Інквізітарам бязлітасным у Рыме
Не ўдалося спапяліць ідэй,
Ім паўстрымаць Планеты немагчыма.
„Аднак жа круціцца” — пацвердзіў Галілей.
ЛОНДАН
(Памяці Біскупа Часлава Сіповіча)
Я ў Лондане наведаў цэнтр Скарыны.
Ён створаны перш-наперш нам на славу.
І біскупу Сіповічу Чаславу
Мы ўсе за гэта дзякаваць павінны.
Знаходзячыся пад яго апекай,
Я змог да скарбніц ведаў далучыцца.
Быў працавітым біскуп чалавекам
І шмат чаму я змог там навучыцца.
Чытаў заўзята ў гэтым кнігазборы,
Які ўжо сёння цэлы свет цікавіць.
Не ведаў я, што біскуп надта хворы,
Што ён ад нас адыдзе неўзабаве.
І, адбываючы сваю павіннасць,
Чытаў я вершы не адной асобе,
І слёзы бачыў у вачах жанчыны,
Якой прыйшліся вершы даспадобы.
ЯНУ ТАРАСЕВІЧУ
У саракагоддзе смерці
16.VI.2001
Прыйшлі да цябе, маэстра,
Памаліцца на магілу,
Твая музыка аркестрам
Казачным заваражыла.
У ёй столькі ж прыгажосці,
Цёплых сонечных праменняў,
І парываў маладосці,
Паэтычнага натхнення!
Хоць прайшло саракагоддзе —
Ты ізноў да нас вярнуўся.
Не ў чужым ты асяроддзі —
Уваскрос ты ў Беларусі.
Хай табе спакойна спіцца
Пад апекаю Анёлкаў.
Хай табе заўсёды сніцца
Беласток, Шындзель, Саколка!
ПАМЯЦІ МІКАЛАЯ ЧАРНЕЦКАГА
На адкрыццё надмагільнага помніка
23.VI.1999
Не здзейсніў ты жыццёвых мар,
Знаходзячыся пад прымусам.
Ты апынуўся між ахвяр
Найбольш свядомых беларусаў.
Імкнуўся сэрцам і душой
Усё ў жыцці рабіць рупліва,
Каб край быў незалежны твой,
Каб твой народ мог жыць шчасліва.
Усе сягоння мы ў журбе,
Твайго жыцця быў шлях кароткі.
І неба плача па табе
У сотыя твае ж угодкі.
ПАМЯЦІ ТАМАРЫ САЛАНЕВІЧ
Колькі ж суму тады ў асяроддзі,
Колькі ж слёз праліваем заўсёды,
Як заўчасна ад нас адыходзіць
Той, хто надта патрэбны народу,
Хто хварэў пастаянна душою
За народ свой, што жыў у галечы,
Хто змагаўся за наша святое,
За спагадлівы лёс чалавечы.
Гэты фільм твой, Тамара, удача!
Ён пра беды сялянскага лёсу.
Ці ж зямля, ты сказала, не плача?
Колькі родных затопленых вёсак!
Захапіў мяне фільм твой, Тамара,
І да вершаў маіх быў натхненнем,
Калі ты падзялілася марай:
Здзейсніць фільм пра мае дасягненні.
Ды, на жаль, смерць заўчасна спыніла
Твае лепшыя творчыя планы.
Вечным сном ты спачыла ў магіле,
Адышоўшы ад нас нечакана.
18.VII.2000
ПАМЯЦІ ЯРАСЛАВА КАСТЫЦЭВІЧА
На адкрыццё мемарыяльнай дошкі
10.IX.1994
Наш паважаны Яраслаў,
Ты стаў узорам для народа!
У гушчы беларускіх спраў
І быў, і будзеш ты заўсёды.
Дырэктар і настаўнік наш
І бацька юных пакаленняў
Прайшоў педагагічны стаж
З вялікім гонарам, сумленнем.
Таксама добры будаўнік,
Гмах школы гэта яго помнік.
Ды неабсяжны поўны лік
Яго здзяйсненняў векапомных.
Галоўнае — яго ідэй
Нам нельга забываць ніколі.
Ён, як яднання карыфей,
Павінен жыць у нашай школе.
Мемарыяльны гэты знак
Хай будзе сімвалам навекі.
І тут мы шапку здымем так,
Як Яраслаў прад чалавекам.
ЛЕС І ЛЁС
(Памяці Міколы Гайдука)
Любіў надзвычай лес Мікола,
Лес быў яму царквой, прастолам
І адпачынкам у цянёчку.
Тут ягады збіраў, грыбочкі.
У дзянёк цёплы, вераснёвы,
Паехаў ён у лес сасновы.
Праз дзень грыбочкаў поўны кошык
Ставаўся непасільнай ношай.
І замарыўся ён да смерці
Са сваім надта хворым сэрцам.
Угледзелі Міколы вочы
Раптам яшчэ адзін грыбочак.
Стаяў Мікола на каленях,
Грыбок, здалося, мае ў жмені ...
Ды раптам кроў застыла ў жылах —
Грыб узяць не стала сілы.
Убачыў толькі Бог з нябёсаў,
Як спалучыліся лес з лёсам.