, маладосць.
Гадочкаў прамінула многа...
Састарыўся і наш танцор.
Адтанцаваў ты, змучыў ногі,
Кіёчкам іх ужо падпёр.
Цяпер жывеш ты ў Беластоку,
Хоць і самотны — не адзін,
Цябе ўсе ведаюць навокал,
І бедаваць няма прычын.
АДНАК ЖА КРУЦІЦЦА
Колькі ж падзей на свеце прамільгнула,
Колькі ж пажарышчаў раздзьмухваюць вятры!
Чатыры ўжо стагоддзі прамінула —
Згарэў Джардана Бруна на кастры.
Якія ж гэта сумныя падзеі!
Свет цемрашальства смерцю пакараў
За гэта, што Каперніка ідэі
Як слушныя публічна прызнаваў.