La kolero de Zeŭso trafis ankaŭ Prometeon. La diopatro ordonis al Hefesto kaj al ties helpantoj, ke ili forĝu Prometeon per la plej pezaj kaj plej firmaj ĉenoj al alta roko en la Kaŭkaza montaro. Nur malvolonte Hefesto obeis la ordonon de Zeŭso, sed li forĝis Prometeon tiom proksime al la roko, ke li eĉ ne povis moviĝi. Alte super abismo, el kiu rampis nebuloj, pendis Prometeo inter ĉielo kaj tero,.sed li ne submetiĝis, li ne petis pri graco.
Kiam Zeŭso vidis, ke Prometeo ne petis pri pardono kaj fiere eltenis sian sorton, li sendis gigantan aglon al li. La aglo ĉiutage sidiĝis sur la katenitan Prometeon, hakis per akra beko la hepaton el ties korpo kaj manĝis ĝin. En la nokto postkreskis la hepato de Prometeo kaj la aglo matene havis novan manĝon je dispono. Al tiaj eternaj turmentoj verdiktis Zeŭso Prometeon. Pasis multaj jaroj, sed Prometeo ne submetiĝis.
Post jarcentoj, kiujn Prometeo travivis en soleco kaj turmentoj, trovis lin Heraklo, filo de Zeŭso. Serĉante la orajn pomojn de la hesperidinoj, li aperis tie. Ĝuste la aglo alflugis por satigi sin. Heraklo metis flanken sian klabon, streĉis la tendenon de sia arko, celis kaj mortigis per ununura pafo la grandan rabobirdon. Poste li disrompis la katenojn de Prometeo kaj liberigis lin. Sed por pacigi Zeŭson kaj plenumi ties malbenon, Prometeo devis porti je fingro feran ringon, en kiu estis inkludita ŝtoneto de kaŭkaza roko. Tiamaniere Prometeo estis katenita poreterne tiel, kiel Zeŭso intencis tion.
De tiam portas la homoj ringojn kun ŝtonoj, por memoro pri la agado de Prometeo. Ili portas ilin ĝis nun, kvankam ili jam delonge forgesis Prometeon, kiu ne submetiĝis al la dioj kaj dum la malfeliĉo estis fidela al la homoj.
La diluvo
Al la diopatro penetris la sciigo, kiom fiiĝis la homoj, kaj ke ili eĉ ne hezitas entrepreni krimojn. Li decidis malsuprengrimpi sur la teron por konvinkiĝi per propraj okuloj, ĉu la homoj efektive rabas kaj murdas, ĉu ili preferas la mensogon kompare al la vero kaj mokegas la diojn. Afliktite kaj kun kolero li ekkonis ĉie, kie li aperis, ke la homoj estas ankoraŭ pli fiaj ol ilia famo. Oni priŝtelis la aliajn kaj eĉ ridis al ties vizaĝoj. Gastigantoj atakis la dormantajn gastojn kaj mortbatis ilin, infanoj ĝojis pri la morto de siaj gepatroj kaj sopire atendis la heredaĵon, edzinoj venenigis sian edzon kaj fratoj uzis la arkon kontraŭ la frato. Zeŭso sentis sin pli bonfarte en senhoma roka tristejo ol en la urboj kaj vilaĝoj de la homoj.
Iam vespere Zeŭso venis en la palacon de la reĝo de Arkadio, al Likaono. La homoj ekkonis, ke proksimiĝis dio kaj komencis preĝi. Sed Likaono mokis ilin. Li tenis kaptitaj virojn el la gento de la molosoj. Iun el ili li mortbatis kaj ordonis kuiri lin. Kiam la vojaĝantoj estos satiĝintaj de la homa viando kaj profunde dormos, li volis mortigi ilin.
Servistoj portis al Zeŭso pelvojn kun vaporantaj manĝoj. Ekkoninte, per kiu terura manĝo la reĝo lin regalis, li ekkoleregis. Li ĵetegis fulmon sur la palacon de la krima reĝo Likaono kaj orelsurdiga tondro disvastiĝis en la tuta reĝolando. Ĉie elpafiĝis flamoj kaj voris avide la posedon de la reĝo. Likaono mem fuĝis kun mortotimo el la brulanta palaco kaj provis fuĝi de la kolero de Zeŭso. Li malfermis la buŝon, sed pro timego li eĉ ne kapablis eligi sonon. Kiam li fine reakiris la voĉon kaj volis ekkrii, el lia buŝo aŭdiĝis hurlado. Li falis sur siajn brakojn kaj gambojn kaj sentis kiel sur la korpo kreskas felo, kiel lia vizaĝo tordiĝas en hundecan buŝegon, el Likaono fariĝis lupo, kiu eterne soifas pri sango. Ekde tiu tempo li ŝteliras ĉirkaŭ la sin paŝtantaj gregoj kaj liaj okuloj sovaĝe radias tiel, kiel tiam, kiam li ankoraŭ estis reĝo.
Zeŭso reiris en la ĉielon kaj kunvokis la konsilion de la dioj. La dioj rapide kuris trans la Lakta Vojo en la marmoran halon, en kiu Zeŭso sidis morne kaj pripenseme sur sia trono. Apenaŭ ili kolektiĝis, eksonis la voĉo de la diopatro. Li raportis, kion li vidis kaj travivis surtere.
„Unu palacon mi jam frakasis per fulmo", li diris, „sed necesas puni ĉiujn homojn. Mi neniigus ilin per la fajroj de miaj fulmoj, sed mi timas, ke tia grandega brulo povus transiri ankaŭ ĉielen. Ni ĉiuj konas la aŭguron, ke iutage tero, maro kaj ĉielo ekflamiĝos kaj forbruliĝos la mondo. Tial mi intencas sendi grandan diluvon sur la teron kaj liberigos ĝin de la fieco de l' homa gento."
Kaj Zeŭso enfermigis la nordoventon, kiu forpelas la nubojn, en kavernon kaj la sudoventon li ellasis. La sudovento batis per la malsekaj flugiloj kaj ekflugis. Sur lia frunto sidis densa nebulo kaj el la griza barbo torentis pluvo. Per la dekstra li premis kaj ŝiris nigran nubegon, el kiu torentis pluvelverŝiĝoj. La mara dio Pozidono helpis al sia frato Zeŭso. Li alvokis ĉiujn riverajn diojn kaj ordonis al ili, ke la torentoj ŝvelu kaj eliru la bordojn, por ke la digoj kunrompiĝu, kaj por ke la loĝejoj de la homoj estu inundataj. Jen grimpis la riveroj el siaj riverujoj kaj inundis vilaĝojn kaj urbojn, kovris grenokampojn, arbustojn kaj arbojn. La akvo grimpis trans la tegmentojn
de la domoj kaj kovris baldaŭ eĉ la pintojn de la turoj. La homoj naĝante provis savi sin, sed la vipanta pluvo fordrivigis ilin, kaj nur malmultaj sukcesis atingi la montopintojn. Sed baldaŭ suprengrimpis la akvo ankaŭ ĝis super la pintoj kaj forlavis la homojn en la profundojn de la nova senborda maro. Aliaj surboatiĝis kaj surŝipiĝis kaj batalis sur la koleraj ondoj pri la nuda vivo. Ili fiaskiĝis pro la rokaj klifoj, kiuj antaŭ nelonge ankoraŭ estis la krestoj de la plej altaj montoj. Scivolaj fiŝoj naĝis profunde sub la marnivelo tra arbokronoj kaj svarmis en la domoj kaj temploj, kies fenestroj kaj pordoj pro la sturmantaj ondoj estis enpremitaj. Cervoj, virkaproj kaj lupoj batalis vane kontraŭ la ondoj, kaj en la arbaroj loĝis delfenoj. La kontinentoj transformiĝis en ununuran maron. Ankaŭ diversaj birdoj falis en la akvon, ĉar ili nenie povis ripozi. Tiuj, kiujn la ondoj ne voris, mortis pro malsato.
En la regiono Focio elstaris ankoraŭ la monto Parnaso en la inundo. Tien veturis ŝipeto kun Deukaliono, jen filo de Zeŭso kaj ties edzino Pirro. Prometeo avertis ilin sufiĉe frutempe kaj donis al ili firman ŝipeton. Kiam Zeŭso
ekkonis, ke de la tuta homaro postrestis nur Deŭkaliono kaj Pirro, lojalaj, honestaj kaj diotimaj homoj, li dispelis la nubojn kaj montris al la tero la ĉielon kaj al la ĉielo la teron. Ankaŭ Pozidono, kiu per tridenta forko malserenigis la maron, metis flanken la tridenton, li alvokis sian filon Tritonon, ke li blovu sian sian gigantan konkotrumpeton. Tritono povis blovi tiom forte, ke tio aŭskulteblis en la tuta mondo. Li blovis kaj la akvo komencis sinki, la riveroj reiris en siajn riverujojn kaj la maro inter siajn bordojn.
Deŭkaliono kaj Pirro surteriĝis ĉe la monto Parnaso, falis sur la genuojn kaj dankis al la dioj por sia savo. Poste ili ĉirkaŭrigardis kaj vidis nur tristan teron. En la branĉoj de la arboj pendis ankoraŭ la ŝlimo, kaj ĉio estis kvieta, sen vivo. Deŭkaliono ĝemis: „Kara Pirro, nur ni ambaŭ postrestis de la homaro. Kion ni faru? Se mi nur, kiel mia patro Prometeo, povus doni al la argilo homan formon kaj enspiri vivon!" Kun ploroj en la okuloj preĝis Deŭkaliono kaj Pirro sur la ŝtupoj de preskaŭ tute ruiniĝinta kaj per mosko prikreskata templo de la diino Temiso, la patrino de Prometeo. Ili petegis ŝin, ke ŝi
helpu al ili revekigi la mortan teron je nova vivo.
La diino estis kortuŝita kaj konsilis al ili: „Paŝu el la templo, vualigu viajn kapojn kaj ĵetu malantaŭ vin la ostojn de la granda patrino!"
Profunde enpense ili paŝis el la templo eksteren. Ili ne povis kompreni, kiel la diino povis postuli de ili ĝeni la pacon de siaj antaŭuloj. Longe ili cerbumis. Subite Deŭkaliono havis la ideon, ke kiel patrino estis celata la diino de la tero.
„Tero estas por ĉiu el ni la granda patrino", diris Deŭkaliono, „kaj ŝiaj ŝtonoj povas esti nur ŝtonoj en la argilo."