glata ĉe rido, kruta ĉe plor'.
Peza turmento, mia malĝoj',
kial animon vi tordas misforma,
ke ĝi vagadu en agoni',
kripla hundaĉo de nokto sendorma,
lame pelata, hurla ĉe boj',
amsoifanta orfo de Di'?
Kaj mia lumo, vi mia ĝoj',
kial vi ĉion ordigas serene
kiam la vivo ĝermis el mort'
kaj vi aperas diskrete kaj bene
ĉe mia pordo, sur mia sojl',
ore lumanta fonto de fort'?
Kial malĝojon, vi mia ĝoj'
provas brakumi per gesto gastama
kiel bubaĉon kisas patrin'?
Ĉu volis Dio ke lum' via flama
iĝu kun ombro viva aloj'
ĉar tiel lernas frukti l'anim'?
SPEGULE
Mi rigardis en spegulon
kaj la bebo kiun mi vidis
havis rondajn okulojn
avidajn je scio
ĝi fermadis malfermadis
la maneton
kvazaŭ por ion kapti
ĉu la signifon de l' mondo
en kiun li ĵetiĝis?
Mi rigardis en spegulon
kaj la knabo kiun mi vidis
faris grimacojn petole
kaj li iĝis io ajn
jen klaŭno jen gravulo
jen simio jen mefistofelo
jen simpla bubo ridanta
kaj li amuziĝis.
Dio! Kiom li amuziĝis
nur pro tio ke li estis
ajnulo.
Mi rigardis en spegulon
kaj mi vidis ulon senĝojan
korpe misproporcian
kun turmento videbla
sur ĉiu trajto vizaĝa
kaj io jen aroganta
jen honta
en la sinteno
kaj mi sentis min kulpa
ĉar mi ne komprenis lin.
Mi rigardis en spegulon
kaj mi vidis junan atleton
kun tonusaj muskoloj
kaj kapo lumigita
per la larĝa rideto de l' memfido.
Pantere facilmova
li iris
konkeri la mondon.
Mi rigardis en spegulon
kaj la viro kiun mi vidis
havis la lace pacan vizaĝon
de tiu kiu luktis
stumblis falis
sed la sorton venkis finfine
lerninte pri sia forto ion
kaj multon pri sia malforto.
Mi rigardis en spegulon
kaj mi estis terurita
ĉar la homo kiun mi vidis
portis sur la ŝultroj tiom
da mizero
tiom
da ronĝa zorgado
ke li zigzagis duonfale
en senluma pejzaĝo
ĉerande de klifo
kaj piede de l' klifo
nigre ŝaŭmis
morto.
Mi rigardis en spegulon
kaj mi vidis grizharulon
kun io serena kaj eĉ
humura
en la rigardo
de li estis ja forprenita ĉio
kio igis lin sekura
kaj do
zorga
kaj malpeze li paŝis
en la mano de dio.
Mi rigardis en spegulon
kaj mi vidis frenezan maljunulon
kun korpo kaduka
kaj menso redirada
redirada redirada
redirade rediranta
ĉiam la samajn vortojn
kiuj estis por li
la sumo de la saĝo
kaj por la homoj ĉirkaŭe
...
ve! por la homoj nur neniaĵo
aŭtomata.
Kaj jen okazis io plej stranga:
la maljunulo mem rigardis en spegulon
kaj li vidis estaĵon
en kiu samtempe samloke travideblis
interplektite
kvazaŭ kunteksite
bebo kaj junulo, viroj juna kaj eksjuna
kaj ankaŭ
la multjara cerbaĉulo mem.
Kaj ĉi tiu stranga
multpersona estaĵo
rigardis en spegulon
kaj tie kapriolis
karambolis
aŭ izolis
jen roko jen floro
jen malsata tigro
jen ŝafo sendefenda
jen groteska dinosaŭro
jen simio lerta kaj sperta
jen homo
simpla homa homo.
Kaj tiam la maljunulo
eksplodis per ridego
tiel sonora
kaj gaja kaj intensa
ke trans la korpolimojn
li dis-elkarniĝis
eksterkosmen
kaj jen li sentis
ke per unu ekstremo li tuŝas
inferon
kun torturista vizaĝo
tordita malame
en izola mizerkoreco
dum per alia ekstremo
li flugas
alten
pli alten
plej alten
al nevortigebla renkonto
tra lumo eterna
amen.
KAJ TIEL PLU
Vi grumblas.
Kun la pantoflaj piedoj sur seĝo
kaj la gluteoj sur brakseĝa rembur',
kun la dorso komforte subtenata
de pufa apogilo
li legas la gazeton.
Vi grumblas.
En la kuirejo vi ne ĉesas
iradi kaj venadi
reveni kaj reiri
kun manoj senripozaj
kaj cerbo kalkulanta
kion manĝi hodiaŭ
kaj vespere
kaj morgaŭ tagmeze
kaj morgaŭ vespere
kaj dimanĉe
kaj tiel plu
kaj tiel plu
plu plu plu plu.
Vi grumblas.
Kun unu mano enpoŝe
kaj alia ĉe la cigaredo
li sur balkono staras
kontemplante la printempon
kaj la preterpasantajn
knabinojn
estetikule.
Vi grumblas.
Al la lavĉambro vi malsupreniras
kun korbego plenplena je vestoj kaj tukoj
kaj cerbo kalkulanta:
pantalonon por la etulo
ŝuojn por la granda
pluvmantelon por Suzana
kaj fliki lian jakon
kaj tiel plu
kaj tiel plu
plu plu plu plu.
Vi grumblas.
Li iras labori.
Alportos li la monon.
Post paŭzo en drinkejo
plena je fumo kaj akraj odoroj
post kartludado aŭ diskuto politika
mastramiene li zigzagos
hejmen.
Vi grumblas.
Dum li laboris fore
viaj manoj ne haltis