Iutage je sufoka tago la ĉielo kovriĝis per pezaj nuboj kaj komenciĝis malica fulmotondro. Zeŭso ĵetis fulmojn surteren, unu post la alian, kaj la tondroj tondris en la regiono senĉese, kvazaŭ la monto ruliĝus en la valon. La timigita Gyges fuĝis en la arbaron por tie kaŝi sin. En la pluvego oni povis vidi ion eĉ ne je paŝa distanco kaj la sovaĝaj rojoj ĵetiĝis rapide kiel sagoj malsupren kaj disŝiris la bordojn kiel la lupo la ŝafojn.
Iom post iom la ŝtormo ĉesis kaj la ĉielo rigardis sur la teron per blua okulo. Gyges elspiris, falis sur la teron kaj dankis al la nemortemaj dioj, ke ili lasis la vivon al li. Poste li ekstaris, ĉirkaŭrigardis kaj vidis, ke li misvojis en la ŝtormo. Longan tempon li baraktis sin tra la densejo de la arbaro antaŭ ol li venis al loko, kie la vento elŝiris multajn arbojn. La faligitaj trunkoj malĝoje leviĝis ĉielen kun la radikoj anstataŭ la arbokronoj. Gyges saltis trans kavetojn plenaj de akvo, argilo kaj sablo kaj subite haltis. Tie, kie la kirlovento disrompis potencan kverkon, li ekvidis en kaveto plena de derompitaj radikoj strangan nigran truon. Gyges lasis gliti sin en la kaveton kaj scivoleme rigardis la truon. En tiu momento la suno aperis el la nuboj kaj kelkaj radioj falis en la tenebran truon. La mirigita paŝtisto ekkonis, ke li staras antaŭ la enirejo de kaverno. En la krepusko li ekkonis la briltreman statuon de bronza ĉevalo kun pordeto je la flanko. La pordo estis malfermita kaj Gyges, al kiu la suna lumo donis aŭdacon, paŝis en la kavernon kaj palpis permane en la flankon de la grandega ĉevalo kaj ektuŝis perfingre la fridan manon de mortinta homo. Li ektimis kaj retrosaltis. Sed tiam li diris al si: „Por kio taŭgu ringo al mortinto? Certe li estis riĉulo en la vivo kaj uzis la ringon sufiĉe ofte. Mi konatiĝis ĝis nun al nenio pli bona ol al nigraj flanoj kaj ŝafa fromaĝo. Kial ne havu ankaŭ povrulo ringon?" Dum li tiel konsideris la aferon, li tiris de la mortinto la oran ringon de fingro kaj rampis el la kaverno.
La ringo efektive estis eksterordinara. El la muntaĵita nigra ŝtono de la ora ringo elstaris nigra okulo. Li surmetis la ringon kaj angore rigardis la ornamitan fingron.
Pro la blekado inter la arboj li aŭdis, ke la grego estas proksima. Gyges kunpelis la ŝafojn je aro kaj revenis kun ili al la ĉirkaŭbaraĵo. La vespero estis komenciĝonta kaj la aliaj paŝtistoj staris jam antaŭ la ĉirkaŭbaraĵo kaj atendis Gygeson. Gyges aŭdis, kiel ili miras kaj montris al lia grego: „Rigardu nur, kiajn ekzercitajn ŝafojn Gyges havas. Ili iras mem hejmen kaj li ie satdormas."
„Se ni ĉiuj havus tiajn ŝafojn", ridante diris alia paŝtisto, „ni povus trankvile lasi ilin ĉi tie kaj iri en la urbon kaj pigri kiel la skribisto de la reĝo. La ŝafoj gardus sin mem kaj eble eĉ mem detondus la lanon de si."
Ĉiuj komencis ridi. Gyges staris proksime de ili, li malfermis la buŝon kaj volis voki: „Ĉu vi estas blindaj, ke vi ne vidas min?" Sed jam post momento li ekpensis, ke li ne faru tion. Li rememoris pri la ringo. En la ringo do certe estas sorĉo. Tial de ĝi elstaras homa okulo. Atenteme li komencis turni la ringon, kaj nun la paŝtistoj vidis lin.
„De kie vi subite aperis? Ĉu vi alflugis per flugiloj?" Li neis kapskue.
Gyges silentis ruze kaj diris al ili nenion pri la ringo. Li retenis la sekreton por si mem.
Ekde tiu tago li ne plu kurtigis la tempon al si per kantludado je paŝtista fluto. Kiam ajn li turnis la fingroringon kun la ŝtono je la manplato, li fariĝis nevidebla. Nevidebla li povis iri kaj aŭskulti de la paŝtistoj sur la deklivoj, kion ili rakontas al si reciproke. Vespere ĉe la bivakfajro li ridante rediris al ili, pri kio ili parolis.
La paŝtistoj malfermŝiris pro miro la okulojn kaj buŝojn kaj pensis, ke Gyges estas ĉiosciulo.
„Ŝajnas", diris maljuna paŝtisto, „ke vi vere konas potencan sorĉon. Sed, se vi scias ĉion tion, diru do, kiu ŝteladas el mia grego ŝafojn. Ĉiunokte la du plej junaj paŝtistoj gardas ilin kaj tamen la ŝafoj perdiĝas."
„Tion mi facile ekscios, kiu estas la fripono", diris Gyges.
En la nokto Gyges turnis la ringon kaj nevidedebla li ekiris al la ĉirkaŭbaraĵo. Tie sidis la du junaj paŝtistoj kaj gardis la ŝafojn. Ili flustris: „Ĉu vi pensas, ke Gyges ekkonos la friponojn?"
„Tion mi tute ne pensas. Gyges estas fanfaronulo." „Ĉu ni do prenu la ŝafojn?" „Ni prenu ilin."
La junaj paŝtistoj leviĝis, prenis el la grego la plej grasajn ŝafojn kaj pelis ilin en proksiman kavan vojon. Sur la kava vojo atendis ilin kunaĉetisto, kiu ĉiufoje nokte forkondukis ilin.
Gyges ekkoleris pri la malhonestaj paŝtistoj. Li ŝiris ilin je la hararo kaj komencis trakti ilin per pugnoj. Kaj tiel, kiel li traktis ilin, li traktis ankaŭ la kunaĉetiston.
„Helpon!" kriis la ektimigitaj ŝtelistoj de la ŝafoj. Ili sentis la batojn, sed ne vidis, kiu disdonas ilin. Ili imagis, ke ili falis en la manojn de malica spirito. Ili delasis de la ŝafoj kaj forkuris en ĉiuj direktoj. Gyges pelis la ŝafojn en la ĉirkaŭbaraĵon, sed ambaŭ junaj ŝafistoj revenis palaj kaj ne povis dormi ĝis sunleviĝo.
La maljuna paŝtisto nombris la ŝafojn kaj je la unua fojo post longa tempo ne mankis iu al li. Li ĝojis kaj tuj iris al Gyges por sciigi tion al li.
„Sed tio ja ne estas ĉio", diris Gyges, „hodiaŭ nokte mi forpelis de la ĉirkaŭbaraĵo lupon tiel granda kiel ĉevalo."
Ambaŭ paŝtistoj timis, ke Gyges perfidos ilin. Ili kvazaŭ tremis pro timo kaj kapjesis pri ĉio, kion li rakontis.
La ŝafoj ne plu perdiĝis kaj la famo de Gyges komencis kreski.
„Li scias ĉion", interpretis lin la paŝtistoj.
„Li estas forta kiel taŭro", ili gloris Gygeson, „li forpelis gigantan lupon."
La onidiroj pri la mirindaj agoj de la paŝtisto Gyges disvastiĝis ĝis la reĝo Kandaŭlo. Li vokis lin en la ĉefurbon, por ke li konvinku lin pri sia kapablo.
Gyges derompis bastonon al si, kunprenis pecon da fromaĝo sur la vojon kaj foriris. Je la vespero li ekvidis en la malproksimo la turojn kaj remparojn de la reĝa urbo. „Hodiaŭ mi jam ne plu iros tien", li pensis kaj ĉirkaŭrigardis kie dormi. Li kunportis al densa arbustaĵo foliojn kaj herbojn, sternis sin kaj ekdormis.
En la nokto vekis lin voĉoj. Li malfermis la okulojn kaj vidis inter branĉoj kaj folioj lumon. Kelkaj viroj pretigis al si ne tre malproksime bivakfajron kaj kverelis pri io. Gyges turnis la ringon, paŝis el la arbustaĵo kaj sidiĝis al al la viroj. Ili ne vidis lin, sed li povis vidi kaj aŭdi ilin.
„Plej volonte mi farus tion ankoraŭ hodiaŭ", diris iu el ili.
„Hodiaŭ estas en la reĝa burgo bankedo, ĉie estos amaso da homoj. Morgaŭ en la nokto ili ĉiuj estos lacaj kaj dormos profunde. Ni ne povus deziri al ni ion pli bonan."
„Kaj se estas la reĝa trezorejo tiel granda, kiel oni diras", dube diris alia.
Gyges aŭskultis ilin kaj eksciis, kun kiuj gardistoj la rabistoj interkonsentiĝis, kie ili povos enpenetri en la palacon kaj kiam. Ili kverelis pri tio, kiun predoparton ĉiu ricevu el la predo. Nur je la matena krepusko ili sternis sin por dormi.
Gyges reiris al la arbustoj kaj satdormis. Matene li vekiĝis kaj la rabistoj estis jam for. Nur la ardetanta bivakfajro montris al Gyges, ke la nokta okazaĵo ne estis sonĝo. Li turnis la ringon, fariĝis videbla kaj ekiris al la reĝa urbo.
„Mi imagis vin pli granda", diris la reĝo, ekvidante Gygeson, „kaj pli forta."
„Kiun valoron tio havus por vi, reĝo, se mi estus grandega kaj fortega kaj tamen ne scius, kio okazis hodiaŭ nokte" respondis Gyges.
„Ĉu vi rolas kiel ĉiosciulo?" mokis reĝo Kandaŭlo.
„Hodiaŭ en la nokto ekiris rabistoj por elrabi vian trezorejon", diris Gyges.
La reĝo misfideme observis Gygeson. Tamen li ektimis pri siaj trezoroj. Tial li aŭskultis ties konsilojn.