Tintado de armiloj, kriado kaj flamoj vekis la dormantajn trojanojn. Ankoraŭ dormeme ili kaptis la armilojn. La batalantoj paŝis en la urbon kaj vizitis ĉiun domon. La urbo brulis en ĉiuj flankoj kaj en la hela lumo de la bruloj la trojanoj batalis lastan fojon. Mortis ankaŭ reĝo Priamo kaj preskaŭ ĉiuj el la reĝa gento. Helenan kondukis Menelao sur la ŝipon. Sur la urbon sinkis cindro kaj la cindro miksiĝis kun la sango de trojanoj kaj grekoj.
Tiel finiĝis la Milito de Trojo kaj rezultigis por neniu ion bonan. La trojanoj kuŝis mortaj sub siaj domruinoj kaj iliajn edzinojn kaj infanojn la venkintoj sklavigis. Sed tro frue jubilis la grekoj pri la falo de Trojo. Nur malmultaj el tiuj, kiuj eskapis la morton, atingis sian malproksiman patrolandon. La ŝtormaj ondoj voris la militan predon, oron kaj arĝenton, kun ŝipoj kaj ŝipanoj. Tiu, kiu post longa misveturo atingis la hejmlandon, trovis anstataŭ siaj amataj ofte nur tombon. Kiel fremduloj la herooj revenis hejmen. La filoj ne plu rekonis la vizaĝon de la revenintaj patroj kaj la edzinoj serĉis vane en la vizaĝoj de la maljunuloj la karajn trajtojn de siaj edzoj. La milito finiĝis, sed la malbono, kiun ĝi estigis, efikis plu.
Oresto
Triste elstaris la nigriĝintaj ruinoj de la konkerita Trojo al la ĉielo, kaj enmeze de la ruinfragmentoj estis nenio aŭdebla krom la grakado de rabobiroj serĉantaj predon. Sed sur la bordo la vivo estis vigla. La grekoj ŝarĝis siajn ŝipojn per kestoj plenaj de multekostaj or-kaj arĝentotrezoroj kaj valorplenaj vestoj kaj ŝtofoj. Sur la ŝipoplankoj kunpuŝiĝis aroj de sklavoj. Ŝipo post ŝipo tratranĉis la ŝaŭmantajn ondojn kaj forlasis la fremdan bordon.
Ankaŭ la armeestro Agamemno, la reĝo el la genro de Tantalo, velis kun siaj ŝipoj hejmen. Dek jarojn li sieĝis kun la grekaj militistoj Trojon kaj dum ĉiuj tiuj jaroj ne vidis sian hejmlandon kaj la reĝan palacon en Mikeno. Li proksimiĝis al Greklando sen diveni, ke tie embuskas lin Morto. La kuzo de Agamemno, Egisto, jam delonge sopiris la tronon de Mikeno kaj atendis favoran okazon. Li ne partoprenis en la Milito de Trojo, sed restis en Mikeno. La malĉeesto de la reĝo, tiel li pensis, malfermu al li eblon por akiri la potencon. Per konsiloj kaj flataĵoj li
ŝtelire gajnis la favoron de la reĝino Klitemnestro, ĝis tiu cedis kaj promesis sian helpon al li. Ŝi ne povis pardoni al sia edzo Agamemno, ke li oferis ŝian filinon Ifigenio.
La ruza Egisto starigis ĉe la bordo gardistojn kaj ordonis al ili: „Rigardu tre observeme la horizonton de la maro. Se vi vidos malproksime la mastojn kaj velojn de la floto de Agamemno, ekbruligu fajron. La fumo montros al mi en Mikeno, ke la reĝo revenas."
Baldaŭ ekflamiĝis la fajroj de la gardistoj kaj sendis fumon al la ĉielo. Egisto en Mikeno ekkonis, ke la decida momento proksimiĝas. Ĝustatempe avertite, Klitemnestro ornamis la palacon por la solena akcepto kaj ordonis al la servistinoj kovri la vojon al la palaco per ruĝaj tapiŝoj. Sur ili la venkoriĉa Agamemno paŝu en sian rezidejon. La sciigo pri la hejmreveno de la reĝo disvastiĝis rapide tra la urbo. La homoj kunkuris antaŭ la palacon por vidi la faman gloratan armeestron.
Agamemno elŝipiĝis kaj kisis la hejman teron. Ĉe la albordiĝejo jam atendis ĉaro. De granda homamaso entuziasme salutate, la reĝo estis veturigata antaŭ la
palacon de Mikeno. La reĝino Klitemnestro ridetante iris renkonte al li kaj bonvenigis lin kun hipokrita ĝojo. Ŝi postulis de li, ke li solene paŝu sur la tapiŝo sub la tegmenton de sia palaco. Agamemno agrable surprizite de la honorigoj, kiuj estis dediĉitaj al li, paŝis en la domon.
„Certe vi estas laca de la streĉa vojaĝo", parolis Klitemnestro, „mi jam pretigis banadon al vi."
Agamemno ĝojis pri la prizorgado de la edzino, sekvis ŝin kaj iris en la banejon. Sed apenaŭ li demetis kun siaj vestoj sian kirason, Egisto kaj Klitemnestro ĵetiĝis sur lin kaj lin mortigis.
La mortokrio de la reĝo estis aŭdebla ankaŭ antaŭ la palaco. La homamaso tie kolektiĝinta konfuziĝis. La konsideremuloj konsilis, ke oni alvoku la tutan urbon por helpi, la koleremuloj eltiris la glavojn kaj volis senhezite ĵetiĝi en la palacon.
„La reĝo estas murdita!" ili superkriis sin reciproke.
„Egisto volas okupi la regadon al si!" ili kriis kaj sturmis, kun la armiloj en la manoj al la palaca enirejo.
Sed Egisto antaŭdivenis la ribelon kaj bone preparis sin por la okazo. Por liaj militistoj estis facile peli la malbone armitan aron el la palaca korto kaj sekurigi tiel al sia mastro la regadon. Perforte Egisto konkeris la tronon kaj perforte li konservis la potencon. Li okupis la lokon de la morta Agamemno kaj geedziĝis kun Klitemnestro.
Agamemno postlasis filon kaj du filinojn. La pli aĝa fratino Elektra timis pri la vivo de sia malgranda frato Oresto kaj sendis lin sekrete al parenca reĝo, kiu edukadis lin. La pli juna fratino estis pli pacema laŭ karaktero ol Elektra kaj obeis la patrinon sen kontraŭdiro. Sed al Elektra memorigis en la palaco ĉiu angulo pri la murdo ekzercita je ŝia patro, kaj ŝi vidis kun teruro Egiston en la vestoj de Agamemno. Ŝi ne fariĝis laca pri tio riproĉi la patrinon pro la fiago. Kaj la patrino traktis ŝin kiel sklavinon. Neniu estus supozinta, ke la magra povre vestita ino estas la filino. Ŝi servis en la palaco kiel servistino.
Sep jarojn regis Egisto kun Klitemnestro. Sep jarojn suferis Elektra. En la sufero kaj aflikto nur la penso pri ŝia frato donis forton al ŝi. Ŝi pensis, ke Oresto iutage venĝos la morton de la patro. Kaj tiel pasis tagoj, monatoj kaj jaroj kaj Elektra pli kaj pli estsi perdanta sian esperon.
Sed ĝuste tiam, kiam ŝi dubis plej multe pri la reveno de sia frato, eniris tra la urbopordego de Mikeno maljuna viro, kiun oni vidis ankoraŭ neniam en la urbo. Kaj kun li venis al la urbo du nekonataj junuloj. Kvankam la polvo de la longa vojaĝo kovris iliajn sandalojn, ili ne serĉis ie ripozon, sed iris rekte al la reĝopalaco. Antaŭ la palaco ili haltis.
La maljunulo turnis sin al unu el la junuloj kaj parolis: „Aŭskultu bone, Oresto, kion mi, via nutropatro, diras al vi. Vi ne plu konas la urbon de via patro kaj via patra urbo ne plu konas vin. Kaj tamen vi staras antaŭ la domo de via fama patro, de reĝo Agamemno. Nun sidas en ĝi la impertinenta Egisto, malkuraĝulo kun sangomakulitaj manoj. La momento de l' venĝo proksimiĝas. Iru kun Pilado por honori ĉe la tombo memore vian patron, kaj mi iros en la palacon. Mi volas pretigi al vi la vojon al la reĝino, tiel kiel ni priparolis tion."
Oresto kaj Pilado, lia fidela amiko ekde infaneco, obeis la nutropatron kaj iris unue al la tombo de Agamemno.
La maljuna nutropatro renkontis en la palaco Klitemnestron. Ŝi ĝuste riproĉis Elektran, sed kiam la fremdulo aperis, ŝi silentiĝis.
„Mi serĉas la reganton", diris la nutropatro al la reĝino, „mi kunhavas bonan sciigon por li."
„Reĝo Egisto ne estas en la burgo", respondis Klitemnestro, „sed, se vi portas bonan sciigon por li, tiukaze estos ankaŭ por mi bona sciigo. Mi estas lia edzino."
„Mi ne scius informon pli agrablan por vi", ridetis la nutropatro, „Oresto estas morta."
Aŭdinte tion, Elektra elpuŝis desperan krion kaj komencis plori. Tiom da jaroj ŝi atendis la fraton kaj devis nun ekscii, ke li estas morta. Kiu do venĝu la patron?
Klitemnestro apenaŭ povis subigi malŝarĝigitan elspiron. Sep jarojn la timo premis ŝin interne, ke Oresto povus venĝi la murdon je sia patro. Ankoraŭ en la lasta nokto ŝi sonĝis, ke ŝi estas punita por la malnobla fiago. Pro timo ŝi vekiĝis kun ŝvitkovrita frunto. Sed senkaŭze ŝi timis. Oresto estas morta."