Tie, kie Heraklo estis, la grego estis sekurigita. En la soleco de la montaj paŝtejoj li havis multe da tempo por pensadi. Li pensis pri sia infaneco, pri la profetaĵo de Tirezio kaj pri la estonteco. Enprofundiĝinte en pensojn kaj la kapon apogatan permane, li vidis iutage iri du inojn renkonte al li. La unua vualita en blankan veston, proksimiĝis malrapide kaj trankvile. La dua, en pompa vesto ore brodita kaj ornamita per juveloj paŝetis dance turniĝanta kaj ĉirkaŭrigadis. Ŝi kuris antaŭ la unuan kaj tuj alparolis Heraklon: „Heraklo, vi ne scias, kiun vivon vi elektu, ĉu? Prenu min kiel akompanantinon. Mi konas la plej agrablan vojon. Vi manĝos kaj trinkos tiom, kiom vi volos kaj nur la plej bonajn kaj plej rarajn frandaĵojn. Vi havos nek laboron nek penon kaj ĉiuvespere atendos vin mola lito. Fremdaj homoj laboros por vi kaj vi ĝuos la fruktojn de ilia diligento."
„Kiu vi estas, ke vi povas promesi ĉion tion?" demandis surprizite Heraklo.
„Oni nomas min Volupto", respondis la ino, „kaj mi havas amikojn en la tuta mondo."
Jen alpaŝis la blanke vestita al ili kaj parolis: „Nenion, kio estas bona kaj dezirinda, la dioj donas al la homoj sen laboro. Se vi volas rikolti, vi devas unue semi. Se vi volas elstari, vi devas labori pli ol la aliaj kaj rezigni pri tio, kion ili koncedas al si. Se vi elektos min, mi ne promesos facilan vojon al vi. Oni nomas min Virto." „Ĉu vi ne hontas oferti al li laboron kaj penon?" mokegis Volupto al Virto.
„Se vi sekvos Volupton", diris Virto al Heraklo, „vi manĝos sen malsato kaj trinkos sen soifo kaj ne scios, kion vi deziru. Vi iros tra la vivo kiel pala ombro kaj postlasos nenion krom eltrinkitajn vinhosojn. Se vi decidiĝos por mi, vi kreos grandajn verkojn."
La figuroj disfluante malaperis. La heroo ne hezitis eĉ dum momento, kiun vojon li elektu. Li decididiĝis por Virto.
Por Heraklo fariĝis tempo reveni al Tebo. Li ĝojis nun trovi okazon por ŝanĝi siajn bonajn intencojn en agojn.
La malamika minia reĝo tiutempe ĉiujare sendis senditojn al Tebo por preni malkarajn tributojn de la tebanoj. Ilin renkontis Heraklo.
„Ne baru al ni la vojon. Ni estas senditoj kaj iras al Tebo por kunpreni tributojn", kriis la minianoj al al la heroo.
„Mi estas Heraklo kaj forlasis la gregon en la montaro por helpi al la subprematoj. Reiru al via reĝo kaj diru al li, ke Tebo ne plu pagos tributon!" vokis Heraklo al la senditoj.
„Kial vi staradas ĉi tie?" kolere riproĉis la gvidanto de la minianoj siajn militistojn. „Unuopulo ja ne povos reteni nin!"
La batalistoj jetiĝis sur Heraklon, sed tiu deskuis ilin kiel plumojn. Li disrompis iliajn lancojn kaj kaptis la tutan senditaron kaj katenis ilin. Kunligitaj li resendis ilin al ilia reĝo. Poste li iris tute trankvile al Tebo. Antaŭ ol li ĉirkaŭrigardis en la urbo, venis al la reĝo de Tebo rapida heroldo de la minia reĝo. La malamika reĝo postulis de la tebanoj, ke ili transdonu Heraklon por verdikto al li. La timema reĝo de Tebo estus transdoninta Heraklon, se ne rezistus kelkaj junuloj de Tebo al li.
Ili iris al Heraklo kaj diris: „Ni ne volas submetiĝi al la volo de de malamika reĝo. Aliĝu nin kaj gvidu nin kontraŭ la minianoj. Ni batalos laŭ via ekzemplo."
„Kiel vi volas batali kontraŭ la malamika armeo, se vi ne havas armilojn?" obĵetis Heraklo.
En Tebo tiam efekitve ne ekzistis armiloj. La malamikaj minianoj forportis tiam ĉiujn armilojn por esti certaj, ke la urbo ne povos leviĝi kontraŭ ili.
Sed tio ne malentuziasmigis la junulojn.
„Ni batalos per la nudaj manoj", ili vokis, „ni kolektos ŝtonojn kaj venkos la malamikojn.
„Ni ja havas armilojn", subite vokis iu el ili. „En la templo de la diino Ateno pendas malnovaj armiloj. Niaj antaŭuloj akiris ilin kiel predon en venkoriĉaj bataloj kaj oferis ilin al la diino!"
Ĉiuj rapide kuris al la templo de Ateno. Kaose rapidege ili deŝiris la malnovajn armilojn de la templomuroj kaj kolektiĝis kun la armiloj ĉemane ĉirkaŭ Heraklo. Tiu kunmarŝis en la montaron, renkonte al la anoncita armeo de la minianoj. Ili lokis sin en pozicio sur pasejo, kie la malamiko ne povis uzi sian superecon. Ili ne atendis dum longa tempo. Baldaŭ anoncis leviĝantaj polvonuboj al la tebaj antaŭpostenuloj la alproksimiĝon de granda armeo. Jam videblis la brilado de la kaskoj kaj aŭdeblis la pumpumado de la ĉaroj. La postenuloj raportis al Heraklo la almarŝon de la minianoj, kaj la heroo starigis sin en la fronto de siaj batalantoj. Kiel roko, kiu tondre falas en valon kaj ĉion ŝiras kun si kaj detruas, kio baras ties vojon, tiel ĵetiĝis la tebanoj sur la malamikon.
La terurigitaj minianoj defendis sin nur malforte. Kaj kiam Heraklo mortigis ankaŭ ties reĝon, ili forĵetis la armilojn kaj fuĝis reen en sian landon. La tebanoj persekutis la malamikojn ĝis ties ĉefurbo kaj detruis ĝin. En aŭro de gloro kaj ŝarĝitaj per riĉa predo, ili revenis al Tebo.
Tuta Grekio parolis pri la venko de Heraklo kaj liaj feliĉaj samlandanoj ne sciis kiel plej dece honori siajn heroojn. Eĉ la olimpaj dioj ĝojis pri la ago de Heraklo, ili donis al li donacojn. Apolono donis sagojn kaj arkon al li, Hefesto sagingon kaj Hermeso glavon. Tiajn pompajn armilojn vidis ankoraŭ neniu.
En Mikeno regis parenco de Heraklo, reĝo Eŭristeo. La malkuraĝa kaj malfortika Eŭristeo enviis la famon de Heraklo kaj volis humiligi lin. Li estis la pli maljuna. Tial li postulis, ke Heraklo kiel la pli juna servu al li. Heraklo kontraŭis al tio kaj demandis la orakolon de Delfo pri konsilo. La orakolo sciigis al li, ke li devos plenumi dek laborojn por la unue naskita Eŭristeo. Poste li estos libera kaj povos forlasi sian parencon.
La orakolo ŝokis Heraklon. Pro aflikteco li perdis preskaŭ la menson kaj ne plu sciis, kion fari. Nur la bonkora tempo, kiu pasas kaj ankaŭ sanigas la vundojn de la herooj, mildigis la doloron de Heraklo. Ĝemante li komencis la vojaĝon al Mikeno.
„Ĉu finfine al la granda Heraklo plaĉas veni al mi?" salutis lin mokege Eŭristeo. Li volis diri ankoraŭ plian, sed li prefere silentis. La okuloj de Heraklo ardis kiel flamoj. Kun klinita rigardo la reĝo komisiis la unuan laboron al li. „Unue portu al mi la felon de la leono de Nemeo", li diris kaj sekvis la forkurantan heroon per la okuloj. Kaj li deziris al li la plej malican.
La leono estis terura rabobesto. Multaj ĉasistoj jam foriris por mortigi ĝin kaj neniu revenis. Heraklo tuj survojiĝis. La homoj, kiujn li survoje renkontis, jam sciis, kion intencas la heroo kaj ili flustris: „Heraklo volas mortigi la leonon de Nemeo. Li estas forta, sed kiu sciu, ĉu li sukcesos? La leonon de Nemeo ankoraŭ neniu armilo vundis. Li estas nevundebla."
La heroo ne atentis tion. Silente li migris kun siaj brilantaj olimpaj armiloj en tiujn arbarojn, en kiuj hejmas la timata leono. Per sia glavo li batadis al si vojon tra la densejo ĝis li atingis lokon, kien eĉ ne birdoj kuraĝis flugi, kaj kie regis pli granda kvieto ol en tombejo. Eĉ la susurado de la arboj sonis tie timeme. Tie montriĝis la nigra groto de la leono. Heraklo sidiĝis antaŭ la enirejon kaj atendis. Kiam komenciĝis la vespera krepukso, oni aŭdis en la arbaro krakadon. La leono revenis de la ĉasado kaj frakasis per siaj ungegoj la sekajn branĉojn. Heraklo levis la arkon kaj celis al la arbetaĵo. Aperis grandega leono kaj skuis sian sange priŝprucitan kolhararon. La sago fajfante flugis tra la aero, sed depuŝiĝis de la felo de la leono kiel de roko. La heroo celis plian fojon. Sed ankaŭ la dua sago ne trapenetris la felon de la nevundebla bestaĉo. Kiam li ekprenis la trian sagon, la leono turnis lante la kapon kaj ekvidis la pafinton. Li kliniĝis por eksalti. Heraklo evitis flanken, kaj kiam la leono antaŭ li surteriĝis, li batis sian klabon per sia tuta forto sur la kapon de la besto. Obtuzigite ŝanceliĝis la leono. Heraklo saltis al li kaj ĉirkaŭprenis la gorĝon de la besto per siaj manoj kaj sufokis ĝin. Li detiris de la morta leono la felon, surmetis ties kapon kiel kaskon kaj ĵetis la antaŭajn piedegojn sur siajn ŝultrojn kaj kaŝis sin en la felo.