Ili admiris ŝin, kiam ŝi venis el la palaco, ili surgenuiĝis antaŭ ŝi kaj flustris: „La diino de la belo kaj amo, Afrodito mem, forlasis la Olimpon kaj venis al ni. Tiel bela ne povas esti filino de homaj gepatroj."
„Aĥ, ne, tio ne estas la diino Afrodito", diris aliaj, „naskiĝis nova diino, pli bela kaj pli potenca ol Afrodito."
Kaj ili surgenuis antaŭ ŝi kaj adoris ŝin kaj alportis oferojn al ŝi.
Kiam Psiĥo iris sur la straton, vigliĝis la stratoj per homoj kiel ĉe festo. La homoj kunkuris kaj disĵetis florojn sur ŝian vojon.
En la forlasita templo de la diino Afrodito plektis araneoj siajn retojn, la cindro sur la oferaj altaroj jam delonge fridiĝis kaj neniu alportis novajn oferojn. La ŝtupoj de la temploj estis prikreskataj per herboj kaj fiherboj. Ĉiuj honoris la reĝan filinon Psiĥo kaj ne plu pensis pri la diino Afrodito.
La kolera Afrodito observis kiel ŝia famo paliĝas kaj la homoj komencas konsekri novajn templojn al homa filino.
Tiun hontigon ŝi ne povis elteni kaj tial ŝi vokis sian filon Eroso, kiu helpu al ŝi puni la arogantan princinon. La filo de la diino, kiu havis orajn flugilojn, tuj disetendis ilin kaj flugis sen hezito al sia patrino.
Enmane li tenis pafarkon kaj lia sagujo estis plena de sagoj.
La sagoj estis nevideblaj por homaj okuloj, sed se ili trafis iun, tiun kvazaŭ flamigis la amo.
Kaj la amo alportis al kelkaj ĝojon kaj al aliaj zorgojn kaj doloron.
„Malsupre surtere vivas la reĝa filino Psiĥo", diris Afrodito al Eroso, „ŝi estas tiel aroganta, ke ŝi permesas, ke oni adoras ŝin kiel diinon. Helpu al mi puni ŝin. Streĉu vian arkon kaj trafu ŝin per sago en la koron. Sed via sago ne alportu ĝojon al ŝi, sed nur suferon. Ŝi prenu la plej aĉan viron, kiun portas la tero, kiel edzon. Dum ŝiaj turmentoj kaj ŝia humiligo neniu adoros ŝin kaj sur miaj altaroj ree ekbrulos la fajro kaj la odoro de la oferoj denove grimpos en la ĉielon."
Obeeme Eroso kapjesis kaj forflugis por plenumi tion, kion la patrino ordonis al li.
Li kaŝis sin en arbokrono antaŭ la reĝa palaco kaj tiris sagon el la sagujo.
Ĉirkaŭ la palaco ĉie staris aroj de migrantoj, kiuj atendis la elvenon de la bela Psiĥo.
Ne daŭris longan tempon kaj ŝia beleco ekbrilis enmeze de la atendantoj kiel sunobrilo. Eroso lasis sinki la manon kun la pafarko kaj rigardis kiel paralizite al Psiĥo. Poste li remetis la sagon en la sagujon kaj forflugis. Je la unua fojo li ne obeis sian patrinon Afrodito.
Kvankam Psiĥon ĉiuj honoris kaj admiris, ŝi ne estis feliĉa. Ŝiaj malpli belaj fratinoj jam geedziĝis kaj transloĝiĝis al siaj edzoj. Sed Psiĥon neniu petis pri geedziĝo, ĉiuj nur adoris ŝin. La reĝo divenis, ke la dioj verŝajne estas koleraj pri lia filino kaj ordonis pridemandi la orakolon kion fari.
La orakolo diris: „Vestu Psiĥon per mortula vesto, tio estos ŝia fianĉa robo. Konduku ŝin sur la pinton de la roko malantaŭ la palaco. Tie ŝia fianĉo venos al ŝi. Li ne estas homdevena kaj kapablas fari kruelaĵojn."
La reĝo aŭdis la orakolan diron kaj larmis. Lia plej ŝatata kaj plej bela filino ne estis naskita por homamo, sed monstro ŝin forkondukos de la dezerta roko.
Tamen li ne kuraĝis spiti la rekomendon de la dioj.
Li ordonis pretigi funebran manĝon, li kunvokis muzikantojn kaj ordonis al ili ludi la plej malgajajn kantojn.
La filinon li vestigis kvazaŭ por la tombo.
Kiam la torĉoj estingiĝis kaj silentiĝis la kantadoj, Psiĥo je la lasta foĵo paŝis el la palaco.
La reĝo, la reĝino kaj la tuta popolo akompanis ŝin kun larmoj kaj veaj lamentoj al la roko malantaŭ la palaco.
Sur la rokan pinton ŝi grimpis sola. Ŝi sidiĝis, larmoj pro timo fluis trans ŝiajn vangojn kaj ĉirkaŭ ŝi ŝvebis mornaj grizaj nuboj. Jen subite forpelis la softa vento Zefiro la nubojn, ĉirkaŭbrakis Psiĥon delikate kaj forportis ŝin de la altaj rokoj en valon plenan de odorantaj floroj kaj freŝaj herboj. Ĝi sekigis ŝiajn larmojn kaj Psiĥo ĉirkaŭrigardis.
Antaŭ ŝi susuris mallaŭte bosko kaj en la ombro de la arboj briletis kristalklara fonto. Proksime de fonto staris pompa palaco, la muroj estis el martelita arĝento, la tegmento el oro kaj eburo. Timeme Psiĥo proksimiĝis al la palaco. La pordoj estis malfermitaj, bunta luma brilo
iris el ili. La plankoj de la palaco estis ornamitaj per juveloj kaj ludadis ĉiukolore. „Sed kiu loĝas en tiu majesta palaco?" pripensis Psiĥo. Ŝi grimpis sur la unuan ŝtupon de la ŝtuparo, poste sur la duan kaj la trian, ŝi kuris supren sur la ŝtuparo kaj rigardis observeme en la halon, ŝi ĉirkaŭrigardadis kaj enpaŝis. Ŝi iris tra malplenaj ĉambroj kaj trovis neniun. Kiam ŝi rigardis valoregajn vazojn kaj marmorstatuojn, eksonis la voĉo de nevidebla estaĵo: „Estu bonvena, Psiĥo, en mia palaco. Ĉio, kion vi vidas ĉirkaŭe, apartenas al vi. Se vi havas deziron, simple diru ĝin. Miaj servistoj plenumos ĝin al vi."
Psiĥo deziris bani. Apenaŭ ŝi elparolis la deziron, preparis nevideblaj manoj jam banejon al ŝi. Post la banado ŝi trovis tablon kovritan per la plej delikataj manĝoj kaj trinkaĵoj. Dum ŝi manĝis, surprizis ŝin nevidebla kantisto per kantoj kaj nevideblaj muzikistoj per muziko. Ŝi aŭskultis la ĉarman muzikon kaj la kantadon ĝis superfortis ŝin laceco. En la apuda ĉambro ŝi trovis liton kun jam refaldita litaĵo.
Laca ŝi sternis sin, sed ne povis endormiĝi. Ŝi cerbumis pri la sorĉopalaco kaj la edzo, kiun la orakolo anoncis al ŝi. Kaj poste ŝi denove pensis pri la gepatroj, kiujn turmentas duboj.
Krepuskiĝis kaj la krepusko ŝanĝiĝis en tenebron. En la malhelo Psiĥo perceptis brueton. Iu, kiun ŝi ne povis vidi en la tenebro, venis al ŝia lito kaj parolis tute proksime ĉe ŝi: „Mi estas via edzo, Psiĥo", li diris, „sed ne timu min. Nenio mankos al vi, pri tio miaj nevideblaj servistoj zorgos. Sed mian aspekton vi rajtos rigardi neniam. Tial mi venos nur nokte al vi, kaj nur en la tenebro vi povos paroli kun mi."
La voĉo de la stranga edzo estis kara kaj klara, kaj Psiĥo ĉesis timi. Ŝi promesis, ke ŝi neniam provos rigardi la aspekton de la nekonato kaj, ke ŝi restos ĉe li.
Dum la tagoj vidis Psiĥo en la pompa palaco eĉ ne unu homon, kaj ŝia ununura konsolo estis, ke ŝi vespere renkontos sian edzon.
La reĝo kaj la reĝino estus feliĉaj, se ili scius, kio okazis al ŝia filino. Ili pensis pri la orakolo kaj imagis, ke Psiĥon disŝiris malica drako. Ankaŭ la fratinoj aŭdis pri la sorto de la plej juna princino, kaj ili iris en la reĝan palacon por konsoli siajn malgajajn gepatrojn.
En tiu nokto diris la nekonata edzo al Psiĥo: „Kara Psiĥo, minacas vin proksima danĝero. Morgaŭ viaj fratinoj grimpos sur la altan rokon, ili vokos vin kun larmoj kaj lamentoj. Eble vi aŭskultos iliajn veajn lamentojn, sed vi ne rajtos respondi al ili."
Antaŭ la okuloj de Psiĥo aperis la bildo de ŝia malproksima hejmo, ŝi komencis plori kaj petis kaj petegis sian edzon, ke li permesu al ŝi inviti la fratinojn, ke ŝi sciigos al ili, ke ŝi bonfartas, kaj ke poste ŝiajn gepatrojn ne plu turmentos afliktoj pro la perdita filino. Ŝi petis kaj petegis, ĝis ŝia edzo ne plu kontraŭdiris ion. Li permesis inviti kaj pridonaci la fratinojn, sed li malpermesis, ke ŝi diru la veron pri sia edzo. Psiĥo dankis al li kaj promesis ĉion. Ŝi ĝojis post tiom longa tempo revidi la fratinojn.
Je la sekva tago la fratinoj grimpis sur la pinton de la roko. Tie ili lamentis kaj vokis Psiĥon laŭ ties nomo. Psiĥo aŭskultis ilin kaj ordonis al la softa vento Zefiro porti ilin al la palaco. Zefiro etendis siajn travideblajn flugilojn kaj forportis la du fratinojn de la roko. Psiĥo ĉirkaŭbrakis kaj eldemandis ilin, ŝi rakontis kaj feliĉe ridis. Ankaŭ la fratinoj ridis, sed ĉe la ekvido de la pompa palaco ili nur ridetis plu. Kiam Psiĥo kondukis ilin tra la ĉambroj, kaj kiam ili paŝis trans oron kaj juvelojn, ankaŭ la rideto foriĝis de iliaj vizaĝoj. Psiĥo ordonis al la nevideblaj manoj, ke ili pretigu banejon kaj regale kovru la tablon.
La fratinoj banis, manĝis manĝaĵojn, kiujn ili gustumis ankoraŭ neniam kaj trinkis trinkaĵojn de nekonata delikateco, kiujn ili trinkis ankoraŭ neniam. Palaj pro envio ili demandis: „Kaj kiam vi montros al ni vian edzon?"