— Malgraŭ sia aroganteco tiu korniko estas, verŝajne, bona birdo, — daŭrigis sian parolon Timigulo. - Ĝi kompatis min. "Vi ne ĉagreniĝu tiel! — raŭke diris ĝi al mi. - Se vi havus cerbon en la kapo, vi similus al ĉiuj homoj! Cerbo estas la unika valora aĵo ĉe la korniko… kaj ĉe la homo! — Jen tiel mi eksciis, ke la homoj havas cerbon, sed mi ne havas. Mi malgaje… tio estas gaje, ekkriis: "Ej — gej — gej — go! Vivu la cerbo! Mi nepre akiros ĝin!.." Sed la korniko estas tre kaprica birdo kaj ĝi tuj malfervorigis mian ĝojon. "Kaggi-karr! — ridegis ĝi. - Kiu ne havas cerbon, tiu do neniam ĝin havos! Karr!.." Kaj ĝi forflugis, sed baldaŭ venis vi kun Totoĉjo, — finis Timigulo sian rakonton. - Kaj nun, diru Elli: ĉu vi povas doni al mi cerbon?
— Ne, mi ne povas! Tion povas fari nur Gudvin el Smeralda Urbo. Ĝuste mi mem iras al li peti por ke li revenigu min en Kansason, al la paĉjo kaj panjo.
— Sed kie estas Smeralda Urbo, kaj kio estas Gudvin?
- Ĉu vi ne scias?
— Ne, — malgaje diris Timigulo, — mi nenion scias. Ja vi vidas, ke mi estas pajloŝtopita kaj tute ne havas cerbon.
— Ho, kiel mi kompatas vin! — ĝemis la knabino.
— Dankon! Se mi iros kun vi en Smeraldan Urbon, ĉu Gudvin donos al mi cerbon?
— Mi ne scias. Sed se Grandega Gudvin ne donos cerbon, pli malbone ol nun ne estos.
— Tio estas vera, — diris Timigulo.- Vidu, — konfideme daŭrigis li, — mi ne estas vundebla, ĉar mi estas pajloŝtopita. Vi povas min trapiki per pinglo kaj mi ne sentos doloron. Sed mi ne volas, ke la homoj nomu min stultulo, sed sen cerbo ĉu eblas lerni ion?
— Kompatinda! — diris Elli. - Iru kun ni! Mi petos Gudvin helpi al vi.
— Saluton!.. Oh, Dankon! — respondis Timigulo kaj denove riverencis.
Vere, por timigilo kiu travivis nur unu tagon, li estis mirinde ĝentila.
La knabino helpis al Timigulo fari la unuajn du paŝojn, kaj ili ekiris kune en Smeraldan Urbon laŭ la vojo pavimita per flavaj brikoj.
Komence al Totoĉjo ne plaĉis la nova kunvojaĝanto. Li kuris ĉirkaŭ la timigilo kaj flaris lin, ĉar opiniis, ke inter la pajlo en la kaftano estas musa nesto. Li malamike bojis al Timigulo kaj simulis, ke volas mordi lin.
— Ne timu Totoĉjon, — diris Elli, — li ne mordos.
— Mi ne timas! Ĉu iu povas mordi pajlon? Donu al mi vian korbon. Por mi tio ne estas malfacila: ja mi ne povas laciĝi. Mi diras al vi sekrete, — flustris li en orelon de la knabino per sia raŭketa voĉo, — estas nur unu aĵo en la mondo, kiun mi timas.
— Ho! — ekkriis Elli.- Kio tio estas? Ĉu muso?
— Ne! Brulanta alumeto!
Post kelkaj horoj la vojo fariĝis malglata. Timigilo ofte stumblis. Aperis kavoj. Totoĉjo transsaltis ilin, Elli ĉirkaŭiris laŭrande. Sed Timigulo iris rekte kaj falis per la tuta korpo. Li ne konfuziĝis, Elli prenis lian manon kaj levis lin, kaj Timigulo iris plue, ridante pri sia mallerteco.
Poste Elli trovis ĉe rando de la vojo dikan branĉon kaj proponis ĝin al Timigulo anstataŭ bastoneto. Post tio la afero pliboniĝis kaj la irmaniero de Timigulo fariĝis pli firma.
Dometoj aperis pli malofte, fruktaj arboj tute malaperis. La lando fariĝis malmulte loĝata kaj malĝoja.
La vojaĝantoj eksidis ĉe fonto. Elli prenis panon kaj proponis al Timigulo, tamen li ĝentile rifuzis.
— Mi neniam volas manĝi. Tio estas tre oportuna por mi.
Elli ne insistis kaj donis la peceton al Totoĉjo: la hundeto avare englutis ĝin kaj staris sur la malantaŭaj piedoj petante ankoraŭ ion.
— Elli, rakontu al mi pri vi, pri via lando, — petis Timigulo.
Elli longe rakontis pri la vasta Kanzasa stepo, kie somere ĉio estas griza kaj polva kaj tute ne similas ĉion en tiu ĉi mirakla lando de Gudvin.
Timigulo aŭskultis atente.
— Mi ne komprenas, kial vi volas reveni en vian sekan kaj polvan Kansason.
— Vi ne komprenas tion, ĉar vi ne havas cerbon, — arde respondis la knabino.- Hejme ĉiam estas pli bone.
Timigilo ruze ridetis.
— La pajlo per kiu oni min ŝtopis, estas kultivita sur kampo, la kaftanon kudris tajloro, la botojn faris ŝuisto. Do, kie estas mia hejmo? Ĉu sur la kampo, aŭ ĉe la tajloro, aŭ ĉe la ŝuisto?
Elli estis embarasita kaj ne sciis kion respondi.
Dum kelkaj minutoj ili sidis silente.
— Povas esti, ke vi rakontos al mi ion? — demandis la knabino.
Timigulo rigardis al ŝi riproĉe:
— Mia vivo estas tiel mallonga, ke mi nenion scias. Ja oni min faris nur hieraŭ kaj mi tute ne scias kio estis antaŭe. Feliĉe kiam la mastro faris min, li antaŭ ĉio pentris al mi la orelojn kaj mi povis aŭdi ĉion kion oni faris ĉirkaŭe. Ĉe la mastro gastis alia Maĉulo kaj unue mi ekaŭdis liajn vortoj: "Ja la oreloj estas tro grandaj!". "Ne, normalaj!" — respondis la mastro kaj pentris al mi la dekstran okulon.
Mi scivoleme komencis rigardi ĉion, kion oni faris ĉirkaŭe, ĉar — vi komprenas — mi unuafoje rigardis la mondon.
"Konvena estas la okulo! — diris la gasto. - Vi ne avaris la helbluan farbon!".
"Ŝajnas, ke la alia estas iomete pli granda ol la unua", — diris la mastro, kiam finis pentri mian duan okulon.
Poste li faris al mi el fliko la nazon kaj pentris la buŝon, sed mi ne povis paroli kaj ne konjektis por kio mi havas la buŝon. La mastro vestis min en sian malnovan kostumon kaj ĉapelon, de kiu la infanoj fortranĉis la tintilojn. Mi estis ege fiera kaj opiniis, ke mi aspektas kiel reala homo.
"Tiu bubo bone timigos la kornikojn", — diris la farmisto.
"Nomu ĝin Timigulo!" — konsilis la gasto, kaj la mastro konsentis.
La infanoj de la farmisto gaje ekkriis: "Timigulo! Timigulo! Timigu la kornikojn!"
Oni min portis sur la kampon, trapikis per la stango kaj lasis min sola. Estis enue pendi, tamen mi ne povis degrimpi. Hieraŭ la birdoj timis min, sed hodiaŭ jam alkutimiĝis. Tiam mi konatiĝis kun la bona korniko, kiu rakontis al mi pri cerbo. Estus tre bone, se Gudvin donus al mi ĝin…
— Mi opinias, ke li helpos al vi, — vigligis lin Elli.