Святымі заўжды будуць сыну
Матулі гераічны лёс,
Усе заўчасныя маршчыны
І пасмы сівенькіх валос.
Падляшша — Айчына наша
ШТО НАМ ДАСЦЬ ЕЎРАСАЮЗ?
Пражылі другі мы год
Трэцяга тысячагоддзя.
Што ў ім асягнуў народ,
Роднае нам асяроддзе?
Наш дэмакратычны лёс —
Крыўда шматпакутнай нацыі?
Гэты лёс, на жаль, прынёс
Не жыццё, а вегетацыю.
Жывучы так, беларус,
З польскага не выйдзеш ценю.
Можа, хоць Еўрасаюз
Нешта ў нашым лёсе зменіць?
Ды бягуць, бягуць гады,
Не прыносяць змен трывалых,
Шмат ад нас бяруць заўжды,
А даюць надзвычай мала.
КОЛЬКІ НАС?
Быў перапіс — прыспешыў час,
Ды быў чамусь ён пад прымусам.
Ці ж ёсць адказ: а колькі нас,
Жывых, рэальных беларусаў?
І колькі сярод нас такіх,
Хто б стаў для нацыі апорай?
А колькі нам ужо чужых,
Што расплыліся ў польскім моры?
Палякі скажуць: — Вас няма,
Тут аднародная краіна,
Турбуецеся вы дарма:
Люд беларускі ўжо загінуў.
Скажы, тутэйшы беларус,
А пад якім цяпер ты знакам?
Ці пойдзем мы ў Еўрасаюз
Як праваслаўныя палякі?
НАШ ГОРАД
Горад наш родны над рэчкай Бялкай,
Усіх нас хвалюе твой рост небывалы.
Ты расцвітаеш з уздымам палкім,
Павырасталі наўкол кварталы.
Ты хрысціянскіх святыняў поўны,
Купалаў стройных, спічастых вежаў,
Ты і касцельны, ты і царкоўны,
Ты нам адзіны, да нас належыш.
Малой айчыны горад сталічны
Лучыць усіх жыхароў сваіх сёння.
Іх спалучае герб сімвалічны,
Польскі Арол з беларускай Пагоняй.
Павінны жыць мы дружнай сям’ёю
Па-хрысціянску, з верай глыбокай
Ва ўсеагульнае шчасце людское
У нашым доме, у Беластоку.
АРЛЯНСКАЯ ШКОЛА
Зрабіў тут творчы крок найпершы
У дарагім мастацкім слове.
Пачаў пісаць у Орлі вершы
На польскай і на роднай мове.
Малым я хлапчуком вясковым
Тут пачынаў шлях да асветы,
Мяне тут пані Ціжэхова
Назвала ўпершыню паэтам.
Тут сталася вершаскладанне
Маім свяшчэнным абавязкам,
Ездзіў я з Орлі ў веку раннім
На алімпіяду ў Бельск-Падляшскі.
Тут узрастала мая прага
Пазнаць глыбей усё навокал,
Тут нарадзілася адвага
Пайсці вучыцца ў свет шырокі.
І чым нам больш сівеюць скроні,
Растуць на змену пакаленні,
Тым больш нас вабяць і палоняць
Мясціны роднасных карэнняў.
МАРСКАЯ ШКОЛА
У Гайнаўцы плануецца адкрыць
вышэйшую марскую школу.
Зусім няма марской вады,
Тут толькі лес расце наўкола.
І як жа планаваць тады
Вышэйшую марскую школу?
Шуміць, як мора, Белавеж,
А вось пытанні ў нас такія:
Студэнтам тут праводзіць дзе ж
Заняткі розныя марскія?
Пасля навукі лёс які
Магістраў школы — невядома.
Ці будуць плаваць маракі
На семяноўскім вадаёме?
Мо і не трэба наракаць,
Што тут няма марской прасторы,
Бо з Гайнаўкі рукой падаць
Да любага мне змалку Мора.
ЗАЛЕШАНЫ
Dnia 19 stycznia 1946 roku
banda reakcyjnego podziemia
w bestialski sposób zamordowała
14 osób, w tym sześcioro dzieci.
Да сёння яшчэ не залечаны
У сэрцах страшэнныя раны.
Хто ж выжыў у вёсцы Залешаны
Ад здзекаў злачынцаў паганых?
Завошта прайшлі тут з прымусамі,
З разбоем, звярыным здзекам?
За тое, што беларусамі
Былі жыхары тут спрадвеку.