Psiĥo memoris pri la konsilo de sia edzo kaj ne respondis. La fratinoj urĝis ŝin, mokis kaj ne ĉesis demandi. Psiĥo volis liberigi sin de la neagrablaj demandoj kaj tial ŝi diris tion, kio ĝuste venis en ŝian kapon: „Mia edzo ankoraŭ
estas juna. Li ĉasas bestojn dum la tuta tago, tial vi ne povas vidi lin."
Haste ŝi pridonacis la fratinojn per oro kaj juveloj, alvokis Zefiron, kaj tiu reportis ilin.
La fratinoj akceptis la donacojn de Psiĥo, sed ili ne ĝojis pri ili. Turmentis ilin la envio. La plej maljuna fratino diris: „Kiun meriton Psiĥo havas, ke ŝi vivas en tiom da superfluo kaj havas nevideblajn servistojn kiel diino? Ja kion havas mi? Avaran edzon. Ĉiun etan moneron li dekfoje turniĝas antaŭ ol li elspezas ĝin, kaj la tegmentajn trabojn li pro nura avaro plej prefere lasus putri."
„Kaj kia estas edzo mia?" diris la dua fratino. „Li estas maljuna kaj malsana. Li neniam eliras ĉasi. La tuta domo odoras je medicino kaj herbaj trinkaĵoj. Kaj ĉe Psiĥo ĉio odoregas laŭ multekostaj oleoj. Ĉu ni ne estas pli aĝaj ol Psiĥo? Kial ŝi havas ĉion kaj ni nenion? Ni prefere ne diru al la gepatroj, kion ni vidis. Kial ni eltrombonu la bonfarton de Psiĥo?"
La fratinoj kuris lamentante al la gepatroj kaj asertis, ke ili ne trovis la diforlasitan Psiĥon. Sekrete ili pensis nur pri tio, kiel ili povos damaĝi al la pli juna fratino.
Psiĥo ĝojis, ke ŝi sukcesis konservi la sekreton. Vespere, kiam ĉio estis vualita en tenebro, aŭdis Psiĥo denove la voĉon de sia edzo. Li laŭdis ŝin pro tio, ke ŝi protektis sin kontraŭ la demandoj de la fratinoj, sed li aldonis malgaje: „Mi esperas nur, ke vi ne perfidos min je la sekva fojo, Psiho! La fratinoj envias al vi kaj certe revenos. Ne parolu kun ili pri via edzo kaj ne provu ekscii, kiu mi estas. Eĉ, se vi vidos mian vizaĝon nur unufoje, vi perdos min ĉiam kaj ni neniam plu renkontiĝos."
Psiĥo promesis obei kaj perfidi nenion. La fratinoj ne longan tempon atendigis sin. Post kelkaj tagoj ili revenis denove. Ili ne atendis ĝis kiam Psiĥo sendos Zefiron. Senpacience ili desaltis de la roko kaj Zefiro kaptis ilin dum ties falado kaj demetis ilin sur la herbejon antaŭ la palaco.
Psiĥo bonvenigis ilin, regalis kaj pridonacis ilin. Unue la fratinoj raportis, kio okazis surtere.
„Vi estus devinta vidi la ĝepatrojn", ili mensogis, „kiom ili ĝojis pri via feliĉo. ,Kaj kiu estas ŝia edzo?' ili demandis nin. ,Ni ne vidis lin', ni respondis. ,Psiĥo montros lin je la sekva fojo al ni.' "
Sed Psiĥo forgesis, kion ŝi menciis je la lasta vizito de la fratinoj kaj diris: „Mia edzo ne estas hejme. Li estas jam maljuna kaj forvojaĝis pro negocoj."
Tuj ŝi vokis Zefiron kaj lasis reporti la fratinojn al la roko.
La fratinoj revenis hejmen kaj la plej maljuna rapide komencis paroli: „Tio estas stranga, je la pasinta fojo ŝi diris, ke ŝia edzo estas juna kaj nun ŝi diras, ke li estas maljuna komercisto."
„Aŭ", diris la alia fratino, „ŝi ankoraŭ eĉ ne vidis sian edzon aŭ ŝi mensogas. Ni devos iri plian fojon al ŝi kaj trovi la veron."
La fratinoj tranoktis en la palaco de la gepatroj kaj apenaŭ povis atendi la matenon. Tre frue ili kuris al la roko, lasis porti sin de Zefiro malsupren kaj rapidis al la plej juna fratino.
„Aĥ, fratinjo, kompatinda Psiĥo", ili vokis kaj premis hipokrite larmojn el siaj okuloj, „vi ja eĉ ne divenas, kio atendas vin! Ĉu vi scias, kiu estas via edzo? La orakolo diris la veron, li ne estas homo kiel ni, sed hida drako."
La ektimigita vizaĝo de Psiĥo perfidis, ke ŝi ankoraŭ neniam vidis sian edzon. La knabinoj rimarkis ŝian ektimon kaj mensogis eĉ pli: „Paŝtistoj vidis cirkuli la monstron ĉirkaŭ la roko", asertis unu el ili. „Ĝi estas terura, jam ĝia aspekto kaŭzas malsanojn", mensogis la dua el ili.
„Kiam ĝi estos grasiginta vin, ĝi vin voros", diris ambaŭ.
„Kion mi faru?" demandis Psiĥo plena de timo la fratinojn.
„Ne timu, ni konsilos al vi", konsolis ŝin hipokrite la fratinoj. „Metu sub vian liton oleolampon. Kovru la flamon per ujo, por ke la drako ne vidu la lumon. Enlite tenu preta akran tranĉilon. Kiam la monstro endormiĝos, mallaŭte prenu la lumon al vi kaj per unu tranĉo senkapigu ĝin. Tiel vi liberigos vin el ĝia perforto kaj ni ja zorgos pri vi. Ni estas ja viaj fratinoj."
Psiĥo dankis al la fratinoj kaj Zefiro reportis ilin al la roko. Ekscitite Psiĥo pretigis lumon kaj tranĉilon kaj atendis la vesperon.
Laste la suno finis en la maro sian migradon kaj la palaco vualiĝis en tenebron. Kun la komenciĝinta nokto venis ankaŭ la edzo de Psiĥo. Tiutage li estis eksterordinare laca kaj baldaŭ ekdormis. Tuj kiam Psiĥo aŭdis, ke li spiras trankvile, ŝi malkaŝis la lumon kaj manprenis la tranĉilon. Sed kiam ŝi prilumis la liton de sia lito, ŝi moviĝis ektimigite malantaŭen. Antaŭ ŝi kuŝis la filo de la diino Afrodito mem, liaj oraj flugiloj briltremis ĉe la lumo de la oleolampo. Li estis tiel bela, ke Psiĥo ĝemis. Ŝia mano kun la lumo ektremis kaj guto de la varmega oleo falis de la lampo sur ŝultron de la juna dio. Tuj vekiĝis Eroso, vekite pro la doloro. Li vidis Psiĥon, kiu kliniĝis super lin. Senvorte li leviĝis de la lito kaj forflugis en la tenebron.
Vane la malfeliĉa Psiĥo postvokis lin kaj vane ŝi petis lin reveni. Ĉirkaŭe estis nur silentema nokto, neniu respondis al ŝi. Despere ŝi kuris eksteren en la tenebron, stumbladis pro radikoj kaj ŝtonoj, vundis siajn manojn kaj piedojn je dornaj arbustoj kaj serĉis la edzon, ŝi vokis lin kaj aŭskultadis, ĉu ŝi aŭdas tamen la susuradon de la flugiloj. La nokto estis kvazaŭ silenta. Intertempe flugis Eroso al sia patrino Afrodito kaj konfesis al ŝi, kio al li okazis.
„Estas bone, ke tio okazis al vi", ĉagrenigite diris la diiino, „se vi estus obeinta min, Psiĥo ne estus brulvundinta vin. Ĉar vi ne sukcesis puni ŝin, faros tion mi."
Eroso sternis sin ĉe la patrino kaj la brulvundoj kaŭzis aĉan febron. Psiĥo vagadis tra la mondo, serĉis la edzon kaj sopiro je li kaj konsciencriproĉoj turmentis ŝin. Ŝi demandis la homojn en la urboj, la paŝtistojn sur la paŝtejoj kaj la fiŝistojn ĉe la bordo de la maro, ĉu ili vidis Eroson, ŝian edzon. Kelkaj kapskuis kompateme, aliaj mokis ŝin, sed ĉiuj supozis, ke Psiĥo freneziĝis.
Neniu homo iam vidis Eroson, kvankam ĉiun trafis iam aŭ sago de la ĝojo aŭ sago de la sufero.
Post longa misvoja vagado kaj serĉado venis Psiĥo al sia pli maljuna fratino kaj rakontis al ŝi sian malgajan sorton. La fratino ŝajnigis sin tiel, kvazaŭ ŝi bedaŭrus Psiĥon.
Sed apenaŭ Psiĥo estis foririnta, ŝi kuris al la alta roko, grimpis supren kaj vokis: „Portu min, Zefiro, al via mastro! Mi volas esti pli bona edzino al li ol Psiĥo!" Kun tiuj vortoj ŝi saltis en la profundon. Sed Zefiro ne atentis ŝian komandon, kaj la fia fratino mortis pro la falo en la abismon.
Ankaŭ al la dua fratino iris Psiĥo kaj lamentis pri sia malfeliĉo. La fratino hipokrite kompatis kaj konsolis ŝin. Tamen ŝi pensis nur pri tio kiel ŝi mem povos anstataŭi la edzinon al Eroso. Apenaŭ Psiĥo estis foririnta,kuris ankaŭ la dua fratino al la roko, surgrimpis ĝin kaj vokis: „Eroso, akceptu vian veran edzinon kaj vi, Zefiro, portu min malsupren!" Ŝi vokis kaj saltis en la abismon. Sed ankaŭ al la duan fratinon Zefiro ne obeis. Per la salto de la roko ŝi mortis.
Fine renkontis Psiĥo kun koro kuntirita de zorgoj kaj de sopiro, la servistojn de Afrodito, kiuj serĉis ŝin.
„Jen vi ja estas!" ili kriis. „Ni tuj devos konduki vin al nia mastrino, al diino Afrodito."
Psiĥo ne defendis sin. Ŝi esperis renkonti ĉe Afrodito sian edzon. Tial ŝi sekvis la servistojn al la monto, kie la diino alte super la nuboj havis sian palacon.
Afrodito observis Psiĥon per malica rigardo kaj diris: „Ĉu oni ne plu festas vin kiel diinon? Kie estas la homoj, kiuj portis donacojn kaj oferojn al vi? Mia filo Eroso estas ĉe mi, mi bone enfermis lin, ne esperu, ke vi vidos lin. Pro via impertinenta malobeemo li malsaniĝis je febro."