Kadmo rigardis sen timo la sange koloriĝintajn okulojn de la drakoj kaj vokis: „Aŭ mi fariĝos via venĝinto aŭ via kamarado en la morto!"
Li levis grandan rokon kaj ĵetis lin al la drako. Tia roko boriĝus ankaŭ en urbomuron, sed la drakon li ne vundis. Ĝi desaltis de ties skvama kiraso kaj nur incitis la drakan koleron. La drako kliniĝis por salti al la atakinto. Sed Kadmo ĵetis sian lancon kaj traboris per ĝia akra pinto la kirason de la drako. Tiu turnis la kapon kaj murdadis la lancon kaj disrompis ĝin. La pinton ĝi ne povis eltiri, ĉar ĝi sidis firme en la vundo. La drako, kiu ekfuriozis pro doloro, turnis sin al Kadmo, malfermŝiris sian mortigan faŭkon kaj provis mortigi la heroon per sia nigra, venena spiro. Kadmo sufiĉe frutempe ekkonis la intencon kaj saltis malantaŭ gigantan arbon. Li tenis preta duan lancon kaj puŝis ĝin per tiom da forto en la drakan gorĝon, ke ĝi traboris la monstron kaj samtempe proksiman kverkon. La drako baraktis kaj elŝiris la kverkon kun ties radiko. El lia gorĝo torentis sango, kaj baldaŭ ĉirkaŭe ĉio estis kovrita de sanĝo - la herbejo, la musko kaj la branĉoj de la arboj. La mortanta monstro ankoraŭ kelkajn fojojn batis per la vosto dekstren kaj maldekstren, faligis krakige kelkajn arbojn kaj poste ĉesis moviĝi.
Dum Kadmo rigardis la mortbatitan drakon kaj miris pri ties giganta korpo, paŝis al li la diino Palas Atena. „Semu la dentojn de la morta drako", ŝi ordonis al li.
Kadmo plugis la teron per lanco kaj metis en la sulkojn la drakodentojn.
Subite la plugita tero super la drakosemo komencis moviĝi, el la tero puŝiĝis glav-kaj lancopintoj, plumtufoj, kaskoj. Kapoj, koloj kaj brakoj, plenaj de tintantaj armiloj. La tuta kampo plenigis sin per militistoj kun levitaj armiloj. Kadmo ektimis kaj prenis sian glavon.
Sed unu el la militistoj kriis al li: „Ne miksiĝu en nian batalon! Tio estas afero nia! Kaj li batis per la glavo al la plej proksima militisto. Tiu traboris lin per bone celita lanco. Antaŭ la okuloj de Kadmo disvolviĝis akra batalo, kaj la militistoj mortigis sin reciproke. Tio ankaŭ ne povis esti alia. Ili devenis ja de la dentoj de l' drako, kiu estis filo de la militodio Areso.
La batalkampo kovriĝis per mortigitaj viroj. Nur kvin postrestis, kaj tiuj interpaciĝis. Ili estis fortaj kaj kuraĝaj, ĉar ili komencis sian vivon per dura batalo.
Kun ili Kadmo fondis burgon kaj la urbon Tebo.
Penteo
Reĝo Penteo de Tebo estis filo de unu el la filinoj de Kadmo kaj de unu el la venkintoj, kiuj naskiĝis el draka semo. Li ne neis la sangon de sia batalista patro. Lin gojigis nur la vidaĵo de bone armitaj militistoj. El ĉiuj homoj li ŝatis plej multe tiujn, kiuj plej longdistance povas ĵeti la lancon, kaj el ĉiuj aĵoj, li plej multe ŝatis glavon, je kiu ankoraŭ ne sekiĝis la sango. La tintado de armiloj estis por li la plej dolĉa muziko. Ĉion alian li malestimis. Li konis ĝojon, sed nur tiun de la batalo. Li konis ĝajecon, sed nur la krutan gajecon de militisto. Li permesis al si homan liberecon, sed nur en malamika lando, kien li venis kun glavo ĉemane. Li ne agnoskis diojn, malestimis profetaĵojn kaj fidis nur pri armiloj kaj fortaj brakoj.
Sed ĝuste tiu morna tereno de militista sinteno kaj perforto allogis la gajan dion de la ĝojo, de la libereco kaj de l' vino. Oni nomis lin Bakĥo aŭ Dionizo, li veturis al proksima arbareto sur ĉaro tirata de tigroj, ĉirkaŭata de adeptaro el viroj kaj inoj. Kaj ĉiuj vivĝoje plezurigis sin
per kantado kaj dancado. Inter ili kapriolis faŭnoj, jen idoloj kun pintigitaj oreloj. Iliaj kaprinaj kruroj per la hufoj stamfis laŭ la takto de la gajaj kantoj.
Multaj inoj de Tebo malligis sian hararon, haste kuris al la akompanantaro de Dionizo en la arbaron. Ankaŭ viroj kronitaj per hedero forlasis la urbon, eksiĝis kaj rapidis al Dionizo por fordoni sin al la glorado de l' vivo.
Kiam Penteo eksciis tion, li kvazaŭ eksplodis pro kolero. Li ne komprenis kiel viroj povas forgesi la armilojn kaj aliĝi al Dionizo. Por li Dionizo ne estis dio, sed malkuraĝa ĉarlatano, kiu nek regas la glavon, nek kapablas veturadi per ĉevaloj nek scias kiel batali. Li malamegis liberecon kaj gajecon, kaj kantadon kaj dancadon li konsideris inaĉoj. Pri ĉiu himno por la vivo li pensis galhumore. La vivo por li havis valoron nur tiukaze, se li povas riski ĝin por la venko en batalo.
Li kunvokis siajn servistojn kaj ordonis: „Kuru en la arbaron, certa dubinda Dionizo volas konkeri Tebon per kantado kaj dancado. Sed al mi vere pli plaĉus, se iu volus
konkeri ĝin per fajro kaj glavoj. Kuru kaj konduku ĉi tien tiun Dionizon en ĉenoj!"
La olduloj konsterniĝis, kiam ili aŭdis la parolon, kaj la blinda orakolo Tiresio avertis la malsaĝan reĝon. Sed tiu ne koncedis. Lia kolero elverŝiĝis kun muĝado kaj sen pripenso kiel monta rojo, se ie io metas sin en ties vojon, li ekŝaŭmis kvazaŭ kiel rojo, kiu kunpuŝiĝas kun roko, kiu ĝenas ties fluon.
La servistoj post ne tre longa tempo revenis kaj trenis kun si viron, kies manoj estis kunligitaj malantaŭ la dorso.
„Ĉu li estas Dionizo?" ekkriis la reĝo Penteo.
„Dionizon ni ne trovis", sin senkulpigis humile la servistoj antaŭ la reĝo. „Ni kondukis ĉi tien nur iun el lia akompanantaro."
„Kiu ajn vi estas, vi mortos", decide diris Penteo, „por averti viajn kamaradojn. Sed antaŭe diru al mi, kial vi gloris tiun Dionizon?"
„Mi estas Aceteo, diris sen timo la juna viro: „patro mia havis nek kampojn nek bovojn. Li estis nur povra fiŝkaptisto, la maro donis al li la eblon vivteni sin. Sed mi ne volis esti fiŝkaptisto, ĉiam je la sama bordo. Mi iris sur la maron, lernis gvidi ŝipojn laŭ la steloj kaj fariĝis ŝipisto. Iam ni haltis ĉe nekonata bordo por havigi al ni freŝan trinkakvon. Mi surŝipe grimpis supren kaj rigardadis la terenon. Jen maristo ekvidis kiel juna viro proksimiĝis al nia ŝipo, jen fremda linda junulo. La knabo ŝanceliĝis kvazaŭ ankoraŭ dormema aŭ ebria de vino. La vestoj kaj la vizaĝo de la junulo estis tiel eksterordinaraj, ke mi baldaŭ ne plu dubis pri tio, ke li estas iu dio. Sed la maristoj moke ridis al mi kun antaŭĝojo, ĉar ili volis vendi la knabon kiel sklavon. Por tia belaspekta predo oni laŭdire ricevas multan monon. Mi ekkverelis pro tio kun ili, kaj de la tumulto vekiĝis ankaŭ la junulo, kiu ĝis tiu momento profunde dormis sur la ferdeko. Li frotadis
siajn okulojn kaj demandis: „Kie mi estas? Kien vi veturigas min?"
„Kaj kien vi volus?" ridete demandis la ŝipanoj. „Diru do kien vi volas, kaj ni veturigos vin tien."
,Veturigu min al la insulo Nakso', respondis la junulo. ,Tie mi estas hejme.'
Mi ekrudris la ŝipeton al tiu flanko, kie estas Nakso, sed la maristoj ŝovis min flanken. Ili mem transprenis la rudron kaj stiris en la mala direkto. Ili ne volis plenumi la promeson kaj intencis konduki la junulon en sklavecon.
Mi petis ilin, ke ili ne rompu la promeson. Ili ridis kaj diris al mi, ke mi okupiĝu pri mi mem, ke ĉe la rudro staros ili de nun. Ankaŭ la junulo ekkonis, ke la ŝipo moviĝas en alia direkto, li ŝajnigis plori kaj petis denove, ke ili veturigu lin al Nakso. La plorado kaj la petoj ŝajne kaŭzis nur, ke ili movigis la junulon eĉ pli for de lia hejmo.
Sed subite okazis stranga afero. Mi ĵuras al vi, reĝo, ke mi diras la veron. Subite la ŝipo haltis, kvankam la ankro ne estis elmetita kaj la maristoj remis tiom forte, kiom ili kapablis. Ili hisis la velojn kaj denove remis tiom, ke ilia ŝvito fluis. Mi cerbumis, kiel tio povas esti kaj jen mi vidis miraklon. El la ondoj sprosis tigoj de hedero kaj volvis sin kiel serpentoj ĉirkaŭ la remiloj, kaj tuj ĝi firmtenis ĉiujn remilojn kaj serpentumis sur la masto supren, kaj jam la tuta ŝipo estis prikreskita per folioj. Sur la ferdeko antaŭe staris la knabo kun sia tuta pompo, kronita per vinberaj folioj, ĉirkaŭata de tigroj kaj de panteroj. Li estis dio Dionizo mem.