— Таварыш начальнік, пара выязджаць.
Усе ўсталі з-за стала. Начальнік падзякаваў гаспадыню.
— Кіньце. Няма за што...
Улажылі клумкі.
— Я тут сяду,— паказаў начальнік на месца каля шофера.— Ты там гаспадар.
Алесь паціскаў рукі, горача развітаўся з братам.
— Не забывай, Міця.
— Не-не,— за яго адказала Надзя.
За калгасам спыніліся. Маці пазірае ўслед, наставіўшы руку стрэшкай ад сонца. I калі на шасэ ў сіняве знікла машына, уздыхнула. Азірнулася. Далёка ляжаць палеткі. Тонкая сінь вісіць уверсе чыстым крышталем.
— Ды што я? Хіба такая мая маладосць была? — прамовіла яна нячутна і рушыла сцяжынкай дамоў.
1938 г.