Ясны блакіт вам,
прасторы зялёныя,
Хай жа над вамі з зары да зары
Радасна жаўранкі звоняць натхнёныя,
Сонца гарыць!
1957
ДОМА
Якая радасць у мяне,
Калі дадому завітаю!
Тут ні адзін не абміне,
Пагутарыць i распытае.
I як жыццё, i як настрой,
I чым я маю пахваліцца...
— Зайшоў бы на бліны,— парой
Мне кіне цётка-жартаўніца.
Суседка ўспомніць, як сама
Маю калыску калыхала,
Як прыгажэйшае імя
Яна мне колісь выбірала.
А то заўважыць:
паплячэў,
Прыгнуўшыся заходжу ў хату.
I мімаходзь дадасць яшчэ,
Што падрасло дзяўчат багата...
1957
У РОДНАЙ ХАЦЕ
Нарэшце я у роднай хаце,
Тут конины шорах песціць слых.
Зноў пра жаніцьбу кажа маці
Ды пра чужых нявестак злых.
Ніжэйшай, меншай стала хата...
Будзільніка знаёмы стук...
Маленства чарамі багаты
У столі кожны цьмяны сук.
Мне гэты прыпечак знаёмы
I кожны вілачнік сухі,
Парог, што ў шлях адзін — дадому
Заўжды злучае ўсе шляхі.
Парог пасечаны, шурпаты
(Зрабіў яго чарнейшым час):
Зімой дрывотняй i варштатам
Служыў ён удаве не раз.
Мне кожны кут тут казак поўны,
Ён даражэй для сэрца стаў.
I фікус, што я флянцам помню,
Упёрся ў столь ілбом ліста...
1957
* * *
Сёння я шчасцем п'яны,
Сёння я ўсім расчулен.
Чаю чаборам духмяным
Мне завары, матуля.
Сёння пачуццям цесна,
Сёння я ў цуд паверу.
Ты заспявай мне песню
Аб перапёлцы шэрай,—
Як яна з крыкам лятала
Ды па-над чыстым полем,
Дзетачак дробных шукала,
Ды не знайшла ix болей...
Сёння я поўны ласкі,
Сёння я зноў гатовы
Любай з дзяцінства казкі
Слухаць чароўныя словы:
«Воўк к кавалю прыходзіць:
— Чуў, што ты майстра вялікі.
Стану табе на выгодзе —
Тонкім язык мне выкуй...»
Хай калыханкай знаёмай
Казка гучыць i песня,
Хай жа маленства на момант
У сэрцы маім уваскрэсне!..
1957
БАЦЬКУ
He выйшаў ты i ў гэты раз
Мяне спаткаць, паднесці рэчы...
Ля весніц толькі зноў твой вяз
Крануў галінамі за плечы.
Ты мне не падасі рукі,
Глядзіш удаль з-за шкла партрэта.
Ці бачыш, вырас сын які?
Скажы хоць слова для прывета.
А я... чакаў з усіх дарог
Цябе ў сорак чацвёртым... летам.
Калоны ні адной не мог
Я прапусціць з ахапкам кветак.
Хацелася пачуць: «Сынок...»
I крыкнуць радаскае: «Тата!»
Бацькоўскім быў мне кожны крок...
Усё ішлі, ішлі салдаты...
Каторы раз сыходзіў снег...
Дамоў вярнуліся суседзі.
Я кожнаму насустрач бег
I чуў кароткае: «Прыедзе...»
Калі ж у крыўдзе мне сябры
Гразіліся падчас бацькамі,
Тады хацелася наўзрыд
Заплакаць шчырымі слязамі.
Не плакаў я — усім на злосць,
Бо ў хаце быў адзін — мужчына.
Не йшоў ты...
Маці маладосць
Глыбей заворвалі маршчыны.
І зараз — еду я здалёк,
Чакаю ўсё — зайду, a маці
Мне скажа: «Пазиаеш, сынок?..
Вось наша ўся сямейка ў хаце...»
Паверыць цяжка мне таму,
Што больш не прыйдзеш ты дадому.
А шапку я заўжды здыму
Перад магілай невядомай...
1958
* * *
Ізноў вясна гасцюе на Ушаччыне,
Усмешкай сонца маладзіць блакіт.
Няўпэўнена, з чупрынай ускалмачанай,
Ступаюць па праталінах гракі.
Загаварылі льдзіны звонкай моваю,
Раздаўся ручаёў вясёлы спеў.
Пакуль што футру цёплую, зімовую
Таропкі заяц скінуць не паспеў.