Laio trankviliĝis kaj post kelkaj monatoj sekiĝis ankaŭ la ploroj de la reĝino; ŝi forgesis la teruran orakolon kaj sian kompatindan filon. La reĝa paro kutimiĝis al tio, ke ĝi ne havos sekvonton sur la trono.
La paŝtisto de la korinta reĝo nomis la knabeton Edipo kaj prenis lin kun si al Korinto. Ankaŭ la reĝo de tiu lando estis sen infanoj. La infano sur la brakoj de la paŝtisto plaĉis al li. Li prenis ĝin al si kaj plenkreskigis ĝin kvazaŭ ĝi estus la propra. Edipo fariĝis granda kaj forta kaj ne sciis, kiuj estas liaj efektivaj gepatroj. Ĉiuj kaŝis ĉe li, ke alportis lin paŝtisto el la montoj.
Kiam Edipo estis plenkreskinta, aranĝis lia nutropatro grandan festenon en la palaco. La bona vino varmigis la vangojn kaj la pensojn de la gajaj bankedistoj. Oni rakontis pri tio, kio okazis kaj kio ne okazis, kaj la tre sangvinaj gastoj ekkverelis. Ankaŭ Edipo estis temperamentoplena ulo kaj miksiĝis en la disputon. Kverelema gasto volis ofendi Edipon kaj vokis: „Naŭzas min kvereli kun vi. La dioj scias, kies filo vi estas, certe ne la filo de nia reĝo!"
Edipo bridis sian koleron kaj silentis. Stranga penso prenis de li la trankvilon. Je la sekva mateno li vizitis la reĝan paron kaj demandis ilin, ĉu tio estas vera, kion li aŭdis. Ili trankviligis lin kaj insultis la ebrian babilaĉulon. Edipo ridetis nur malgaje kaj ne fidis iliajn vortojn. La suspekto ne lasis pacon al li. Sen la scio de sia nutropatro li survojiĝis al Delfo. Li esperis, ke la orakolo diros la veron al li. Sed li foiris el Delfo pli konfuzita ol li iris tien. La orakolo profetis teruran estontecon al li: „Fuĝu de la patro! Se vi lin renkontos, rapide trafos lin la morto per unu el viaj manoj kaj vi edzigos la propran patrinon."
Edipo decidis eviti la urbon, en kiu vivas liaj nutrogepatroj, kiujn li konsideris siaj veraj gepatroj. Li turniĝis al la mala direkto, tramigris nekonatajn landojn kaj direktiĝis laŭ la steloj por ne esti subite kondukita en la hejman regionon. Li timis, ke en Korinto la orakolo povus plenumiĝi.
Iutage li renkontis sur malvasta vojo ĉaron, sur kiu veturis iu maljunulo kaj du servistoj. Ili volis rapide preterveturi lin kaj vokis al Edipo: „For el nia vojo!"
Edipo ne moviĝis flanken kaj komencis kolere kvereli kun la veturigisto. En la kverelo li puŝis la gvidiston de la ĉaro. La maljunulo sur la ĉaro furioziĝis kaj batis Edipon per sia bastono sur la kapon. Kolerigite Edipo mortbatis la maljunulon kaj ankaŭ la servistojn. Tiel li mildigis sian koleron kaj migris plu.
Baldaŭ li staris antaŭ la muroj de Tebo. Laca li sidiĝis sur ŝtonon kaj ripozis. Tiumomente montriĝis ĉe vojkurbiĝo migranto, kiu forkuris el Tebo. Antaŭ Edipo li haltis kaj vokis: „Kiu vi estas, ke vi tiel kviete sidas? Eĉ ne al mia malamiko mi konsilus ripozi en tiu regiono."
Edipo rigardis la migranton mirigite.
„Unu ripozas kaj alia kure furiozas kvazaŭ li estus farinta ion malbonan", diris Edipo. „Vi forkuras de Tebo kaj mi celas tien."
„Al Tebo, ĉu?!" vokis la migranto terurigite. „Ĉu vi ne scias, ke sur roko de Tebo sidas Sfinkso?"
„Mi venas el Delfo", diris Edipo, „kaj survoje mi parolis kun neniu."
„Aŭskultu do", flustris timeme la migranto, „Sfinkso estas estaĵo kun ina kapo kaj la korpo de leono. Surdorse ĝi havas flugilojn. Ĉiutage devas iri ano de Tebo al la roko kaj Sfinkso diras al li enigmon, kiun li devas solvi. Se li ne trovas la solvon, ĝi ĵetas la urbanon en la abismon. Neniu povas solvi la enigmon, estas ŝajne fia sorĉo. Mi ja eĉ bonŝancas, ĉar mi ne estas ano de Tebo. Kiam mi venis en la urbon kaj aŭdis pri tiu plago, mi tuj forkuris. Ankaŭ vi ne estas tebano, ne iru en la urbon, iru kun mi, ni forkuru ambaŭ."
„Kuru", diris Edipo, „la vivo por vi ŝajne havas grandan valoron, ke vi volas konservi ĝin tiel gardeme kontraŭ ĉio, kio povus endanĝerigi ĝin. Sed male, se perdos la vivon mi, mi evitos nur la plenumon de malica orakolo."
Edipo leviĝis kaj paŝis lante kaj pripenseme renkonte al Tebo. La migranto skuis pro li la kapon: „Li ne estas ano de Tebo kaj tamen miksiĝas en aferojn de Tebo. La dioj favoru lin." Kaj li forkuris por kiel eble plej rapide lasi la urbon malantaŭ si.
Edipo iris en Tebo rekte al la reĝa palaco. Tie li trovis la reĝinon Jokasta kaj ŝian fraton Kreono.
Reĝo Laio vojaĝis al Delfo por pridemandi la orakolon kiel la urbo povas liberigi sin de Sfinkso. Sed li ne revenis. Oni diris, ke survoje rabistoj atakis kaj mortbatis lin. Anstataŭ la morta reĝo ekregis Kreono. Edipo paŝis antaŭ la reganton.
„Mi scias pri la plago, kiu la urbon suferigas", li diris, „mi volas iri al Sfinkso kaj provi solvi ĝian enigmon."
Kreono kaj Jokasta admiris la kuraĝon de Edipo. Malgaje diris Kreono: „La dioj helpas al la kuraĝuloj. Sfinkso mortigis mian filon kaj mortigos ĉiun el ni, se ne venos iu, kiu solvos ĝian enigmon. Kaj mi volonte translasos la regadon al tiu, kiu sukcesos venki Sfinkson."
Jokasta vidis plena de admiro la agopretajn vizaĝtrajtojn de Edipo kaj ne sciis, ke ŝi rigardas sian propran filon.
La loĝantoj de Tebo akompanis Edipon al unu el la sep pordegoj de la urbo. Sed plu iri ili ne kuraĝis.
Edipo grimpis sur la kruta pado supren sur la rokon, sur kiu sidas Sfinkso. Ĝi atendis jam sian sekvan viktimon. Ĝi kunpinĉis la okulojn kaj observis Edipon kun malestima rigardo.
„Aŭskultu bone", sonis el la homa gorĝo nehome dura voĉo:
„Ĝi havas kapon,
kvar gambojn matene,
tagmeze nur du
kaj tri gambojn vespere.
Ju pli da gamboj ĝi uzas,
des malpli da forto havas ĝi."
Edipo ridetis. Li estis prudenta kaj la enigmo ŝajnis facila por li. „Jen la homo", li diris, „matene de la vivo la homo rampas kvazaŭ li estus kvarpieda. Tagmeze de sia vivo la homo paŝas rekte sur du gamboj kaj kiam la vespero de l' vivo venas, li prenas lambastonon kiel helpilon. Jen la tria gambo."
„Vi solvis la enigmon!" kriaĉis Sfinkso kaj ĵetiĝis de la roko en la abismon.
Kiam la anoj de Tebo de la urba remparo subite vidis, ke Edipo revenas vivanta kaj sana, ili ekjubilis. Ili festis sian liberiganton, kaj Kreono transdonis al li la tronon. Tiel Edipo fariĝis reganto de Tebo kaj edzinigis la reĝinon Jokasta.
Dum longa tempo Edipo en sia regno regis juste kaj feliĉe. La reĝino naskis du filojn al li, Eteoklon kaj Polinikon kaj du filinojn, Antigona kaj Ismena. Neniu divenis, ke la infanoj de Edipo samtempe estas liaj gefratoj.
Kelkaj jaroj pasis, la knaboj fariĝis viroj kaj la knabinoj inoj. Ĝis finfine venis la jaro de la malfeliĉo, en kiu la pesto disvastiĝis en la reĝolando Tebo. La pestmorto furiozis en la loĝejoj de Tebo, ĝi neniigis tutajn familiojn kaj senlima timo okupis tiujn, kiuj ankoraŭ povis esperi transvivon. Ankaŭ la gregojn sur la paŝtejoj preskaŭ neniigis la pestatako. La paŝtistoj mortis kaj la gregoj preskaŭ formortis. Sur la paŝtejoj, kie iam resonis la muĝado de la brutaroj, estis nun silento kaj morto.
La timskuataj civitanoj iris al Edipo kaj petis lin, ke li forprenu la pereon de iliaj sojloj kaj gregoj. Ili estis konvinkitaj, ke venkinto kontraŭ Sfinkso troviĝas sub la protekto de la senmortaj dioj.
Edipo konsolis ilin: „Iru senafliktite en viajn loĝejojn. Ankoraŭ hodiaŭ revenos bofrato Kreono el Delfo kun la diro de la orakolo. Ni aŭskultos la ordonojn de la dioj kaj forpelos la peston el nia lando."
Antaŭ ol la tago pasis, haltis antaŭ la palaco ĉaro kun ŝaŭmkovritaj ĉevaloj. Kreono elsaltis kaj rapidis kun la orakola diro al Edipo. „La orakolo ne promesas rapidan kaj facilan helpon al ni", li sciigis al la reĝo, ke la murdisto de reĝo Laio laŭdire ankoraŭ vivas en nia urbo, ke la pesto nur tiukaze retiriĝos, se la kulpanto estos punita.