Edipo tuj en la tuta regno sciigis, ke ĉiu, kiu scias ion pri la murdo de reĝo Laio, tuj venu en la reĝan palacon kaj atestu tion. Li ankaŭ vokigis la blindan Tiresion, al kiu la dioj donis la kapablon de la divenado. Tiresion li devis vokigi plurfoje. La profeto rifuzis veni. Fine knabo kondukis lin al la palaco. Sed Tiresio paŝis tien nur heziteme kaj haltis antaŭ la palaco.
Edipo kuris renkonte al li: „Kunvenu en la palacon, li urĝis in, „ni atendas vian saĝan konsilon."
„Permesu al mi foriri, reĝo", Tiresio petis, „se mi ne nomos la kulpanton al vi, tio estos por ni ambaŭ pli bona. Kelkfoje estas pli bone ne scii ol scii."
„Parolu do", instigis lin Edipo, „estas neniu inter ni, kiu ne volus savi Tebon de la pereo. Vi ne rajtas elturniĝi. Rigardu, la tuta popolo deziras, ke vi parolu."
„Ne devigu min, reĝo. Prefere permesu al mi silenti", respondis Tiresio, „terura plago trafis nian patrion, sed pli granda malbono trafus vin, se mi parolus." „Bone", obĵetis Edipo, „ estas jam klare al mi, kial vi ne volas paroli. Ĉu vi eble estas eĉ kunulo de tiuj rabistoj, kiuj murdis la reĝon? Vi estas perfidulo de la lando, kaj se vi ne estus blinda, mi dirus, ke vi mem estas la murdisto!"
Post tiu insulto Tiresio ne pli longe silentis kaj perfidis tion, kion li sciis jam delonge: „Vi volas scii la veron, ĉu? Mi diros ĝin al vi. Ne serĉu la murdiston, ĉar vi mem estas la murdisto. Vi murdis reĝon Laio kaj edzinigis la propran patrinon!"
Edipo ekteruriĝis. Li rememoris pri la malnova profetaĵo. Sed la kolero forpelis la maltrankviligan memoron.
„Kiu elpensis tion?" li kriis, „ĉu vi, ĉu Kreono? Ĉu vi volas ŝtelire akiri minan tronon per ruzo kaj trompo? Aŭ ĉu vi estas freneza?"
„Por vi mi ŝajne estas freneza", respondis Tiresio, „sed viaj gepatroj rigardis min kiel saĝulon. La tempo montros, kiu pravis, kaj kiu ne volis kompreni."
Post tiuj vortoj la blinda oldulo forlasis la palacon.
Reĝino Jokasta konsolis la kolerigitan Edipon: „Kial gravu, kion diras Tiresio, ne afliktiĝu pro tio. Mi volas diri al vi ekzemplon, kiel la orakolo povas erari. Ankaŭ mia unua edzo, Laio, iam pridemandis la orakolon kaj ricevis kiel respondon, ke li mortos fare de mano de sia filo. Kaj poste mortis nia ununura filo en la montara soleco kaj Laion murdis rabistoj malproksime de la vojkruco sur la strato al Delfo."
„Proksime de la vojkruco, ĉu?" demandis Edipo ekscitite. „Diru al mi rapide, kiel aspektis Laio?"
„Li estis altstatura", respondis Jokasta, „je la tempioj li estis jam griza kaj liaj trajtoj similis al viaj."
„Tiresio pravis!" kriis Edipo terurigite kaj demandis kaj demandis kaj ju pli li eksciis, des pli kaptis lin malespero kaj gorĝopremis lin. La onidiro, laŭ kiu rabistoj murdis Laion, solviĝis en nebulon kiel vaporo kaj restis la terura supozo, ke Edipo mem estis la rabisto.
En tiuj tagoj venis al Tebo heroldo el Korinto kun la mesaĝo, ke mortis la reĝo de Korintio. Edipo anstataŭu lin sur la trono. Jokasta demandis la heroldon kiel mortis la reĝo de Korintio. Ŝi eksciis, ke li tre maljuna mortis en paco sur la lito. Aŭkultinte tion, ŝi kuris al Edipo kaj raportis al li ridete, kion ŝi eksciis. „Nu, pripensu", ŝi diris, „vi turmentas vin kaj intertempe via patro en Korinto mortis pace."
Edipon maltrankviligis la mesaĝo. Li devis pensi pri la ebria babilaĉulo.
„Tamen mi ne reiros al Korintio", li anoncis al la heroldo, „tie ankoraŭ vivas mia patrino."
„Se vi timas, sinjoro, ke via patrino vivas tie", diris la heroldo, „mi povas trankviligi vin. La reĝo kaj la reĝino de Korintio ne estis viaj gepatroj. Mi mem portis vin iam, kiam vi ankoraŭ estis infaneto, al Korinto."
„Kaj de kie vi portis min tien?" mirigite demandis Edipo.
„Maljuna paŝtisto, kiu paŝtis la gregojn de la reĝo de Tebo, transdonis vin al mi en la montoj."
Kun krio de frenezulo Edipo kuris haste el la palaco. Neniu dubo eblis, la orakolo terure plenumiĝis. Li kuris tra la urbo kaj petis la civitanojn, ke ili mortigu lin por liberigi la urbon de la plago. Sed la tebanoj bedaŭris sian reĝon, ili ne malamis lin. Edipo retrokuris en la palacon; li decidis puni sin per propra mano. En la kastelo li trovis larmantajn servistinojn. Plena de teruriĝo kondukis la junulinoj Edipon en la ĉambron de la reĝino. Jokasta pendumis sin. Edipo ĵetis sin sur la mortulinon, tiris el ŝia vesto oran pinglon kaj per pikado blindigis siajn okulojn.
Jam blinda li vokis Kreonon: „Prenu la tronon kaj punu min per ekziligo!"
Kreono provis reteni la malfeliĉan Edipon en Tebo. La pesto jam malfortiĝis kaj trankvilo kaj bonfarto komencis reveni en la urbon. Edipo ne lasis konvinki sin. Kun migrobastono li foriris el Tebo. Nur lia plej maljuna filino Antigona akompanis lin. Nur ŝi ne volis forlasi sian patron dum ties malfeliĉo.
Baldaŭ konis tuta Grekio la du strangajn migrantojn. La blindan maljunulon Edipo kaj la junan belulinon
Antigona, kiu kondukis lin. Ŝi almozpetis pri pano por sia patro kaj zorgis pri li. Tiel ili migris kune kaj serĉis la boskon de la venĝodiinoj, de la erinioj. En la bosko de la erinioj Edipo laŭ la orakolo trovos pacon.
Intertempe la filoj de Edipo, Eteoklo kaj Poliniko, plenkreskiĝis kaj ambaŭ aspiris la tronon de Tebo. Ilia konkurado ne estis prosperiga por la lando. Plena de zorgo observis Kreono la kverelon en la reĝa gento kaj konsilis al la du junuloj regadi alterne. La fratoj konsentis tion. Dum unu jaro regu Poliniko kaj dum la sekva jaro Eteoklo. Sed Eteoklo sukcesis dum sia regado tiom fortigi sian potencon, ke lia frato devis fuĝi de li.
Eteklo fariĝis reĝo en Tebo kaj Poliniko komencis eksterlande kolekti grandan armeon por konkeri la tronon per perforto.
Ambaŭ fratoj estis tiom sangvinaj kaj nealireblaj kiel ilia patro. Komencis milito inter ili. Ambaŭ volonte estus havintaj Edipon je sia flanko. Orakolo antaŭdiris, ke venkos tiu, kun kiu Edipo sin aliancos. Tial ili komencis serĉi la patron kaj je la unua fojo dum longa tempo ili interesiĝis pri tio, kie li migradas.
Edipo je tiu tempo estis proksima de Ateno. Li sentis la proksimiĝon de la momento, kiam li trovos pacon. Li sidiĝis kun Antigona je la rando de bosko kaj ripozis. En tiu momento eksonis survoje la klakado de ĉevalaj hufoj kaj aperis grupo de ĉasistoj kun Tezeo, la reĝo de Ateno, en la fronto. Ili revenis de la ĉasado en la urbon. Tezeo tuj ekkonis Edipon, saltis de la ĉevalo kaj salutis lin.
„Kompatinda Edipo, li diris, „mi konas vian sorton kaj volonte volus helpi al vi. Venu kun ni al Ateno. Tie vi povos pasigi en paco vian maljunecon. Baldaŭ komenciĝos la frida nokto kaj vi ne povos tranokti ĉi tie en la bosko de la erinioj."
Aŭskultinte, ke li troviĝas en la bosko de la erinioj, ĝojis Edipo. Li estis je la celo de sia vojaĝo. Tial li respondis trankvile kaj mallaŭte: „Mi dankas al vi, reĝo, sed mi estas je la celo. Baldaŭ mi iros en la ombran regnon. Se vi volas helpi al mi per lasta servo, tiukaze ordonu al servisto, ke li portu novan veston al mi, por ke mi ne
devos saluti la solenan momenton en la polvokovrita trivita vesto."
Tezeo sendis serviston al Ateno, por ke li alportu novajn vestojn kaj sidiĝis al Edipo. Apenaŭ la servisto estis malaperinta inter la arboj, eksonis denove la klakado de hufoj kaj antaŭ Edipo saltis lia filo Poliniko de la ĉevalo. Lastfine li trovis la patron. Li surgenuiĝis antaŭ li, akuzis sian fraton Eteoklo, kiu forpelis lin de la trono kaj petis Edipon, ke li militiru kun li kontraŭ Tebo.
„Dum jaroj vi ne pensis pri mi", respondis Edipo la lamentojn de la filo, „sed pro potencavido mi helpu al vi je la fratmurdiga batalo. Aŭskultu la patron, kiu staras antaŭ la pordego de la submondo. Se vi militmarŝos kun armeo kontraŭ Tebo, trafos vin tio, kion vi deziras al via frato. Iru for de ĉi tie, ankaŭ miaj okuloj blindaj vidas la sanĝon de via frato sur via glavo."
Malice Poliniko saltis sur la ĉevalon kaj galopis sen saluto kun sia akompanantaro reen al la armeo.