СУМНАЯ ВОСЕНЬ
Пазваніў я ў Мора
Да сястрыцы Ніны.
„Дык ляжыць жа хворай” —
Чую праз хвіліну.
Адазваўся швагер
Сумненькі, ціхенькі:
„Чуюся я блага,
Надта ўжо слабенькі.
Дзянёчкі і ночкі
Сталі мне цяжарам,
Хоць падпёр кіёчкам
Я сваю ўжо старасць”.
Журыцца хаціна
Бедная, старая.
Тут Васіль і Ніна
Век свой дажываюць.
ВАСЬМІДЗЕСЯЦІГОДДЗЕ
Сваё Васьмідзесяцігоддзе,
Што ў праваслаўным Годзе Новым,
Ты пражыла ў сямейнай згодзе,
У цяжкім побыце вясковым.
У сваёй роднай вёсцы Мора
З разумным мужам Васілёчкам
Выхоўвалі дзяцей шасцёра,
Дачушак трох і трох сыночкаў.
І даглядалі вы таксама
У цеснай невялікай хаце
Дзве родныя слабыя мамы
У мітусні бясконцай працы.
І вось, старэнькія абое,
З любоўю жывяце, не з гневам,
Аднак усё-ткі ў неспакоі,
Што дзень наступны прынясе вам.
Таму я вам, мая сястрыца,
І швагер мой найдаражэйшы,
Скажу: на радасць нам жывіце,
І гэта занатую ў вершы.
У ДЗЕВЯНОСТУЮ ГАДАВІНУ
Гэта, напэўна, няпроста,
Ніхто нам не запярэчыць,
Пражыць гадоў дзевяноста
На вельмі складаным свеце.
Каб лёс даў узнагароду
Дажыць табе гэтага веку,
Напэўна трэба заўсёды
Добрым быць чалавекам.
З сястрой маёй Нінай у Моры
Жывеце ў любові, а дзеці —
Надзея і наша апора —
Усе разбрыліся па свеце.
А вам неабходна ўзаемна
З хваробамі разам змагацца.
Усім нам надзвычай прыемна,
Што вы гаспадарыце ў хаце.
Таму пажадаць мы хочам,
Пры самай шчаслівай нагодзе,
Каб ты, дарагі Васілёчак,
Дажыў да свайго стагоддзя!
З ТРАКТАРАМ ЗАРУЧАНЫ
Пятру
Брат з добрай волі, не з прымусу,
Поўны жыццёвых юных мар,
Прыехаў з Урсуса урсусам,
Як трактарыст і гаспадар.
Бацькоўскія палеткі ў Моры
Ажно да старасці сівой
Ён дужым скалясіў маторам
І кволай сілаю сваёй.
Браток мой, як пчаліны лекар,
Як можа лечыць свой матор,
Таму і служыць ён паўвеку
І аніразу не „памёр”.
У цяжкім побыце вясковым
Злучыў ён з трактарам жыццё.
І з трактарам адначасова
Відаць, адыдзе ў небыццё.
ПРЫМІТЫЎНАЯ АПЕРАЦЫЯ
У Гайнаўскім малым шпіталі,
На ўскрайку Белавежскай пушчы,
Падчас вайны аперавалі
Мяне Стажынскі і Ендрушчак.
Я малаток звычайны ўбачыў,
Дый долата падрыхтавана.
Я блізкі быў тады да плачу
І знерваваны нечувана.
Мне выбівалі дзірку ў косці
У верхняй сківіцы балюча.
Тады ўжо мроілася штосьці,
Пранізваў цела боль пякучы.
У хаце потым фельчар-татка
Рабіў анучныя тампоны,
Пасля спалохана з аглядкай,
Іх насычаў ён самагонам.
Сядзеў я нейкі час у хаце,
О чалавечае цярпенне!
Я толькі два зубочкі страціў,
Якім перацялі карэнні.
ДЗВЕ КАСЫ
Да маёй 77 гадавіны
з дня нараджэння.
Паўсюдна чую галасы:
Табе ж ужо семдзесят сёмы!
А я кажу, што дзве касы
Стаяць каля мяне, вядома.
Дык трэба верыць у свой лёс,
У перамогу сваю верыць.
Калі запас я маю кос —
Магу быць грозным касінерам.
І калі б гэтая з касой
Прыйсці хацела нечакана,
Будзе мець ад мяне адбой —
Яшчэ ж зарана, ой зарана.
МАЁ ЎВАСКРЭСЕННЕ
Што значыць часам кінутае слоўка ...
Раптоўна адышла мая сяброўка,
Ды нехта недзе нешта пераблытаў,
Сказаў камусь, што стаў і я нябытам.