Eteoklon Kreono estis elsendinta al lia patro por konvinki lin reveni al Tebo. Kreono alvenis Atenon en la sama momento, kiam Poliniko kolere forlasis plengaplope la patron. Poliniko preterrajdis Kreonon sen rekoni lin. La rigardo je Poliniko esperigis Kreonon, ke li gajnos Edipon por Eteoklo. Li iris al la bosko de la erinioj kaj sciigis al Edipo la peton de Eteoklo.
Sed Edipo nur deturnis. En la lastaj momentoj de sia vivo li divenis la terurajn sekvojn de la teba milito kaj ne plu volis enmiksiĝi en mondajn aferojn.
Tial ankaŭ Kreono foriris sen atingi la celon.
Kiam la servisto revenis el Ateno, Edipo surmetis la festan veston. Li adiaŭis de ĉiu kaj petis Tezeon ebligi la hejmiron de Antigona al Tebo. Poste estis kvazaŭ liaj blindaj okuloj denove vidus, rekte kaj per firmaj paŝoj li eniris sola, sen kondukanto, la boskon de la erinioj. Profunde en la densejo malfermiĝis antaŭ li eniro en la submondon. Edipo malaperis, kaj malantaŭ li fermiĝis mallaŭte la tero.
Lian kadavron oni trovis neniam.
Antigona revenis al Tebo. La armeo de Poliniko jam proksimiĝis al la urbo. Ses kuraĝaj armeestroj sieĝis ses pordegojn de Tebo, la sepan sieĝis Poliniko mem.
Eteoklo timis longe daŭrantan sieĝon, tial li grimpis sur la remparon kaj vokis: „Por kio, Poliniko, mortu militistoj sur ambaŭ flankoj por batalo, kiun ni ambaŭ povus entrepreni mem? Mezuru viajn fortojn en batalo kontraŭ mi! Se vi falos en la batalo, foriru ankaŭ via armeo. Se falos mi, vi fariĝos sen milito reĝo de Tebo kaj Tebo malfermos la pordegojn por vi."
Poliniko akceptis la proponon de la frato. Ambaŭ armeoj decidis militpaŭzon kaj kolektiĝis antaŭ la remparoj. Ekscitite kverelis la militistoj, kiu venkos. La armitaj Eteoklo kaj Poliniko renkonte iris unu al la alia kaj sur la batalkampo komenciĝis, rigardate de la armeoj, la fratmurdiga batalo.
Fajfante flugis la lancoj kaj depuŝiĝis de la antaŭtenataj protektoŝildoj. Dentgrincige kaj instigite de siaj militistoj,
la fratoj jetiĝis reciproke unu al la alia. Sed la ŝildoj kaptis ĉiujn batojn. Kiel unua Eteoklo ne sufiĉe atentis kaj lasis gambon neprotektata. Tuj Poliniko trafis lin per bone celita lanca puŝo sur la tibion. La armeo de Poliniko jubilis. La vundita Eteoklo subigis sian doloron kaj prenis la glavon. Ankaŭ Poliniko eltiris sian glavon kaj la batalo estis daŭrigata. Fine Eteoklo sukcesis malkovri nudan flankon je la frato; li puŝis kaj trafis lin mortige. Poliniko renversiĝis antaŭ la frato.
Eteoklo kliniĝis super la mortantan Polinikon. Tiu ankoraŭfoje malfermis la okulojn, kolektis siajn lastajn fortojn, levis la glavon kaj trapikis la fraton. Ambaŭ fratoj eligis kune sian animon.
Ambaŭ fratoj estis mortaj, sed inter la armeoj eksplodis kverelego. La armeo de Tebo rigardis Eteoklon kiel senduban venkinton, sed la alia armeo estis konvinkita, ke Poliniko venkis. La tebanoj kunportis siajn armilojn. Sed la armeo de Poliniko neglekteme venis sen armiloj. Kiam la batalo komenciĝis, la tebanoj havis avantaĝon. Ili turnis siajn lancojn kaj glavojn kontraŭ la malamiko kaj al la armeo de Poliniko rertis nur senorda retiriĝo, kiu
baldaŭ ŝanĝiĝis en sovaĝan fuĝon. La militistoj de Tebo revenis kiel venkintoj kaj kun granda predo en sian liberigitan urbon.
Kreono denove ekregis. Eteoklo falis por la patrio. Tial Kreono entombigis lin kun reĝaj honorigoj. Sed Poliniko, kiu militiris kun armila perforto kontraŭ Tebo laŭ la ordono de Kreono restis sen tombo, li kuŝis sur la remparoj kiel voraĵo por vulturoj kaj vagaj hundoj. Sed tiu, kiu tamen kuraĝus entombigi lin, estu punita per mortigo. Ĉe la kadavro de Poliniko Kreono postenigis gardistojn, por ke neniu povu agi kontraŭ la ordono.
Antigona ribelis kontraŭ la malhumana verdikto de Kreono. Kiel la animo de Poliniko trovu pacon, se la korpo ne estos entombigita?
„Fratino", diris Antigona al Ismena, „nia frato kuŝas morta antaŭ la urbomuroj. Venu kun mi, ni entombigu lin antaŭ ol la vulturoj voros lin."
„Ĉu vi ne scias, ke tio rezultigos mortopunon?" Ismena demandis terurigite.
„La morto por ago, kiu plaĉas al la dioj kaj al la homoj, estas bela morto", respondis Antigona.
„Ni ne povas fari ĉiam nur tion, kion ni pensas bona", rifuzis timeme Ismena. „Kreono estas potenca, vi ne povus eskapi de li."
„Mi de li jam eskapis", diris Antigona, „li povas mortigi min, ĉar mi obeis la humanecon kaj la amon de fratino. Sed la humanecon kaj la amon li ne povas mortigi. Se vi ne volas iri kun mi, mi iros sola."
Antigona ne povis konvinki la fratinon. En senstela nokto ŝi ŝteliris sola el la palaco kaj antaŭ la urbon. Malsupre ĉe la remparo kuŝis la kadavro de Poliniko kaj apud ĝi ekdormis la gardisto. Mallaŭte trenis Antigona la fraton al la rivero, lin lavis kaj kovris per tero. Ankoraŭ antaŭ la matena krespusko ŝi reiris al Tebo.
La frideto de la mateno vekis la gardiston el lia dormo. La loko, kie kuŝis la mortigito, estis malplena. La gardistaro sciis, ke minacos ilin la kolero de Kreono. Tial ili traserĉis fervore la ĉirkaŭon ĝis ili trovis la spuron, kie Antigona
trenis la fraton. Ili sekvis la spuron al la rivero kaj ekvidis la novan tombon, kiu ankoraŭ ne estis preta. Rapide ili balais la teron de la kadavro kaj kaŝiĝis malantaŭ proksima monteto. Ili atendis la revenon de la deliktinto, kiu finos sian verkon.
Ili atendis dum la tuta tago, kaj kiam krepuskiĝis, ili rimarkis mornan figuron. Sentime Antigona revenis al la tombo de sia frato. Ŝi konsterniĝis, kiam ŝi vidis, ke la kadavro ree kuŝas nuda, sed ŝi ne hezitis. Per nudaj manoj ŝi kolektis teron kaj denove komencis kovri la fraton. Jen subite saltis la gardistoj el sia kaŝejo, kaptis Antigonan kaj kondukis ŝin al Kreono. Ŝi ne defendis sin kaj ankaŭ ne kontestis sian agon.
„Kiel vi povis havi la kuraĝon misatenti mian ordonon?" vokis ekscitite Kreono.
„La ordonon ne donis Zeŭso, sed reĝo", respondis Antigona elkore. „Ĝi tial ne validas pli ol amo kaj humaneco. Ekzistas leĝoj, kiuj ne eliras de la reĝoj, sed estas pli gravaj kaj pli daŭraj."
„Tion pensas nur vi!" kriis Kreono.
„Ne", diris Antigona, „tion pensas ankaŭ la popolo de Tebo, sed antaŭ vi ĝi silentas."
„Kaj ĉu vi ne hontas agi alie ol la aliaj ĉi tie?"
„Mi ne hontas, ke mi honoras la mortan fraton. La morto donas al venkitoj kaj venkintoj la saman rajton. Kaj pli ol la vivon vi ne povas preni de mi."
„Vi parolas kuraĝe, via kuraĝo sur la vojo al la submondo ne forlasu vin! Gardistoj al mi!"
Armitoj alkuris, kaj Kreono ordonis al ili konduki la inon en senhoman regionon kaj tie enmasoni ŝin vivanta en rokan kavernon. La sbiroj kun Antigona jam estis survoje, kiam Hajmono, la filo de Kreono, eksciis tion. Antigona estis lia fianĉino, sed pri tio la senkompata Kreono ne okupiĝis. Hajmono rapidis el la palaco por malhelpi je la punloko la verdikton de la patro.
Ankaŭ la blinda profeto Tiresio venis en la palacon kaj avertis la reĝon pro ties kruela decido. Antaŭsignoj
anoncis al la maljunulo, ke la reĝan genton minacas malbona sorto. Tiresio foriris kaj Kreono pripensis la aferon. Subite li ektimis la punon de la dioj. Li ordonis rapide enjungi la ĉevalojn kaj saltis mem sur la ĉaron kaj veturigis ĝin rapide kiel la vento al la kaverno. Sed jam survoje li eksciis la teruran mesaĝon: Antigona pendumis sin en la kaverno per sia vualo, kaj lia filo antaŭ la morta fianĉino traboris sin per glavo. Kiam la edzino de Kreono eksciis tion, ŝi decidis morti suicide.
Kiom volonte Kreono ĉion rebonigus kaj revekigus la mortintojn en la vivon! Sed tia estas la sorto de tiranaj reĝoj. Per ununura decido ili povas neniigi feliĉon kaj vivon de siaj subigitoj, sed per neniu decido ili povas redoni la detruitan feliĉon kaj revivigi la mortintojn. Malgaje vivis Kreono ĝis Morto kondukis ankaŭ lin en la submondon.
Filemono kaj Baŭciso
En la malnovaj tempoj Zeŭso ŝanĝiĝis en terloĝanton, li grimpis de la Olimpo malsupren kaj esploris, ĉu la homoj estas bonaj aŭ malbonaj. Survoje akompanis lin Hermeso, la heroldo de la dioj.