Dum tiuj vortoj li kaptis kruron de bovo kaj ĵetis ĝin al Odiseo, tiu moviĝis flanken kaj la kruro trafis muron.
„Vi bonŝancas, ke vi ne trafis la gaston", vokis Telemako, „mi estus traborinta vin por tio per la lanco. Prefere mi volus morti ol rigardi kiel oni tiranas miajn gastojn."
„Telemako pravas", diris alia svatiĝanto, „sed se li volas havi pacon por si kaj siaj gastoj, li ne hezitu paroli al via patrino, ke Penelopo elektu iun el nia mezo, kiu al ŝi plaĉas kaj foriru kun li."
„Ĉe la nemorteblaj dioj", respondis Telemako, „mi jam delonge provas konvinki mian patrinon, ke ŝi decidiĝu, sed mi ja ne povas forpeli ŝin per perforto el la palaco."
Dum la svatiĝantoj festenis kaj kverelis, Penelopo preparis la vetkonkurson. Kun siaj servistinoj ŝi portis el la armilejo la arkon de Odiseo, sagujon kun sagoj kaj dek du hakilojn. Kortuŝite ŝi prenis la intimajn aĵojn sur la manojn. Atena enspirigis kuraĝon al ŝi kaj Penelopo paŝis en la halon. Ekvidante ŝin ĉe ŝia apero, la svatiĝantoj eksilentis kaj Penelopo parolis al ili: „Mi decidiĝis foriri el tiu ĉi palaco, sed mi iros nur kun tiu, kiu kapablos streĉi la arkon de Odiseo kaj pafi la sagon tra la truoj de la dekdu hakiloj, kiel mia edzo iam faris tion."
Poste ŝi ordonis al la porkopaŝtisto Eumaeus doni al la svatiĝantoj la arkon kaj sagon. Telemako faris sulkon en la tero kaj starigis la hakilojn en vico. Ĉiuj admiris kiel precize li faris tion. Li mem provis streĉi la arkon, kaj li eble estus sukcesinta, sed la patro mansignis lasi tion. Telemako apogis la arkon ĉe la pordo kaj reiris al sia loko.
Nun leviĝis Antonio kaj vokis: „Ek, amikoj, ni provu laŭvice nian bonŝancon. Ni komencu tie, kie oni kutime komencas per la enverŝado de vino."
La svatiĝantoj konsentis kaj la unua el ili prenis la arkon. Per sia tuta forto li provis streĉi la arkoŝnuron. Sed vane.
„Alportu sebon", ordonis Antonio.
La servistinoj alportis grandan sebopecon. La svatiĝantoj varmigis la arkon super la fajro kaj priŝmiris ĝin per sebo por fari la arkŝnuron pli elasta. Poste ili denove provis sian bonŝancon, sed vane. Unu post la alia estis sensukcesa.
Odiseo lasis la svatiĝantojn konkursi kaj sekvis la amikon Eumaeus kaj ties amikojn sur la korton kaj demandis ilin: „Imagu foje, ke iu dio nun kondukus hejmen Odiseon, kiun vi defendus, lin aŭ la svatiĝantojn?"
„Se Odiseo revenus", diris la paŝtistoj konkorde, „tiukaze la svatiĝantoj unue povus rimarki, kion ni kapablas kontraŭ ili. Se li nur revenus!"
Tiel ili pruvis siajn verajn pensojn kaj Odiseo malkaŝis sian veran identecon kaj montris al ili ankaŭ la cikatron sur la piedo. La paŝtistoj ĉirkaŭbrakis lin kaj pro ĝojo ne povis paroli. Ankaŭ Odiseo kisis ilin kortuŝite.
„Kiam ni revenos en la festenan halon", li diris al Eumaeus, „vi donu ankaŭ al mi la arkon." „Kaj vi", li diris al la paŝtistoj, „ordonu al la servistinoj, ke ili firme fermu la pordojn de la inoĉambro kaj ne elvenu, eĉ se ili aŭdus el la halo bruon kaj ĝemadon. Firme riglu ankaŭ la pordegon de la korto kaj sekurigu ĝin per ŝnuregoj."
Ili revenis en la halon, kiam ĝuste Antonio kiel lasta estis en la vico. Sed Antonio ne volis konfesi sian malvenkon kiel liaj antaŭuloj kaj preferis eviti la vetkonkurson. Venis en lian kapon, ke je tiu tago estas festo de sanktulo, dum kiu ne decas streĉi la arkon. Morgaŭ oni havos sufiĉe da tempo provi ĝin ankoraŭfoje. Intertempe oni donu viktimojn al la dioj, kaj tiukaze la vetkonkurso certe finiĝos bonŝance.
„Vi pravas pri via decido prokrasti la vetkonkurson", diris Odiseo al la svatiĝantoj, „sed permesu ankaŭ al mi elprovi miajn fortojn."
Pri la peto Antonio ekkoleris, kaj li malice ekscitiĝis pri ĝi. Penelopo trankviligis lin: „Ĉu vi eble pensas, Antonio, ke la fremda almozpetisto povus sukcesi streĉi la arkon kaj min forkonduki kiel edzinon?"
„Tion ni ne timas", defendis sin la svatiĝantoj, „sed ni timas nur la klaĉon, se la almozpetisto sukcesus. La homoj ridus pri ni."
„Pri tio, kiu rajtas preni permane la pafarkon, decidas nur mi", enmiksiĝis Telemako en la kverelon. „Armiloj estas afero de viroj. Foriru, patrino en vian ĉambron kaj restadu tie."
Mirigite Penelopo rigardis sian filon, sed ŝi obeis kaj iris el la festena halo. Eumaeus prenis la arkon kaj la sagojn kaj portis ilin al Odiseo. La svatiĝantoj tuj ekkriis kaj provis reteni lin.
„Nu, foriru, Eumaeus, mi komandas tion al vi", diris Telemako kuraĝige, „se mi nur povus komandi la svatiĝantojn tiel, kiel mi povas komandi vin."
Pri tio la svatiĝantoj ridis kaj Eumaeus donis al Odiseo la arkon. Odiseo rigardis la pafarkon de ĉiuj flankoj kaj streĉis ĝin poste facile. Li elprovis la tendenon kaj ĝi ĉirpis kiel hirundo. Jen eksonis el la ĉielo forta tondrobato. Zeŭso mem donis signon al Odiseo. La heroo
levis la arkon, streĉis la tendenon kaj pafis ĉiujn dekdu sagojn. Okupis la svatiĝantojn malica antaŭsento, kiu rigidigis kaj paligis ilin.
Telemako kroĉis la glavon al sia zono, prenis lancon kaj starigis sin apud sia patro. Odiseo deĵetis la almozpetistajn vestojn, skuis la sagojn antaŭ sin kaj vokis per terura voĉo: „La unua vetkonkurso finiĝis. Nun mi elektos celon, kiun trafis ankoraŭ neniu!"
Kun tiuj vortoj li streĉis la arkŝnuron denove kaj pafis. Antonio volis ĝuste meti vinplenigitan du-tenilan oran pokalon al la buŝo. Sed en tiu momento trafis lin la sago de Odiseo kaj li renversiĝis. La sago traboris lian gorĝon. Konfuzite la svatiĝantoj serĉis siajn armilojn, sed ili ne povis trovi ilin. Odiseo kaj Telemako vespere antaŭe ĝustatempe forportis ilin.
„Antaŭ vi staras Odiseo!", vokis la heroo al la ĉirkaŭkurantaj svatiĝantoj. „Mi venis por puni viajn fiajn agojn. Vi nek diojn nek homojn timis, kaj nun venis la momento de l' venĝo!"
Li streĉis la arkon, pafis sagon post sago kaj ĉiu pafo trafis celon. Unu svatiĝanto post la alia renversiĝis mortigite planken. Telemako kuris en la armilejon kaj alportis armilojn kaj kirasojn ankaŭ por la du fidelaj paŝtistoj. Sed pro la hasta agado, li forgesis refermi la armilejan pordon. Unu el la perfidemaj servistoj enŝteliĝis kaj alportis tra flankpordo armilojn en la festenan halon.
Sed je dua fojo li ne plu revenis en la halon kun armiloj. La paŝtistoj kaptis lin en la armilejo kaj firmligis lin.
Ekvidante tiom da armiloj inter la svatiĝantoj kaj kioma superforto trudiĝas al ili, Odiseo malkuraĝiĝis. Dum la plej granda bezono Palas Atena helpis kaj kaŭzis, ke la lancoj de la svatiĝantoj preterpafis la celon. Unu el la lancoj trafis la pordon, alia batis kontraŭ muro. Nur Odiseon kaj ties kunulojn trafis neniu lanco.
La batalbruo kaj la ĝemado de la mortantoj plenigis la halon. Pro la insista peto de Telemako Odiseo indulgis nur la kantiston kaj serviston. Iom post iom ĉesis la
tintado de la armiloj kaj la lasta svatiĝanto sinkis morta planken.
Odiseo ĉirkaŭrigardis en la halo, ĉu ankoraŭ ie kaŝiĝas malamiko. Neniu el la svatiĝantoj plu vivis, ĉiuj kuŝis tie kiel fiŝoj elŝutitaj el la reto de fiŝisto. La heroo ordonis alvoki la nutristinon Eŭrykleia. Ŝi alvenis tien kaj vidis lin stari super la faligitoj, kiel venkinta leono. Ŝi volis laŭte ekjubili, sed Odiseo malpermesis tion al ŝi.
„Ne decas", li diris, „ke vivantoj jubilu pri mortigitoj. Tial bridu vian ĝojon kaj sendu al mi la malfidelajn servistinojn, kiuj perfidis min kaj prenis la partion de la svatiĝantoj."
La malfidelaj servistinoj devis elporti la mortajn svatiĝantojn kaj purigi la halon. Fine ĉiujn trafis hontiga morto.
Odiseo fumigaciis la halon kaj la tutan palacon per sulfuro. Kiam ĉie denove estis pureco kaj ordo, li sendis la nutristinon Eŭrykleia al sia edzino Penelopo. Eŭrykleia jam senpacience atendis tiun momenton kaj kuris tiel rapide, kiel ŝiaj maljunaj gamboj portis ŝin, por sciigi al la mastrino la ĝojigan novaĵon.
Penelopo dormis tiel profunde, ke ŝi aŭdis nek la kriadon nek la batalbruon. La nutristino vekis ŝin kaj rakontis al ŝi, kio okazis. Ke Odiseo revenis, ke ŝi jam ekkonis lin dum la piedlavado, sed ke Odiseo ordonis silenti al ŝi. Kaj ŝi raportis pri la glora venko kontraŭ la impertinentaj svatiĝantoj.