І горад стаў бліжэй цяпер,
Там знойдзе тэлефон любога.
І выкліча пенсіянер
Карэту хуткай дапамогі.
І я ў кватэры гарадской
Пачую ў трубцы праз хвіліну,
Як маецца там брацік мой
Або мая сястрыца Ніна.
Як толькі пазваню дамоў,
Я раптам горка засумую,
Што ў трубцы голасу бацькоў
Ужо ніколі не пачую.
МЁРТВАЯ ЧЫГУНКА
За царскіх часоў збудавалі чыгунку,
Штодзённа хадзілі сюдой цягнікі.
Змяніліся ў нашым ваколлі варункі,
Паехалі ў горад мае землякі.
Ды ў год той ваенны, сорак чацвёрты,
Калі разгарэўся бязлітасны бой,
Фашысты чыгунку пакінулі мёртвай,
Разбурылі цалкам усё за сабой.
І трэба было шмат напружанай працы,
Каб мы дачакаліся лепшых умоў,
Каб наша жыццё зноў магло аднаўляцца,
Каб ездзіць у горад маглі мы ізноў.
Наведвалі Гайнаўку, Бельск пастаянна,
Не трэба да гэтага нейкіх падзей.
Ля Мора сабе збудавалі паўстанак,
І ў горад даехаць было ўжо лягчэй.
Дзяржаўныя ўлады спыніць захацелі
У Гайнаўку з Бельска усе цягнікі.
Чыгунка зусім зарасла пустазеллем,
Не ездзяць у горад мае землякі.
СОН
Прысніўся сон. У роднай хаце
Я, апынуўшыся ізноў,
Сустрэўся са старэнькай маці
І прывітаў яе без слоў.
І на калені, як ніколі,
Матулю ўзяў, нібы дзіця,
І маё сэрца, замест болю,
Сагрэла хваля пачуцця.
Нядоўга цешымся мы снамі ...
Настаў майго ад’езду час.
Хацеў забраць з сабою маму,
Ды ад яе пачуў адказ:
— Я ўжо, сынок, жыву ў здранцвенні,
Мне рэдка не баліць калі.
Узяў мяне ты на калені —
Нібы абвёз вакол зямлі.
ЛАКАВЫЯ ЧАРАВІКІ
Памяці маці
Пасля ваеннай перамогі
Студэнтам я ў Варшаве стаў,
І ў рамках юнраўскай падмогі
Кардонку рэчаў атрымаў.
У тым пакунку невялікім,
Што з хваляваннем я адкрыў,
І лакавыя чаравікі
Былі і мне, і ўсім на здзіў,
І гэтую абноўку маме
Пастанавіў я падарыць.
А мама адказала прама:
„Шкада, сынок, мне іх насіць.
Не буду абуваць, паверце,
Няхай стаяць, іх не крану.
Абуеце мне іх па смерці,
Калі паложыце ў труну”.
А калі мама памірала,
Яна ў перадсмяротны час,
Як запавет апавяшчала,
Упэўнена прасіла нас:
„Не абувайце мне на ногі
Ніякіх чаравік, галёш,
Без іх, схадзіўшы ўсе дарогі,
Пайду і ў гэту басанож”.
Матулі нашай чаравікі,
Хоць часу прамінула шмат,
Стаяць у хаце, як рэліквія,
Як незвычайны экспанат.
ВУЧЫСЯ, СЫНКУ
Памяці бацькі
Мне вельмі часта паўтараў мой Татка:
„Вучыся, сынку, без навукі — цьма”.
Між войнамі — не лепшыя парадкі:
Пайшоў у школу: „Вольных месц няма”.
Аднак пасля ваеннай перамогі
На лепшае змяніўся стары свет.
Вучыўся я напорыста і многа,
Скончыў чаргова трэці факультэт.
І дзякуючы гэтым факультэтам
І процьме розных бацькавых турбот,
Змог у жыцці сваім я стаць паэтам,
Каб услаўляць Айчыну і народ.
Я праз жыццё вучуся і вучуся,
Жыццёвых спраў даследую сакрэт.
І гэтым я заўсёды ганаруся —
Ажыццяўляю бацькаў запавет.
ПРАМІНАННЕ
Ніне і Васілю
Мой швагер, добры чалавек,
Слабее — стала жыць няпроста.
Ён дажывае ўжо свой век,
Яму ж ужо пад дзевяноста.
Сястра нядужая зусім,
Не год жыве ўжо нездаровай.
Я задаволены адным:
Нас тэлефонны лучыць провад.
І сэрцаў лучыць ён біццё,
І клопат наш і спадзяанні.
Надзвычай цэнім мы жыццё,
Ды сум прыносіць прамінанне.