Меў непадалёк ад хаты
Белых гурбаў рой.
Быў і на сяброў багаты —
Ездзілі са мной.
Да дзяцей хацеў бы, чую,
Бегчы ў снегапад.
Толькі ж розум патрабуе:
Асадзі назад!
ЛЫЖЫ
Як гурбы намяло ля хаты,
Што цешыла так хлапчукоў,
Зрабіў мне лыжы добры тата,
На іх я ездзіў шмат гадоў.
Калі я толькі еду ў горы
Марознай зімняю парой,
Уваскрасае вёска Мора
І я на лыжах з дзетварой.
І так мне хочацца ізноўку
Лыжы ўзяць хаця б разок,
І лыжнікам з крутых пагоркаў
Імчаць праз беленькі сняжок.
Гады, на жаль, ужо не тыя,
Я аслабеў, як на бяду.
Імчаць на лыжах маладыя,
А я ўжо пехатой брыду.
КАНЁК
Калісь мы, помню, хлапчукі,
Зімою беглі на лядок,
Да ног прывязвалі канькі,
А праўду кажучы, канёк.
Канёк — паленца, чаранок,
І да яго прыбіты дрот,
І прымацованы шнурок,
Якім абмотвалася бот.
Канёк пад праваю нагой,
З падмогай левае нагі,
З разбегу нас імчаў стралой
На бераг сажалкі другі.
Ніхто не верне нам хвілін
Дзіцячых гульняў, пачуцця.
Ды ёсць у кожнага ўспамін
Ад бестурботнага жыцця.
МАРЫ
Я часта пасвіў ля чыгункі
Кароў маленькім хлапчуком.
Па рэйках роўненькіх, як стрункі,
Я мог пад’ехаць цягніком.
І мара гэтая збылася,
Нам нельга жыць без цягнікоў.
Скорым аб’ехаў я ў міжчасе
Нямала розных гарадоў.
Трапіў калісь я на „Баторый”,
Вазіў мяне балтыйскі флот.
Мяне ў паднебную прастору
Не раз выносіў самалёт.
Таму жыву я марай гэтай:
Мне мала зведаных дарог.
Што мне зрабіць, каб я з ракеты
І шар зямны агледзець мог?
ПРЫЗЯМЛЕННЕ
Я адарваўся ад зямлі,
Пакінуў сваё Мора,
Свае лугі, свае палі
І паімчаў у горад.
На шлях жыццёвы маладосць
Мне падарыла крылы,
Каб гарадская прыгажосць
Мяне запаланіла.
З бетоннай клеткі, з вышыні
Глядзеў я на зямліцу,
Ды засыхалі карані
З прыездам у сталіцу.
І без зямлі, як дрэва, тут
Згасаў я беспрычынна,
І сніўся мне бацькоўскі кут —
Маленькая Айчына.
Наяве, а таксама ў снах,
Я жыў адным імкненнем —
Расквеціць свой жыццёвы шлях
Апошнім прызямленнем.
КАСІЛКА
Не чую ў Моры на світанні,
Як водгук колішніх гадоў,
На панадворках кос кляпання,
Іх звон ад стуку малаткоў.
Не бачу ўжо касцоў-асілкаў,
Што так валодалі касой.
Сяляне селі на касілкі
А з імі брат, вядома ж, мой.
Не вабіць чэрвень сенакосам,
Настаў рамантыцы канец.
І заадно з гаротным лёсам
Ідзе ў нябыт і сам касец.
Не чую больш на лузе звону,
Прыходзіць тэхніка да хат.
Вось і каса, як серп зублёны,
Ужо музейны экспанат.
ВАДАПРАВОД
Жыхарам вёскі Мора
Было калісь тут многа гора
І многа ўсякае бяды.
І як не дзіўна, тут, у Моры,
Быў часты недахоп вады.
І на каромыслах насілі
Ваду да хат сваіх здалёк,
І трацілі празмерна сілы,
Ішлі — быў цяжкі кожны крок.
Жыццё мяняецца няспынна,
Аб гэтым нат не сніў народ:
Ад студні, што з вадой глыбіннай,
Тут правялі вадаправод.
І працавітыя сяляне
Прызналі, што ім лепей жыць.
Бурчыць вадзіца ў кожным кране,
Не трэба вёдрамі насіць.
ТЭЛЕФОНЫ, ТЭЛЕФОНЫ
У вёсцы Мора існуе
пяцьдзесят тэлефонаў
Пасля святла, пасля вады
Напоўніліся хаты звонам:
Тут працягнулі правады
З неспадзяваным тэлефонам.