Прыгрэўшыся на вячэрнім сонейку, Алесь задумаўся аб сваіх нягодах і не пачуў, што да яго падышлі хлопцы. Пракоп паскардзіўся:
— Б’юць нас, Алесь Мікалаевіч. Выручайце.
— Але... — ён хацеў быў адмовіцца і не змог, імкліва ўсхапіўся.— Пойдзем.
На сэрцы заныла: там жа многа знаёмых. Прыйшоўшы на пляцоўку, з выклікам агледзеў валейбалістаў і збянтэжана апусціў вочы. Да яго ніхто не праявіў асаблівай цікавасці.
3 Алесевым прыходам гульня ажывілася. Ён стараўся перахапіць кожную падачу, падаў, адбіваючы моцны ўдар, спрытна біў сам. Калі гульня скончылася, ён быў потны і шчаслівы. Забыўся на Булая, на яго пагрозы. Ён быў малады і зноў адчуваў, што яго цела набіралася сілы.
— Дзякую, хлопцы, што выцягнулі, а то занудзіўся быў, — прызнаўся ён.
— Вы самі нешта пачалі цурацца нас, — сказаў Пракоп. — Булай не можа жыць, каб не накінуцца на каго. Цяпер на вас, заўтра можа — на мяне, ці яшчэ на каго. Ваюе, не спіць у шапку. Мы гэта ведаем, і да сэрца не бяром. Пакрычыць, пакрычыць — дый перастане...
— Як той казаў: а караван сабе ідзе... — растлумачыў Алег.
— Бог-Пярун патрабуе ахвяры... Так, ці што? — насмешліва запытаў Алесь. Яму ўжо не было справы да таго, што ахвярай зараз з’яўляецца менавіта ён. Яго абурыла лёгкасць, з якой Пракоп згаджаўся з гэтым.
— Во, хацеў супакоіць, падбадзёрыць, — пакрыўдзіўся Пракоп.
Алесь засмяяўся. Дарэмна ён кепска падумаў пра гэтых хлопцаў.
— А ну яго! — сказаў ён.— Пайшлі да мяне. Такую каву прыгатую.
Не паспелі дайсці да пад’езда, як іх аклікнулі. Ішоў Сямён з Зінай. Убачыўшы Алеся, Зіна спынілася, вырвала з Сямёнавай рукі сваю.
— Чулі? — Сямён быў узбуджаны, гаварыў гучна, ледзь не крычаў. — Чулі, што яна надумала?
— Сціхні! — узмалілася Зіна.
— А што, чаго сціхні? — Сямён пераможна глядзеў на сяброў: — Яна хоча да нас у брыгаду. Возьмем, га?
— Ты ўгаварыў? — усміхнуўся Пракоп, можа ўпершыню пазіраючы на дзяўчыну без іроніі.
— Сама, — Зіна раўнадушна адвярнулася, нібы гэта была не бог ведае якая падзея.
Пракоп наморшчыў пераноссе. У брыгадзе не было свабоднага месца. А як аб гэтым сказаць, каб не пакрыўдзіць дзяўчыну.
— Уладзім, — зразумеў яго ваганні Алесь і сказаў Зіне: — Я рады за вас.
— Дзякую! — яна ўспыхнула, бы макаў цвет.
— Чаго ж мы стаім? — апомніўся Алесь. — Сямён, Зіна, хадзем да мяне!
Сямён пакруціў галавой, але адмовіцца не паспеў: Зіна ўжо ўзышла на прыступкі. Сямён нешта буркнуў і паплёўся следам.
Пакой, дзе жыў Алесь, быў такі ж, як і ў хлопцаў, — звычайны пакой інтэрната, з адным акном, вузкі і даўгаваты. Толькі хлопцы жылі па тры чалавекі, а Алесь адзін. У яго было больш прасторна. Замест ложка стаяла тахта, ля другой сценкі — невялічкі стол, побач са столікам — крэслы. Сённяшнія госці — былі яго першыя. I ён чакаў, што яны скажуць.
— А ў вас няблага, — Зіна з цікавасцю агледзелася, адышла ад парога, правяла пальцам па стале. На лакавай паверхні стала засталася чорная бліскучая палоска. Зіна паківала галавой:— А ну, усе адсюль. Алесь Мікалаевіч, дзе ў вас вада і ануча?
Хлопцы пастаялі ў калідоры, пакурылі, прыслухоўваючыся, як Зіна перасоўвае мэблю, плёскае вадой. Затое пакоя было не пазнаць. Зіна не толькі прыбрала, але і па-свойму пераставіла і стол, і крэслы, і тахту, Пакой нібы зрабіўся шырэйшы, пасвятлеў.
— Вось гэта парадак, га? — Алесь збянтэжыўся.
— Можа больш пастараецеся, каб у брыгаду перавялі? — насмешліва сказала яна.
Каву Алесь прыгатаваў добрую, духмяную, густую.
— Аказваецца, можна і без віна абысціся,— сказала Зіна, — кава таксама на размову выклікае.
— Толькі не на нашым вяселлі, Зіна, — Сямён гэта сказаў спаважна, па-гаспадарску. — Там мы будзем піць віно...
— I крычаць «горка», — сказаў Алег.
— 3 мяне хопіць, — Зіна падышла да паліцы з кнігамі. — Колькі іх у вас, Алесь Мікалаевіч! — Зіна выцягнула са стоса кніг часопіс. — Нават «Апельсіны з Марока»!