Ne daŭris longan tempon, kiam ili aŭdis el la foro teruran tondradon kaj krakadon. Antaŭ ili aperis du gigantaj rokoj, la Simplegadoj. La rokoj per orelsurdiga tondrado kunpuŝiĝis kaj la ekfuriozantaj ondoj rapidegis surmare ĝis la ŝipo de la argonaŭtoj. Tiuj haltigis sian ŝanceliĝantan ŝipon kaj flugigis kolombon. Ĵus la rokoj denove disiĝis kaj la kolombo malaperis inter ili. Poste la rokoj krake kunpuŝiĝis kaj kiam ili denove disiĝis, la argonaŭtoj revidis la kolombon, kiu jam flirtis gaje transe de la rokoj. Ĝi celis la sekvan bordon en Kolĉido. Sur la
ŝaŭmkronita maro drivis nur kelkaj plumetoj, kiujn la roko ŝiris el la vosto de la kolombo.
Nun la herooj ekmovis sian ŝipon. Forta kirlo tiris ilin inter la rokojn. Ili remis per sia tuta forto por veturi el la danĝera loko. La rokoj jam denove proksimiĝis unu al la alia kaj levis gigantan ondegon. Sur la kresto de la ondego ŝanceliĝis la ŝipo de la argonaŭtoj. La remistoj despere remis per sia tuta forto, tiel, ke la remiloj preskaŭ rompiĝis kaj la ŝipo veturis sur la ondego eksteren. Post la dorso de la herooj tondre kunpuŝiĝis la rokoj kaj frakasis la ornamon de la rudro.
Antaŭ la ŝipo troviĝis denove la vasta maro. Ĉiuj elspiris profunde, estis kvazaŭ ili revenus el la mortula regno en la vivon.
Antaŭ ol ili atingis Kolĉidon, ili trovis neatenditajn akompanantojn. Ĉe la bordo de sola insulo staris kvar junuloj en ĉifonitaj vestoj kaj vokis al la ŝipo. Ŝipo Argo albordiĝis kaj Jazono kun kelkaj aliaj herooj paŝis sur la firman teron. La junuloj kuris al ili kaj la unua vokis: „Bonaj homoj, helpu al ni! Nia ŝipo rompiĝis. Kaj la ondoj portis nin al tiu forlasita insulo."
„Ni pretas helpi al vi", diris Jazono, „sed kiuj vi estas kaj kien vi celas?"
„Certe vi aŭdis pri Frikso", diris la junulo, „pri Frikso, kiu sur ora virŝafo flugis al Kolĉido. Reĝo Eeto edzigis lin kun sia filino Ĥalkiopo. Ni estas la filoj de Frikso kaj de Ĥalkiopo. Frikso mortis kaj Ĥalkiopo vivas ĉe reĝo Eeto. Ni marveturis, sed ŝtormo sinkigis nian ŝipon."
Jazono ĝojis, ke li povas helpi al siaj parencoj en mizera situacio. La antaŭuloj de Frikso kaj Jazono devenis el la sama genro. Li invitis la knabojn grimpi sur la ŝipon. Ili havis ja la saman celon. Kaj li rakontis, ke ili veturas al Kolĉido pro la ora ŝaffelo.
La filoj de Frikso ektimis kaj konsilis al la herooj, ke ili rezignu pri sia intenco.
„Eeto estas kruela reĝo", ili diris, „kaj potenca. Li regas pri multnombra popolo kaj apenaŭ transdonos sian trezoron."
Tio ne timigis la argonaŭtojn. Ili sciis jam, ke la tasko ne estas facila kaj estis decidita preni la oran ŝaffelon per perforto, se la reĝo ne donos ĝin libervole al ili.
La filoj de Frikso ricevis novajn vestojn de la argonaŭtoj kaj velis kun Jazono al Kolĉido. Tage kaj nokte la remiloj batadis la maran surfacon. Je la tago, kiam ili atingu Kolĉidon, ili aŭdis subite super siaj kapoj la susuradon de gigantaj flugiloj. Super la ŝipon flugis aglo al la Kaŭkaza montaro al la katenita Prometeo por satiĝi je li. Per siaj fortaj flugilbatoj li ekkirlis la aeron tiom, ke la veloj plenigis sin kiel de vento. Mallongan tempon post tio la argonaŭtoj aŭdis el la foro la ĝemadon de la turmentita Prometeo. Poste silentiĝis la ĝemado kaj la aglo revenis. Liaj fluglioj dum momento malheligis la sunon, ĝi supertransflugis la ŝipon kaj malaperis post la horizonto.
Vespere aperis la bordo de Kolĉido. La turoj de la palaco siluete montriĝis en la ruĝo de la subiranta suno. Lacigite de la longa veturo, la herooj ankris la ŝipon kaj sternis sin por dormi.
Tuj kiam Helios grimpis sekvamatene sur la sunoĉaron, Jazono kolektigis la argonaŭtojn por interkonsiliĝo. Ili decidiĝis, ke unue Jazono kun du aliaj herooj kaj la filoj de Frikso iru al Eeto kaj provu ricevi la oran ŝaffelon per petado. Senhezite ili survojiĝis.
Ili venis en la urbon kaj admiris la majestan konstruaĵon de la reĝa palaco. En la antaŭkorto ili ekvidis la kvar mirakloputojn. Ankoraŭ tiam torentis el ili lakto, vino, oleo kaj neniam frostanta akvo. Ili miris, tiel kiel multajn jarojn antaŭe miris Frikso.
Kiel la unua ekvidis la pli juna reĝa filino Medea la alvenintojn. Ŝi ekkriis pro surprizo. Ĥalkiopo aŭdis la krion kaj kuris el la palaco. Kun malfermitaj brakoj ŝi rapidis renkonte al siaj perditaj filoj kaj kisis ilin pro ĝojo. Ankaŭ reĝo Eeto iris renkonte al la vizitantoj kaj invitis ilin en la palacon. Medea sekvis ilin kiel ombro kaj ne povis lasi siajn okulojn de Jazono. La alte kreskinta heroo kun la vizaĝo de juna dio plaĉis al ŝi ekde la unua momento tiom, ke ŝi apenaŭ povis kaŝi sian ekscitiĝon. Sed neniu rimarkis tion. En la palaco estis vigla maltrankvilo. Servistoj alportis pladojn kun manĝo kaj la herooj manĝis kaj trinkis. Ĉe la manĝo raportis la filoj de Frikso al sia avo Eeto pri siaj aventuroj, pri sia ŝippereo kaj sia savo. Kiam ili finiĝis, Eeto demandis ilin mallaŭte, kiu estas la fremduloj.
Unu el la filoj de Frikso flustris: „Ili estas grekoj, la gvidanto estas Jazono. Ili venis al Kolĉido por ricevi la oran ŝaffelon de nia patro Frikso. Malica reĝo okupis la tronon de Jazono kaj ne volas redoni ĝin, antaŭ ol li ricevos la oran ŝaffelon. Li esperis, ke Jazono en la veturo pereos aŭ ke murdos vi lin. La plej aŭdacaj herooj de Grekio venis kun sia ŝipo kaj ankrumas ĉe nia bordo."
Eeto ekruĝiĝis kaj ekfuriozis pro kolero: „Danku al la dioj", li vokis al la grekoj, „ke sub mia tegmento mi akceptis vin kiel gastojn, aliokaze mi torturigus vin ĝis via morto! Kiel mi aŭdis, vi celas la oran ŝaffelon kaj sekrete certe intencas regi Kolĉidon. Mi ne sciis, ke mi sidas kun insidaj perfiduloj ĉetable!"
La grekoj eksaltis kaj volis respondi sammaniere. Sed Jazono retenis ilin kaj respondis softe: „Pardonu al ni, reĝo. Ni ne venis kiel rabistoj en vian domon. Ni nur obeis la ordonon de tirana reĝo kaj volas peti vin tute amike pri la ora ŝaffelo. Se vi donos ĝin al ni, ni estos pretaj montri nin dankemaj. Se milito minacos vin, ni estos viaj aliancanoj, se vi bezonos fortajn virojn kun akraj glavoj, tiukaze fidu al niaj brakoj kaj armiloj."
Per morna mieno Eeto aŭskultis la parolon de Jazono kaj pripensis kiel li povus plej bone forigi la maloportunajn gastojn. Li retenis sian koleron kaj diris per trankvila voĉo: „Por kio multaj vortoj? Se vi estas tiel kuraĝaj herooj, vi povos ricevi la oran ŝaffelon. Mi ŝategas kuraĝon. Sed unue vi devos pruvi en ekzameno. Mi havas du taŭrojn kun feraj kornoj, el kies naztruoj fulmas fajro. Per ili mi plugas kampon. En la sulkojn mi semas drakodentojn kaj el la semo kreskas militistoj. Kontraŭ ili mi batalas. Matene mi komencas plugi kaj vespere mi ripozas de la sukcesa batalo. Se tio sukcesos ankaŭ al vi, Jazono, vi povos veturi hejmen kun la ora ŝaffelo."
„Ne restos alia eblo al mi", respondis Jazono, „ol provi tion. Mi scias, reĝo, ke vi metas treege malfacilan taskon al mi. Sed sen la ora ŝaffelo mi ne rajtas reveni hejmen."
„Estu tiel, kiel vi volas", diris la reĝo, „sed vi agus pli bone, se vi rezignus pri la tasko kaj forveturus per via ŝipo."
Jazono kaj liaj akompanantoj ekstaris kaj forlasis la palacon. Ili rapidis al la aliaj argonaŭtoj por raporti kiel reĝo Eeto akceptis ilin kaj kiujn kondiĉojn li metis al ili.
Malantaŭ fenestro de la palaco montris sin vizaĝo. Medea postrigardis Jazonon ĝis li malaperis inter la maljunaj arboj de la reĝa palaco. Sola ŝi komencis plori. Ŝi havis kompaton pri li kaj luktis kun si mem, ĉu ŝi helpu al la juna heroo kontraŭ la propra patro aŭ ĉu ŝi translasu lin al ties sorto.
Intertempe Eeto kunvokis la noblulojn de Kolĉido al interkonsiliĝo. Li interkonsiliĝis kun ili kiel oni povos neniigi la fremdulojn. Tuj kiam la sovaĝaj taŭroj estos disŝirintaj Jazonon, liaj viroj ataku la grekan ŝipon kaj forbruligu ĝin. La fremduloj, kiuj ne mortos pro la brulo sur la ŝipo, estu mortbatendaj sur la bordo.
La filoj de Frikso treme ektimis pri siaj savintoj, ili iris al sia patrino Ĥalkiopo kaj petis ŝin paroli kun Medea. Nur Medea povus helpi Jazonon. Ŝi kapablas sorĉi kaj povas fari homon nevundebla kontraŭ fajro kaj armiloj. Ĥalkiopo ne kontraŭis la petojn de siaj filoj kaj promesis al ili peti ĉe Medea pri ties subteno.